π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ,Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ

Η ΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ

Του π. Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου

Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς 

Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

=====

Ἐπιθυμῶ νὰ ἀναφερθῶ δι’ ὀλίγων εἰς τὴν στάσιν τοῦ αὐθεντικοῦ Ποιμένος τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, ἐπισκόπου Σμύρνης, ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς ποιμαντορίας του πολλοὶ καὶ ἐδημιούργουν ὀξύτατα προβλήματα εἰς τὴν ἀρχέγονον Ἐκκλησίαν, κάτι ἀνάλογον, δηλαδή, τρόπον πρὸς τὰ συμβαίνοντα καὶ εἰς τὴν ἐποχήν μας.

Ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, ὡς μαθητὴς τῶν Ἀποστόλων, ἄρα γνησιότατος φορεὺς τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως, ἀντιμετώπισε τὴν κατάστασιν κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ μάλιστα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐδέχθη τὴν μεγαλυτέραν ἐπίδρασιν.

Ἀντιμετωπίζοντας ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος τὸ πλῆθος τῶν Γνωστικῶν αἱρέσεων (σ.σ. πνευματικῶν προγόνων τῆς σημερινῆς μασωνίας, «νεονικολαϊτισμοῦ», «οἰκουμενισμοῦ» καὶ ἄλλων πολλῶν παρομοίων πλανῶν), αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ἐκ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ διὰ συγκερασμοῦ τεσσάρων εἰδῶν τῶν τότε θρησκευμάτων, γράφει πρὸς τοὺς Φιλιππησίους εἰς τὴν διασωθεῖσαν ἐπιστολήν του ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος· «Πᾶς ὃς ἂν μὴ ὁμολογῇ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθέναι, ἀντίχριστός ἐστιν, καὶ ὃς ἂν μὴ ὁμολογῇ τὸ μαρτύριον τοῦ Σταυροῦ, ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν· καὶ ὃς ἂν μεθοδεύῃ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου πρὸς τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας καὶ λέγῃ, μήτε Ἀνάστασιν μήτε Κρίσιν εἶναι, οὗτος πρωτότοκός ἐστιν τοῦ Σατανᾶ...»

Τὴν τοιαύτην ἀποστολοπαράδοτον στάσιν ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν ἠκολούθησαν ἀπαρεγκλίτως διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὅλοι οἱ αὐθεντικοὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, διὰ τῆς αὐστηρότητος ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καὶ τῆς ἀκοινωνησίας πρὸς αὐτούς, ἀφ’ ἑνὸς διεφύλασσον τὸ ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τοῦ αἱρετικοῦ ὀλέθρου, ἀφ’ ἑτέρου ἔδιδον τὴν εὐκαιρίαν εἰς τοὺς αἱρετικοὺς νὰ συναισθανθοῦν τὴν κατάστασίν των καὶ νὰ μετανοήσουν, ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Προξενεῖ ὀδύνην ἡ σύγκρισις τῆς τοιαύτης, πλήρους κρυσταλλίνης διαυγείας, στάσεως τοῦ ἱεροῦ Πολυκάρπου καὶ ὅλων τῶν ἀνὰ τοὺς αἰώνας αὐθεντικῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν, συγκρινομένης πρὸς αὐτὴν τῶν «μισθωτῶν» (Ἰωάν. ι΄, 12,13) ποιμένων («ἑνωτικῶν», ἀντιησυχαστῶν, ἀντικολλυβαδιστῶν, οἰκουμενιστῶν, συγκρητιστῶν, νικολαϊτῶν, «προοδευτικῶν», «ἐκσυγχρονιστῶν»), οἱ ὁποῖοι, «ἀγαπήσαντες τὸν νῦν αἰῶνα» περισσότερον παρὰ τὸν Χριστὸν καὶ διακατεχόμενοι ὑπὸ πνεύματος δειλίας καὶ συμπλέγματος μειονεξίας, ἔναντι τῶν κατὰ τὸ φαινόμενον ἰσχυρῶν, αἱρέσεων καὶ αἱρετικῶν, προετίμησαν τὴν ὁδὸν τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς διγλωσσίας, μιμούμενοι, κατὰ ἀξιοθρήνητον τρόπον, τὴν κοσμικὴν διπλωματίαν, «μεταίροντες, οὕτως, ὅρια αἰώνια, ἃ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο».

ΠΗΓΗ:

 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, 'Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com