ΔΡΙΜΕΙΑ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΔΡΙΜΕΙΑ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

============

Ορίζομεν ὡς πανηγυρικήν ἑορτήν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ πολιούχου Αὐτῆς τήν ἀνάμνησιν τοῦ τελεσθέντος ἐν Κερκύρᾳ ὑπερφυοῦς θαύματος ὑπό τοῦ νέου πυρφόρου τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὑποφήτου Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ γενομένου κατά μίμησιν τοῦ Θεσβίτου Ἠλιού τοῦ ἐν τῷ χειμάρῳ Κισσών (Βασιλειῶν Γ΄18-19) τιμωρήσαντος τούς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης.

Εἰδικώτερον ἐν τῇ «Ἀσματικῇ ἀκολουθίᾳ καί τῷ βίῳ τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» ἐκδοθείσης ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας κυροῦ Μεθοδίου, περιγράφεται τό μέγα θαῦμα τοῦ Ἁγίου, τό γενόμενον τήν νύκτα τῆς 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ' ὅ, «ἐμφανισθεὶς δίς ὁ ἅγιος προηγουμένως κατ'  ὄναρ εἰς τόν τότε ἡγεμόνα τῆς νήσου Κερκύρας Ἀνδρέαν Πιζάνην καί συστήσας αὐτῷ νά μή κατασκευάσῃ Ρωμαιοκαθολικόν θυσιαστήριον (ἀλτάριον) ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ ἐν τῇ πόλει τῆς Κερκύρας ναοῦ Του (ἔνθα φυλάττεται τό ἅγιον λείψανόν του ἄφθαρτον) χωρίς νά εἰσακουσθῇ, περί ὥραν 12ην τῆς νυκτός ἐνεφανίσθη εἰς τόν φρουροῦντα σκοπόν τῆς Ἀκροπόλεως τῆς νήσου ὡς μοναχός, κρατῶν ἀνημμένον δαυλόν. 

Τοῦ σκοποῦ δέ θελήσαντος νά πυροβολήσῃ κατ' αὐτοῦ (διότι δέν ἀπήντησεν εἰς τάς ἐρωτήσεις του «ποῖος ἦτο...»), αὐτόν μέν ἥρπασεν ἀπό τῆς χειρός καί τόν ἐξεσφενδόνισεν ἔξω τῆς ἀκροπόλεως..., διά νά εὑρεθῇ ὄρθιος πλησίον τοῦ Ἱ. ναοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου κρατῶν τό ὅπλον του· τήν δέ πυριτιδαποθήκην τοῦ φρουρίου ἀνετίναξε διά τοῦ ἀνημμένου δαυλοῦ, φονευθέντων, συνεπείᾳ τῆς ἐκρήξεως, τοῦ ἡγεμόνος Andrea Pisani, τοῦ συμβούλου του θεολόγου δομηνικανοῦ Φραγκίσκου Frangipum καί 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων ἐντός τῆς ἀκροπόλεως. 

Ταυτοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον τήν εἰκόνα τοῦ ἡγεμόνος ἐν τῇ ἐν Βενετίᾳ οἰκίᾳ του, μεγάλη δέ κανδύλα ἀργυρᾶ, ἀφιερωθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγεμόνος καί δι' ἀργυρᾶς ἁλύσεως κρεμαμένη ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου λειψάνου του, ἔπεσε χαμαί καί συνετρίβη» καθ’ ἅ περιγράφει ὁ διδάχος τοῦ Γένους ἱερός καί λόγιος Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος εἰς τό βιβλίον του «Οὐρανοῦ κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας, 1805). 

Πρός διηνεκῆ ὑπόμνησιν τοῦ θαύματος τούτου συνετάχθη ἀκολουθία καί γίνεται κατ'  ἔτος ἐπί τῇ βάσει ταύτης θεία λειτουργία, ἐν ᾗ ψάλλεται καί τό μελοποιηθέν ἐκφραστικώτατον ἀπολυτίκιον ἔχον οὕτως: «Οὐκ ἔδει σε, Φράτορ, βαλεῖν τήν βέβηλον λατινομίαν σου ἐν τῷ ναῷ Σπυρίδωνος τοῦ ἁγίου· οὐ βούλεται Σπυρίδων τά ἄζυμα, ὡς οὐδέ τό Σύμβολον ἐν προσθήκῃ ψαλλόμενον, διό ἐν βορβόρῳ ρίπτει σε, βόρβορον ὄντα». 

Φρικταί ἀποδείξεις τοῦ θαύματος παραμένουν ἐσαεί ὁ κενός χῶρος ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Παναγίου Σπυρίδωνος ὅπου θά ἐτοποθετεῖτο τό Ρωμαιοκαθολικόν Ἀλτάριον καί ἡ συντριβεῖσα μεγάλη ἀργυρά κανδήλα ἡ ὁποία εἰς μόνιμον καί διηνεκῆ παράστασιν τοῦ θαύματος ἀνηρτήθη ἐν τῷ ἱερῷ Αὐτοῦ Ναῷ.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐρωτῶμεν τούς Οἰκουμενιστάς καί Συγκρητιστάς ἀντιλαμβάνονται τόν ὄλεθρον πού ἐπισείουν εἰς τάς κεφαλάς των θεομάχοι καί ἁγιομάχοι τῆς μόνης ἀληθοῦς καί παρά Θεοῦ παραδοθείσης πίστεως τυγχάνοντες καί ἐν ταὐτῷ ἐρωτῶμεν τούς ἰδίους ἀκαδημαϊκῶς θεολογούντας οἵτινες δημοσιεύουν κείμενα διά τῶν ὁποίων ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν «ἡ ὀρθόδοξος θεολογία εἶναι δεσμία εἰς τά σχήματα ἄλλων ἐποχῶν καί ἄλλων ἀνθρώπινων αὐτοσυνειδησιῶν» καί ὅτι δῆθεν «ἡ σημερινή ἀνθρώπινη αὐτοσυνειδησία εἶναι ὁλότελα ἀσύμβατη καί ἀνίκανη νά χωρέση σέ λόγια προσλήψιμα τήν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς θεολογίας», τί ἔχουν νά ψελλίσουν ἐνώπιον τῆς ἐκδήλου καί ἀδιαμφισβητήτου καί μεγαλοφωνοτάτης τοῦ Θεοῦ διά τῶν Ἁγίων του διακηρύξεως τῆς εὐσεβοῦς πίστεως;

Ὁρίζομεν δέ τήν δευτέραν Κυριακήν ἑκάστου μηνός Νοεμβρίου ὡς ἡμέραν ἀναμνήσεως τοῦ ὑπερφυοῦς τούτου θαύματος διά τοῦ ὁποίου καταισχύνεται διά μίαν εἰσέτι φοράν ὁ ἀμεταμέλητος καί αἱρετικός διακατέχων ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ θρόνον τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί οἱ αὐτῷ κοινωνοῦντες ἀλλά καί οἱ μετ’ αὐτῶν συμπράττοντες.