ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

                                   

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

                                                                                     Του Βασίλη Χαραλάμπους

                                            ====================

Εκείνο το μικρό παιδί με τ’ αθώα μάτια και την ουλή στο πρόσωπο θυμάται ακόμα τα ερευνητικά μάτια των επιβατών στο λεωφορείο. Ίσως να το καταλάβαινε κιόλας γι’ αυτό κάποτε τους κοιτούσε κι αυτό λυπημένα. Ζωηρό παιδί ο Βασιλάκης με το χαμογέλιο στο πρόσωπό του που ήξερε λες να κρύβει το δικό του τον πόνο.

Η μάνα του είναι μέρες άρρωστη τώρα. Το κρεββατάκι του καθημερινά το βρέχει με δάκρυα. Περίεργο όμως, το χαμογέλιο στο πρόσωπό του ζωγραφεί την άλλη ομορφάδα της άδολης καρδιάς του. Ο Νίκος ένα γειτονόπουλο του τον ρώτησε μια μέρα σαν βρέθηκαν στο αλώνι της γειτονιάς.

-Βασιλάκη, δεν μου λες γιατί σε βλέπω πάντα γελαστό; Δεν είναι αλήθεια ότι η μάνα σου είναι άρρωστη;

Αθώα κούνησε μ’ απορία τους ώμους του κι αμήχανα έτρεξε κατ’ αντίκρυ στην παρέα.

Ίσως κι αυτός να μην ήξερε καλά καλά ότι χαμογελούσε. Σε λίγο θα φύγει πάλι πικραμένος γιατί στο παιχνίδι απάνω κάποιος θα του πετάξει εκείνο το “σημαδεμένε”.

Εκείνο το σημάδι έχει να κρύψει μια ολάκερη ιστορία. Ίσαμε που γλύτωσε από την κατρακύλα στο βουνό. Πήγε να μαζέψει σπαράγγια στο βουνό με τον μεγάλο αδελφό του και πλάϊ σ’ ένα θάμνο οι πέτρες κύλησαν.

Καλόκαρδος ο Βασιλάκης υπομονετικός, έχει και τη γιαγιά του την Ιφιγένεια που τον δασκαλεύει κάθε τόσο.

-Βασιλάκη μου εσένα ο Χριστός μας θα σ’ αγαπάει πιο πολύ.

-Ναι γιαγιά; ρωτούσε με τη λεπτή παιδιάστικη φωνούλα του, και έδειχνε με καμάρι το μικρό αγιοταφίτικο σταυρό που του έφερε η γιαγιά του

Μετά σώπαινε. Σώπαινε παράξενα κάθε φορά που του έλεγε αυτό το πράγμα η γιαγιά του κι ύστερα τρίβοντας τα χέρια από χαρά έτρεχε χαρούμενος στο παιχνίδι.

Νάτος τώρα καθισμένος, ύστερα από εβδομήντα τόσα χρόνια, ο παπά-Βασίλης στον αυλόγυρο της εκκλησίας του χωριού με το μεγάλο αγιορείτικο κομπόσχοινο  στο ροζιασμένο του χέρι. Τα παιδιά πιο πέρα παραβγαίνουν στο τρέξιμο. Τα εγγονάκια του ανακατεμένα στην παρέα κι αυτά.

Κι όμως διαφορά δεν έχει για τον παπα-Βασίλη για τούτα δω τα σκολιαρούδια. Όλα του χωριού τα παιδιά σαν δικά του εγγονάκια είναι. Κι ο παπά Βασίλης, το ίδιο παιδιάστικο χαμογέλιο,το ίδιο άκακο βλέμμα, λες κι αυτά τα ζωηρά σκολιαρούδια θ’ αρχινίσουν όπου νάναι εκείνο το "σημαδεμένε".  Η καμπάνα σε λίγο θα σημάνει τον εσπερινό. Αύριο Χριστούγεννα κι η ίδια χαρά τούτης της μεγαλογιορτής όπως τότε. Όπου νάναι θα 'ρθούν τα πρώτα γεροντάκια, μόνο που δεν θάναι κι η γιαγιά, να της δείξει τανάπαλιν με καμάρι το μικρό αγιοταφίτικο σταυρό.