ΤΑ ΥΨΗ

ΤΑ ΥΨΗ

Της Χριστούφαντου

=====

Πῶς τά ποθεῖ ὁ ἄνθρωπος τά ὕψη τῶν ὀρέων,

ψυχές τίς μαγνητίζουνε, ἐκείνων τῶν ἐνθέων!

Οἱ χιονοσκέπαστες κορφές πού ἀστραποβολοῦνε,

καθώς φωτίζει ἥλιος, δόξαν φεγγοβολοῦνε.

 Κατάφυτες ὀρθές πλαγιές πού δείχνουνε τόν θόλον,

τοῦ γαλανοῦ μας οὐρανοῦ στόν κάθε μυστιπόλον.

Μέγα καί ἐπιβλητικόν εἶναι τ᾽ ἀνάστημά τους

καί ὁδηγοῦν τόσες καρδιές πρός τό κατάκτημά τους.

 Ἄν θά ὑπάρξῃ πρόσωπον τά ἄνω νά φοβᾶται

καί λοιδωρῇ ἀγωνιστήν καθώς ἀναρριχᾶται,

στοῦ κάμπου τά σκληρά δεσμά θά μένῃ ἡ ματιά του,

στά ταπεινά καί χθαμαλά κρατεῖ τά λογικά του.

 Τί κι ἄν ὑπάρχουν ὄρνιθες φραγμένες στόν κλωβόν τους

καί ἄν ἀσπάλακες τυφλοί ζοῦν μέσ᾽ στόν βόρβορόν τους;

Νά ᾽ναι ὁ νοῦς στούς χρυσαετούς, πού τίς λαμπρές ἡμέρες,

γράφουνε κύκλους ὄμορφους καί σχίζουν τούς αἰθέρες.

 Ὁρῶμεν θεῖον ἀετόν, τόν τῆς Θεολογίας,

τόν Ἰωάννην μαθητήν, μετέχων Θεωρίας.

Λόγῳ ἀγάπης τρυφερᾶς καί ἄκρας τῆς ἁγνείας,

ἡ Θεοτόκος δέχεται δικῆς του προστασίας.

 Ὁδόν τόν κακοτράχαλον, στενό τό μονοπάτι,

πόσοι τό ἀνηφόρισαν φεύγοντας τήν ἀπάτη;

Στιγμές ἴσως κουράστηκαν, ἐδάκρυσε τό μάτι,

μά πάντοτε αἰσθάνονταν Ἄγγελον παραστάτη.

 Κάποιοι μονάχοι σ᾽ ἐρημιές λεπτῶς σχοινοβατοῦσαν

καί ἄλλοι σέ κοινόβια τά δῶρα προσδοκοῦσαν.

Μά λόγια δέν εὑρίσκονται γιά ὅσους αἷμα δῶσαν,

μάρμαρα τά πορφύρωσαν καί ὕπαρξιν λυτρῶσαν.

 Ἀλλά καί στίς ἡμέρες μας, καιροῦ ἀποστασίας,

ἀνθίζουν ἐκλεκτές μορφές, πού στέργουν τῆς θυσίας.

Ἀνέρχονται τά κράσπεδα, τά τῆς ὀρθοπραξίας,

κι ἀπολαμβάνουν χάριτας τέκνων Ὀρθοδοξίας.

 Χεῖρας ὑψῶ ἱκέτιδας πρός Σέ, ὦ Κύριέ μου,

εὐλόγησον τούς ἀθλητάς τῆς Πίστεως, Θεέ μου!

Σκέπε τόν μύστην προσευχῆς εἰς τόν δικόν Σου δρόμον

καί ἀκλινῶς κατεύθυνον κάθε οὐρανοδρόμον.