ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΤΑΓΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΤΑΓΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

    

Διαβάσαμε, στο ιστολόγιο “Ακτίνες”, το ακόλουθο απόσπασμα σχολίου του κ. Λυκούργου Νάνη:

“Κατ’ απομίμηση των πρακτικών των πολιτικών οργανισμών σκέπτονται και ενεργούν και κάποιοι εκκλησιαστικοί παράγοντες. Η συλλογιστική και πρακτική τους στο συγκεκριμένο ζήτημα όζει εγκοσμιοκρατικού πνεύματος και εγκλωβίζει την Εκκλησία σε επικοινωνιακές "λογικές".

   

Από την εύκολη και ανέξοδη “ειρηνολογία” τουτέστιν τον περί ειρήνης πληθωρικό και ακατάσχετο λόγο, στον οποίο "διαπρέπουν" οι σύγχρονοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες (μεταξύ των οποίων και ένιοι ορθόδοξοι χριστιανοί) αλλά και διάφοροι διεθνείς "ειρηνευτικοί" οργανισμοί, μέχρι την απόκτηση και βίωση της γνήσιας και αληθινής ειρήνης μεσολαβεί άβυσσαλέα απόσταση. Και τούτο γιατί η τελευταία είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, φυόμενος μονάχα εντός του περιβόλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της γνήσιας και ανόθευτης εκφράσεως του χριστιανισμού, και συνιστάμενη στην εσωτερική, πρωτίστως ειρήνη, τουτέστιν στη συμφιλίωση Θεού και ανθρώπου και, συνακολούθως, των ανθρώπων μεταξύ τους, και που είναι απότοκος της σταυρικής θυσίας του Θεανθρώπου Χριστού, (ο Οποίος δι αυτής κατέστη “η ειρήνη ημών” (προς Εφεσίους Β, 14), όπως αυτή εννοείται και βιώνεται Ορθοδόξως.

    

Η εξωτερική ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων, των εθνών και των κρατών αποτελεί βλάστημα της εσωτερικής. Αλλέως αποτελεί καθαρή ματαιοπονία και ουτοπία να αναμένει κανείς την επικράτηση της επί γης ειρήνης.”

Ορθότατες παρατηρήσεις. Η ειρηνολογία είναι καρπός εκκοσμίκευσης. Για την ακρίβεια είναι κάτι ασύγκριτα χειρότερο από αυτό. Με πρόφαση την επιδίωξη της εγκόσμιας ειρήνης ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί προωθούν τον Οικουμενισμό με δύο τρόπους: 

1.) Κάνουν συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους, και 

2.) Προωθούν τον λεγόμενο “λαικό Οικουμενισμό” και δίνουν την αίσθηση στους πιστούς ότι όλες Ομολογίες και θρησκείες συμπορεύονται προς τον ίδιο στόχο! 

Λες και είναι δυνατόν οι χριστιανοί να μην έχουν σταθερή πυξίδα της πορείας τους τη μοναδικότητα του Χριστού.