ΣΥΝΕΧΙΣΗ ή ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; Α΄

ΣΥΝΕΧΙΣΗ ή ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;

Α΄

Τί λέγουν οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες

Του π. Άγγελου Αγγελακόπουλου

=====

Ἕνα ἀπό τά θέματα, μέ τά ὁποία ἀσχολήθηκε ἡ τακτικὴ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ συνεδρίασε ἀπό 3 ἕως 6 Ὀκτωβρίου ἐ. ἔ., ἦταν ἡ πορεία τοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Γιά τό θέμα ἔκαναν λόγο στίς εἰσηγήσεις τους τόσο ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄[1], ὅσο καί ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος[2]. Τελικά, ἡ Ἱεραρχία ἀπεφάσισε τήν συνέχιση, παρ’ὅλα τά προβλήματα, αὐτοῦ τοῦ Διαλόγου καί τήν ἐπαναξιολόγηση τῆς πορείας του[3].

Ἀπό τή μιά μεριά, σέ καθαρά θεωρητικό ἐπίπεδο, θά μποροῦσε κανείς νά συμφωνήσει μέ τήν ἀνωτέρω ἀπόφαση. Εἶναι δεδομένο ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι δέν εἴμαστε ἐναντίον τῶν διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων, μέ τήν βασική προϋπόθεση, ὅμως, οἱ διάλογοι αὐτοί νά στηρίζονται σέ σωστές ἐκκλησιολογικές, θεολογικές καί ποιμαντικές ἀρχές καί δόγματα. Ὁ διάλογος θά πρέπει νά εἶναι διάλογος ἀγάπης ἀπό τή μιά πλευρά, ἀλλά καί ἀληθείας ἀπό τήν ἄλλη. «Ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία καί ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη». Ὁ διάλογος ὀφείλει νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἦταν καί θετικός, ἀλλά καί ἀρνητικός στόν διάλογο. Πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας διαλέχθηκε μέ τούς ἁμαρτωλούς π.χ. μέ τήν Σαμαρείτιδα. Ἀλλά, ταυτόχρονα, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας ἦταν αὐτός, πού ἀρνήθηκε τόν διάλογο, π.χ. μέ τόν Πιλάτο καί τούς Ἀρχιερεῖς. Ἐπιπροσθέτως, ὁ διάλογος θά πρέπει νά εἶναι σύμφωνος μέ τίς ἐπισημάνσεις τοῦ Ἀπ. Παύλου καί τίς ὁδηγίες τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἑπομένως, συμφωνοῦμε μέ τόν σωστό, ὀρθόδοξο διάλογο, ἀλλά διαφωνοῦμε μέ τόν οἰκουμενιστικό διάλογο.

Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, ἡ ἀνωτέρω ἀπόφαση παραβλέπει ὅλες τίς ἀβαρίες, πού γίνονται στούς διαλόγους, εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σέ πρακτικό ἐπίπεδο. Οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστικοί διάλογοι διαφέρουν ριζικά ἀπό τούς διαλόγους τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων, γιατί διεξάγονται μέ βάση τίς οἰκουμενιστικές ἀρχές τῆς δῆθεν «διευρυμένης ἐκκλησίας» καί τοῦ «δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ». Γι' αὐτόν τόν λόγο ἀποδεικνύονται ὅτι εἶναι ἀνορθόδοξοι καί ἄκαρποι, ἀνειλικρινεῖς καί μή ἐλεγκτικοί, ὑποκριτικοί καί ἀνθρωπάρεσκοι. 

Τά κυριότερα σημεῖα τῆς παθολογίας τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν διαλόγων εἶναι ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ἀποσύνδεση τῆς ὁμολογίας ἀπό τήν ἀσκητικότητα, ἡ ἔλλειψη εἰλικρινείας ἐκ μέρους τῶν ἑτεροδόξων, ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὁ ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας, ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν, ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος, ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὄροις, ἡ ὑπογραφή κοινῶν αντορθοδόξων κειμένων καί οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές[4].

(Συνεχίζεται)