ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ ἢ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ;

ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ ἢ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ;

Του Μακαριότατου Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄

===================

O Κύριος ἀποτρέπει τοὺς γνήσιους μαθητές Του ἀπὸ τὴν μνησικακία καὶ προτρέπει γιὰ τὴν συγχώρηση καὶ τὴν ἀγάπη, λέγοντας: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς...Ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; Οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι αὐτὸ ποιοῦσι;» (Ματθ. 5, 44 καί 46). Βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἀρκεῖται σὲ μία τυπικὴ καὶ παθητικὴ συγγνώμη, ἀλλὰ ζητεῖ καὶ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς συγγνώμης. 

Δὲν ἀρκεῖ, ἑπομένως, τὸ νὰ εἰπεῖ κανείς: «Ἐγὼ συγχώρεσα τὸν ἐχθρόν μου, ἀλλὰ δὲν θέλω οὔτε νὰ τὸν βλέπω». Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀληθινὴ συγχώρηση. Ἂν ὁ Κύριος ἔλεγε τὸν ἴδιο λόγο, τί θὰ συνέβαινε; Νὰ ἔλεγε, δηλαδή: «Τὰ πλάσματά μου μὲ παρήκουσαν καὶ μὲ προσέβαλαν. Ἐγὼ, λοιπὸν, τὰ συγχωρῶ καὶ δὲν τοὺς κρατῶ μῖσος, ἀλλὰ παύω νὰ ἐνδιαφέρομαι γι’ αὐτά». Αὐτὸ θὰ σήμαινε ἐξαφανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου! 

Δὲν ἔπραξε ὅμως ἔτσι, ἀλλὰ «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. 5, 8). Ὄχι μόνο δὲν ἀδιαφόρησε ὁ Κύριος γιὰ μας τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ ἐνῶ εἴμαστε ἀκόμη ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, ἦλθε ἐκεῖνος πρῶτος καὶ πέθανε στὸν σταυρό, γιὰ νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί Του, χαρίζοντάς μας ζωὴν αἰώνια!

Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ἂν καὶ δὲν ἦσαν Χριστιανοί, εἶχαν μὲ τὴν σοφία τους φθάσει νὰ συλλάβουν ὑψηλὲς ἔννοιες, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι σεβαστοὶ παγκοσμίως. Ἔτσι, ὁ Σοφοκλῆς βάζει στὸ στόμα τῆς Ἀντιγόνης, ποὺ ἀπολογεῖται στὸν βασιλιὰ Κρέοντα, τοὺς ὑπέροχους αὐτοὺς λόγους: «Οὔ τοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν»! Δηλαδή, δὲν γεννήθηκα γιὰ νὰ μισῶ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀγαπῶ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο καὶ, ἑπομένως, συγχωρεῖ, διώχνοντας ἀπὸ τὴν ψυχὴ τὸ πάθος τῆς μνησικακίας.

Ἂς προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώνει ὅλους νὰ ζοῦμε ὡς «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσίν» Του πλασμένοι, μὲ ἀγάπη καὶ συγχωρητικότητα, γιὰ νὰ βροῦμε καὶ ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος τὴν ἀληθινὴ εἰρήνη καὶ εὐτυχία.