«ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ» ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΝ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

«ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ»

ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΝ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Της Χριστούφαντου

=====

 Διαβάζουμε στήν πέμπτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου: ''Πανορθόδοξη Σύνοδος καί Οἰκουμενική Κίνηση'' τοῦ Σεβ. Ζιμπάμπουε (http://www.amen.gr/article/panorthodoksi-synodos-kai-oikoumeniki-kinisi) ὅτι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, παρά ταῦτα, πιστή εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς, εἰς τήν ταυτότητα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτῆς δομῆς, καί εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, συμμετέχουσα ἐν τῷ Ὀργανισμῷ τοῦ Π.Σ.Ε....».

Στήν Παράγραφο 1 μιλοῦσαν γιά ''προώθηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας'', δηλαδή ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι διηρημένη καί χρειάζεται νά ἑνωθεῖ, τό ὁποῖο ἤδη σχολιάσαμε, καί ἐδῶ μιλοῦν γιά ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. Ἄν αὐτό δέν εἶναι ἀντίφαση, τότε τί εἶναι; Καί οὔτε βέβαια, συμμετέχουσα στό Π.Σ.Ε., ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει παραμείνει πιστή στήν ἐκκλησιολογία της, ἀφοῦ ἔχει σαφέστατα ἀποκλίνει ἀπό αὐτήν, γιά νά μήν ποῦμε ὅτι τήν ἔχει τελείως ἀθετήσει.

Ἐδῶ τώρα, θέλοντας νά τονίσουν ὅτι διαφοροποιοῦνται ἀπό τίς ἄλλες Ὁμολογίες τοῦ Π.Σ.Ε., ἀναφέρονται μέν στήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρός τήν ταυτότητά της - τήν ὁποία ὅμως οἱ ἴδιοι ἔχουν ἤδη προσβάλλει -, ὅμως, στήν συνέχεια, παρακάμπτοντας τό γεγονός ὅτι στό Π.Σ.Ε. ἀποκαλοῦνται ''ἐκκλησίες'' οἱ Ὁμολογίες τῶν ἑτεροδόξων καί ὄχι ''Ὁμολογίες'', δηλώνουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: «...οὐδόλως δύναται νά δεχθῇ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὥς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἡ ἑνότης ἡ ὁποία ἀναζητεῖται ἐν τῷ Π.Σ.Ε. δέν δύναται νά εἶναι προϊόν θεολογικῶν συμφωνιῶν μόνον». Καί συμπληρώνουν ὅτι: «Ὁ Θεός καλεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν ἐν τῷ Μυστηρίῳ καί τῇ Παραδόσει τῆς πίστεως βιουμένην ἑνότητα ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».

Μᾶς λέγουν δηλαδή, ὅτι ἡ ἑνότητα δέν θά προκύψει ἀπό θεολογικές συμφωνίες τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν - δηλαδή θέτουν καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέσα σέ αὐτές -, ἀλλά κατά ἕνα τρόπο ἀνάλογο μέ ἐκεῖνον πού βιώνεται ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία, δηλαδή ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Τό ὀρθό εἶναι νά μιλοῦν γιά ἐπιστροφή ἐν μετανοία τῶν αἱρετικῶν, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί ὄχι γιά προώθηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ἑνότητα Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ, εἶναι δεδομένη. Οἱ ἑτερόδοξοι φρονοῦν ἀντίθετα μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτή ἑρμηνεύτηκε αὐθεντικά ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἐν Χριστῶ ἑνότητα μαζί τους, ἄν δέν ἀποκηρύξουν τίς αἱρέσεις καί τίς πλάνες τους.

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, γεννᾶται τό ἐρώτημα: σέ τί χρησιμεύει πλέον ἡ συμμετοχή μας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ̓Εκκλησιῶν;