Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========

Σαφείς όπως πάντοτε οι θέσεις του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου για θέματα πίστεως. 

Ευθαρσώς και επώνυμα μιλά για τις αιρέσεις και υποδεικνύει στους εισάγοντες πλάνες στην Εκκλησία το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι του Αγίου Θεού.

Τον συγχαίρουμε θερμά και υικά για την ομολογία του και για την αγάπη του για το Χριστό και την Εκκλησία Του.

Μιλά για τους Τέκτονες, μιλά για τους Νεονικολαίτες, μιλά για τον Οικουμενισμό, μιλά για την ανάγκη σεβασμού των Ιερών Κανόνων, μιλά για την ανάγκη να μην ιερουργούνται τα μυστήρια υπό αναξίων, μιλά γι' αυτούς που προσέρχονται στο Μυστήριο της Ζωής, ενώ είναι αμετανόητα βουτηγμένοι στα πάθη.

Πόσοι έχουν το ομολογιακό φρόνημα του π. Ιωήλ; 

Δυστυχώς όχι πολλοί.

Μεταφέρουμε στη συνέχεια αποσπάσματα εκτενούς άρθρου του καλού κληρικού για την Κυριακή του Ασώτου:

“Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι που στην πράξη  αντιγράφουν τον άσωτον υιόν, ο οποίος, ενώ αναμφιβόλως γνώριζε την αγάπη του Πατρός, αυτός, ανοήτως αποδήμησε εις χώραν μακράν για να καταστεί ομοδίαιτος των χοίρων. Αλλοίμονο, το αρχοντόπουλο γεύεται τώρα από τις βρωμιές των ακαθάρτων κτηνών και αντί να περιλούεται από το μύρον της χάριτος, πασαλείβεται από κορυφής έως ονύχων με τα κόπρανα των σιχαμερών γουρουνιών. 

Από την Χερουβική αγνότητα και την Σεραφική πυρπόληση της υπάρξεως, με την θέλησή τους ορισμένοι καταντούν έρμαια της δαιμονικής πορνείας και των ποικίλων ανομολόγητων σεξουαλικών και ψυχικών διαστροφών. 

Ας κάνουμε πέτρα την καρδιά μας και ως άλλοι ιατροί, με το νυστέρι του λόγου του Θεού, ας προχωρήσουμε στην σωτήρια επέμβαση και στην αφαίρεση του φοβερού καρκινώματος. 

Θα ερωτήσετε τώρα, δικαίως, περί τίνος πρόκειται και γιατί κάνουμε λόγο; 

Πρόκειται γι' αυτούς, οι οποίοι συνειδητά πλέον αμαρτάνουν και ταυτοχρόνως συνειδητά, μάλλον ασυνείδητα πλησιάζουν το ποτήριον της Ζωής! 

Πρόκειται για τις διεστραμμένες συνειδήσεις και τα βέβηλα σώματα που εμπαίζουν την χάρη των μυστηρίων και που ως άλλοι Ιούδες κοινωνούν του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος του Κυρίου και Θεού. Όντως, στο σημείο αυτό ο άνθρωπος ξεπέφτει πολύ πιο κάτω και από τον ίδιο το διάβολο. Και ο λόγος μας δεν είναι καθόλου υπερβολικός, αφού, αυτό το Ποτήριον που τρέμει να το ατενίσει εν ώρα λατρείας ολόκληρος ο αγγελικός κόσμος, ο βέβηλος τώρα και αισχρός άνθρωπος το πλησιάζει ανερυθρίαστα και μεταλαμβάνει τελικώς την φωτιά, για να καεί μια ώρα αρχύτερα. 

Και, προσέξτε αδελφοί μου, στην περίπτωση αυτή, δεν ανήκουν μόνο όσοι υπάγονται σε γνωστές και άγνωστες σατανιστικές οργανώσεις, και είναι μπερδεμένοι σε ποικίλα πλοκάμια των δυνάμεων του εωσφόρου, αλλά στην ανομολόγητη αυτή κατάσταση, στο τελώνιον τούτο των δαιμόνων, συλλαμβάνονται και όσοι δίνουν και λαμβάνουν την χάρη της αγίας Ιερωσύνης και Αρχιερωσύνης, ενώ γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται...

Τον Ιούδα δεν τον έσωσε το ότι ανήκε στον όμιλο των Αγίων Αποστόλων. Δεν τον διέσωσε το ότι έκανε ακόμα και θαύματα όπως και οι άλλοι Απόστολοι. Και όχι μόνο δεν τον διέσωσε το ότι έλαβε μέρος στο Μυστικό Δείπνο, αλλά τότε ακριβώς για την ακαθαρσία του και την αμετανοησία του, τότε, τονίζουμε, ακριβώς, για το θέατρο που έπαιζε τρία ολόκληρα έτη, τότε πήγε και έκανε το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων.

Οι δε λεγόμενες φιέστες και τα δείπνα με τις πρωτοκαθεδρίες, όταν απουσιάζει η προσωπική αγνότητα, αλλά και αυτή των συνεργατών, οδηγεί κατευθείαν στον εξευτελισμό και τέλος στην αιώνια κόλαση. Και ουδεμία δικαιολογία μπορεί να σταθεί στο ότι δήθεν υφίστανται εκκλησιαστικά και ενοριακά κενά και άρα θα πρέπει να γίνεται η ανοικονόμητη  οικονομία με την καταραμένη δικαιολογία της ανάγκης που ως αποτέλεσμα έχει να ρίχνουμε τον πήχυ των Θείων και Ιερών Κανόνων. Δηλ. να ρίχνουμε «τα άγια τοις κυσί».

Ουδέποτε θα πρέπει οι βέβηλοι και σάτυροι να πλησιάζουν το πανάγιον θυσιαστήριον, και άνευ αντιρρήσεως ο «νικολαϊτισμός» δεν πρέπει ποτέ να πλησιάσει τον χώρο της Εκκλησίας.  

Είμαστε όντως πολύ γελασμένοι, εάν νομίζουμε ότι μπορούμε να εμπαίζουμε τον Θεό και την Εκκλησία του. Να βεβηλώνουμε τα άγια Μυστήρια και μάλιστα της Ιερωσύνης και στους τρεις της βαθμούς. 

Είναι να μην εξαντληθεί η μακροθυμία του Θεού. Αν γίνει αυτό, τότε αλλοίμονο. Η δικαιοσύνη του Θεού, δεν περιορίζεται από την ανθρώπινη δεοντολογία, ούτε φυσικά φοβάται και υπολογίζει «ατλαντικές συμμαχίες» και «δυτικοευρωπαϊκούς συνασπισμούς». Αν κρίνει, μπορεί ακόμα και τους Τούρκους και τους αθέους και τους αντιχρίστους να χρησιμοποιήσει ως φραγγέλιο για την κάθαρση και πάλιν του ναού Του. Αν δείξουμε αμετανοησία, μπορεί να αποκόψει «Σύρριζα» τις δηλητηριασμένες και σκουληκιασμένες καταβολάδες και αναδενδράδες και «περικοκλάδες» που κάποιοι θέλουν να αναπτύξουν και να «εκκεντρίσουν» στο Σώμα Του.

Η αγία μας Εκκλησία και η αμώμητη Ορθοδοξία μας, δεν ανήκουν σε ανθρώπους που ξεγελιούνται μέσα στην αυτοκρατορική τους στολή και στα κοσμικά πρωτόκολλα. Ούτε πάλι ανήκει στο λόμπυ των διεφθαρμένων «εκκλησιών» του Π.Σ.Ε.  (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών).