ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟIΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟIΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==================

Διαβάζουμε στο ιστολόγιο “Ρωμέικο Οδοιπορικό”:

“Δυστυχῶς, πέφτουμε συχνὰ στὴν ἁμαρτία τῆς κατακρίσεως. Θὰ μποροῦσα νὰ τὴν κατατάξω στὴν κυριότερη ἁμαρτία ποὺ μαστίζει τὴν κοινωνία καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους. Ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχει στὴν Γραφὴ ξεκάθαρη ἐντολὴ νὰ μὴν κρίνουμε κανέναν.

Ἀλλὰ ἂς ἑστιάσουμε στοὺς ἀνθρώπους «τῆς Ἐκκλησίας» ποὺ ὅπως εἴπαμε συνηθίζουμε νὰ κατακρίνουμε συνεχῶς, νὰ βάζουμε ἀριστεροὺς λογισμοὺς καὶ νὰ μὴν δικαιολογοῦμε τοὺς ἄλλους παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό μας. (Πόσο τῆς Ἐκκλησία εἴμαστε τελικά;).

Γινόμαστε κριτὲς καὶ δικαστές, ρίχνουμε «τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος» καὶ ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλοί, οἱ σωστοί, ὅτι σώζουμε καὶ ὅτι βαδίζουμε στὸν σωστὸ τὸν δρόμο.

Τὸ γεγονὸς ὅτι βάζουμε ἀριστεροὺς λογισμούς, ἀποδεικνύει μεγάλη πνευματικὴ ρηχότητα. Πολλοὶ Ἅγιοι, ὅπως ὁ πατὴρ Παΐσιος, τόνιζαν συχνά, ὅτι θὰ πρέπει νὰ μὴν σκανδαλιζόμαστε μὲ τὸ παραμικρό. Δηλαδὴ γιὰ παράδειγμα, βλέπουμε κάποιον νὰ γυρνάει τὰ ξημερόματα στὸ σπίτι του, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ρέπει πρὸς τὴν κατάκριση θὰ πεῖ ἀπὸ μέσα του, ἔρχεται ἀπὸ τὰ μπουζούκια καὶ ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τί ἀλήτης. Ἀντιθέτως, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος θὰ βάλει λογισμὸ ὅτι γυρνάει ἀπὸ μία ἀγρυπνία καὶ θὰ χαρεῖ γιὰ τὸν ἀδελφὸ ποὺ προσεύχεται καὶ ἀγωνίζεται. Θὰ πεῖ δηλαδή, ἔγινε ἀλήτης γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶχε ἀναφέρει ὁ πατὴρ Πορφύριος.

Τὸ νὰ μὴ δικαιολογοῦμε τοὺς ἄλλους καὶ νὰ δίνουμε δίκιο μόνο στὸν ἑαυτό μας, εἶναι καὶ αὐτὸ πολὺ σοβαρό σφάλμα. Ανεξαιρέτως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὑποστήριζαν ὅτι ἦταν οἱ χειρότεροι τῶν πάντων καὶ δὲν διανοοῦνταν νὰ κατακρίνουν καὶ νὰ βάλουν λογισμὸ ἐναντίον ὁποιουδήποτε, δεδομένου ὅτι βρίσκονταν σὲ χειρότερη πνευματικὴ κατάσταση. Ἔτσι μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἔθεταν τὸν ἑαυτὸ τοὺς κάτω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπέφευγαν τὴν κατάκριση.

Πρὶν κατακρίνουμε κάποιον, ἂς ἀναλογιστοῦμε τί πᾶμε νὰ πράξουμε. Ὅπως λέει ἡ Γραφή, «ποιὸς σὲ ἔβαλε κριτὴ τοῦ ἀδελφοῦ σου;», «μὲ τὸ μέτρο ποὺ κρίνεις θὰ κριθεῖς», «μὴ κρίνεις γιὰ νὰ μὴ κριθεῖς»...

Τέλος, εἶναι θὰ λέγαμε πνευματικὸς νόμος, ὅταν κατακρίνεις καὶ δὲν μετανοήσεις γιὰ αὐτὸ ποὺ κατέκρινες, σύντομα θὰ πέσεις καὶ ἐσὺ στὸ ἴδιο ἁμάρτημα, διότι ὁ Θεὸς παίρνει τὴν Χάρη του καὶ δὲν πορεύεσαι μὲ τὴν Εὐλογία του.

Καλὴ Μετάνοια νὰ ἔχουμε, μακρυὰ ἀπὸ κατάκριση...”

Μακριά από την κατάκριση; 

Αλίμονον αν διαμφισβητήσει κάποιος την πιο εύκολη οδό της σωτηρίας.! 

Εν ω μέτρω μετρούμε θα μετρηθούμε. Τόσο απλό!

Ο χρυσός αυτός Κανόνας της σωτηρίας όμως χρησιμοποιείται δυστυχώς δαψιλώς από πολλούς Οικουμενιστές - όπως και το ρητό "μείζων πασών των αρετών η αγάπη", όπως και η επίκληση για ομόνοια και ενότητα - για να δικαιολογήσουν τις οικουμενιστικές αβαρίες ή και για να καλύψουν την απροθυμία ομολογίας του Χριστού.

Δεν υπάρχει Αγιος που κατέκρινε τον αδελφό του για τις προσωπικές του αμαρτίες, αλλά δεν υπάρχει και Αγιος που φοβήθηκε να ομολογήσει τον Χριστό ή που δίδαξε ότι είναι “παλικαρισμός” η προάσπιση της αλήθειας. Αυτές οι ερμηνείες του Ευαγγελίου προέρχονται από τον ίδιο τον Διάβολο.

Εμπερίστατες πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες σήμερα; 

Ποιος το αρνήθηκε; 

Πότε κρύψαμε την αγωνία μας για την επιβίωση των εμπερίστατων αδελφών μας στα πρεσβυγενή Πατριαρχεία και στις άλλες Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες; 

Πότε σταματήσαμε να προσευχόμαστε και να γράφουμε για να υπερασπιστούμε τα δίκαιά τους;

Αλλά αυτό σημαίνει τι; 

Οτι πρέπει να ανεχόμαστε τους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς, οι οποίοι αφενός μεν προσβάλλουν καίρια την πίστη μας και αμβλύνουν το ορθόδοξο κριτήριο του λαού μας και αφετέρου δεν βοηθούν σε τίποτα τις εμπερίστατες Ορθόδοξες Εκκλησίες;

Πώς βοήθησε το εθνικό θέμα της Κύπρου η επίσκεψη του Πάπα;

Πώς βοήθησαν το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης οι οικουμενιστικές αβαρίες του Φαναρίου των τελευταίων δεκαετιών;

Πώς βοήθησε η οικουμενιστική φρενίτιδα τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής όπου οι Ορθόδοξοι ζουν με τους μονοφυσίτες - στις πλείστες περιπτώσεις - λες και είναι μέλη της ιδίας Εκκλησίας;

Πώς βοήθησε τους χριστιανούς της Νιγηρίας ο διαθρησκειακός διάλογος;

Πώς βοήθησε τους χριστιανούς του Πακιστάν, των Φιλιππινών κτλ. να γλυτώσουν από τη δολοφονική μανία των ισλαμιστών;

Αφού λοιπόν σε τίποτα δεν βοηθούν οι διάλογοι - ακόμη και για την επίτευξη εγκόσμιων στόχων - τότε γιατί γίνονται συνεχώς παραβάσεις των Ιερών Κανόνων με τις συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους και εκπτώσεις σε θέματα πίστεως με την υπογραφή προδοτικών για την Ορθοδοξία συμφωνιών και κοινών κειμένων με αιρετικούς;

Για να αμβλύνουν την πίστη των πιστών; 

Για να παροργίζουν τον Αγιο Θεό; 

Για να προκαλούν και να γκρεμίζουν συνειδήσεις;

Αλλά αυτού του είδους η ερμηνευτική του “μή κρίνετε ίνα μη κριθήτε” και το “μείζων δε τούτων η αγάπη” κτλ. δεν χρησιμοποιείται μόνον από τους Οικουμενιστές. 

Χρησιμοποιείται δυστυχώς με την ίδια ευχέρεια από πολλούς αντι-οικουμενιστές, οι οποίοι, ενώ είναι πρόθυμοι να δακτυλοδείξουν και την πιο μικρή παράβαση των Οικουμενιστών, καταπίνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία και με την πιο εξόφθαλμη ασυνέπεια τη δική τους απροθυμία να ομολογήσουν τον Χριστό.

Κραυγαλέο - αλλά όχι μόνον - παράδειγμα η αταλάντευτα συνεχιζόμενη γονυκλισία των υπευθύνων του “Ορθοδόξου Τύπου” μπροστά στον Σεβ. Μεσσηνίας, αλλά και η "ομερτά της σιωπής" των υπολοίπων ηγετών του αντι - οικουμενιστικού αγώνα, των Αποτειχιστών κτλ. με επαινετέες εξαιρέσεις τους π. Ιωήλ Κωνστάνταρο και κ. Ν. Σωτηρόπουλο.

Οχι πατέρες και αδελφοί! Το “μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε”, η διάκριση, η αγάπη, η ομόνοια κτλ. αφορούν την προσωπική ζωή των ανθρώπων. 
ΟΧΙ την ομολογία της πίστεως.! 
ΟΧΙ την ένοχη σιωπή μπροστά στο συμβιβασμό και τον αμοραλισμό.! 
ΟΧΙ την ανοχή της κάθε λογής Θεομπαιξίας τύπου χαμόγελο της αιωνιότητας και ευωδίας του π. Εφραίμ.! 
ΟΧΙ τα σχίσματα, τις αποτειχίσεις και τις αιρέσεις.! 
ΟΧΙ την ετεροδιδασκαλία του Ιωσήφ του Βατοπαιδινού και των Νεορθοδόξων για την αποφυγή της τεκνογονίας και παρόμοιες πλάνες.!
ΟΧΙ τον Παποκαισαρικό Αγιαλλατολαχισμό του π. Βολουδάκη.!