Ι. Μ. ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ,Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

=====

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἐκ Κύπρου ἕλκων τὴν καταγωγήν, ὡς λέων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, βροντώδῃ τῇ φωνῇ βοᾷ πρὸς ἅπαντας ἡμᾶς·

«Ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύσητε.

Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.» (Μάρκ. ιγ ´, 21-22)

Ἡ σημασία τοῦ “ὧδε” (=ἐδῶ) δὲν εἶναι μόνον τοπική, ἀλλὰ καὶ τροπική!

Ἐὰν οἱοσδήποτε “πάπας” σᾶς εἰπῇ ὅ,τι ἐδῶ (= εἰς τὸν παπικὸν θρόνον τοῦ ἐκπεσόντος Πάπα Ῥώμης) εἶναι ὁ Χριστὸς, μὴ πιστεύσετε!

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ ἀείποτε Ζῶν καὶ ὁ ἀδιαλείπτως Παρών, διοικεῖ αὐτοπροσώπως τὴν Ἐκκλησία Του! Οὐδόλως τοῦ χρειάζεται οἱοσδήποτε «Vicarius Filii Dei» (= ἐκπρόσωπος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ “παπικὸς ἀντιπρόσωπός Του ἐπὶ τῆς γῆς”), ὅπως βλάσφημα φρονοῦν μὲ τὸ ὕπουλο καὶ πλανεμένο δόγμα τοῦ “παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας” οἱ φραγκολατῖνοι αἱρετικοί. Ἡ παρουσία τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ στὶς Ἐκκλησίες Του εἶναι ἐνεργὸς καὶ ἀκατάπαυστος καὶ ὡς ἐκ τούτου κανέναν ἁπολύτως “πάπα” δὲν ἔχει ἀνάγκην ὁ Χριστός, σὰν ἀντιπρόσωπό Του (τάχα) ἐπὶ τῆς γῆς!

Καὶ ἡ παμπλάνη τῶν παπικῶν, δὲν τελειώνει δυστυχῶς ἐδῶ!

Ἐφ᾽ ὅσον, σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικές τους δοξασίες:

(α) Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται “καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ” (=Filioque), καὶ

(β) ὁ κάθε Πάπας εἶναι (ὡς ἰσχυρίζονται) Βικάριος (= ἀντιπρόσωπος) τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς,

Ἄρα, συνακόλουθα (σύμφωνα μὲ τὴν αἵρεσί τους):

(γ) τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ… Πάπα, ὡς (τάχα) ἐκπροσώπου τοῦ Χριστοῦ!!!

Συναφῶς γράφει ὁ Καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

“Ὁ Πάπας στὴ Λατινικὴ Δύση –μὲ τὸ δογματικῶς κατοχυρωμένο καὶ ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανικὴ Σύνοδο “ἀλάθητο” καὶ τὸ διεκδικούμενο “πρωτεῖο ἐξουσίας” πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία– ἔχει πάρει αὐθαιρέτως (ὁ Πάπας), ὄχι μόνον τὴν θέσι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν θέσι τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας…”

Τὸ οὐσιαστικό, καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν ἁμάρτημα τοῦ παπισμοῦ ἔγκειται στὸ ὅτι ἐπιβουλεύεται ἐκεῖνο ἀκριβῶς, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸν Τριαδικὸν Θεόν, στὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν καὶ στὸ Πανάγιον Πνεῦμα!

Ὅμως, ἑνὸς (καὶ μάλιστα κορυφαίου) κακοῦ δοθέντος, ἀσφαλῶς μύρια ἄλλα ἕπονται! 

Ἐξ οὗ καὶ οἱ συνεπαγόμενες ἐπιμέρους πάμπολλες περαιτέρω πολυποίκιλες παρεκτροπὲς τοῦ παπικοῦ ἐκτρώματος!

Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι οἱ κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ εἶναι σύμφυτες καὶ ἐγγενεῖς μὲ τὸ ὅλο ἑωσφορικό του πνεῦμα. Ἄρνησι ὑπὸ τοῦ παπισμοῦ τῶν κακοδοξιῶν του, σημαίνει, ταυτόχρονα ἄρνησι τοῦ ἰδίου του ἑαυτοῦ του, ὅπερ δυστυχῶς ἀδύνατο! Ἄρα εἰς μάτην οἱ “διάλογοι”, ποὺ, ἀπὸ πλευρᾶς παπισμοῦ, εἰς ἕνα καὶ μόνο ἀμετάθετο στόχο ἀποσκοποῦν, μανιωδῶς καὶ ἀπαρασαλεύτως:

Στὴν καθυπόταξι καὶ ὑποδούλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτέ νὰ συμβῇ, διότι τὴν Ἐκκλησία (=Ὀρθοδοξία), “πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. ιστ´, 18)!

Ὁ ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), δικαίως ἀπεφάνθη περὶ τοῦ παπισμοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν αἵρεσι, ἀλλ᾽ εἶναι παναίρεσις!

Εἶναι, ὡς γράφει, ὁ παπισμός, ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων, μία ἄνευ προηγουμένου ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!

ΠΗΓΗ: 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, 'Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.,

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com