Ι. Μ. ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΗΣ ΑΤΙΜΙΑΣ

 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ “ΚΑΙΡΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ” ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΕΞΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ “ΠΑΘΩΝ ΤΗΣ ΑΤΙΜΙΑΣ” (Ρωμ. α΄, 6)

Τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Σταυροβουνίου

Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

=====

(4) Ἡ Ἁγία Γραφὴ περιγράφει προφητικῶς τοὺς “Ἐσχάτους Καιρούς”

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος περιγράφει προφητικῶς, ἀλλὰ καὶ εὐκρινῶς, τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ σημερινοῦ κόσμου τῶν “ἐσχάτων ἡμερῶν”, δηλαδὴ τῶν καιρῶν τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ Ἐσχάτης μας Ἀποστασίας:

“Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι” (Β´ Τιμ. γ´, 1-5).

Αὐτὴ εἶναι δυστυχῶς ἡ πραγματικὴ ἀπεικόνισις τοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου: Ἡ Ἀποστασία μας δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Δημιουργό μας καὶ ἡ περιφρόνησίς μας πρὸς ὅσα Αὐτός, ἀπὸ ἄπειρον ἀγάπη, μᾶς παραγγέλλει διὰ τὴν σωτηρίαν μας!

Τὸ ἀποκορύφωμα μάλιστα τῆς ἁμαρτίας μας εἶναι ὅτι δὲν ἀγαπῶμεν μὲ ὅλην τὴν ψυχήν μας, τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν μας, τὸν Κύριόν μας καὶ Θεόν μας! Καὶ κατὰ ἀναπόφευκτον συνέπειαν, οὔτε καὶ τὸν πλησίον μας ἀγαπῶμεν, ὁ ὁποῖος (ὁ κάθε πλησίον μας) εἶναι κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος!

Πῶς ὅμως νὰ ἀγαπήσωμεν τὸν Θεόν μας, ὅταν ματαιοπονοῦντες προσπαθοῦμεν “ψυχαναγκαστικῶς” καὶ “κομπλεξικῶς”, (ἴσως καὶ διὰ νὰ ἐφησυχάζωμεν τὰ ἐνοχικά μας σύνδρομα, πλὴν ὅμως ματαίως), νὰ ἀρνηθῶμεν καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν Ὕπαρξίν Του;

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπήσωμεν Ἐκεῖνον, τοῦ ὁποίου προσπαθοῦμε νὰ ἀρνηθοῦμε ἐθελοτυφλοῦντες, ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν Ὕπαρξίν Του;

Ἀπὸ δὲ τὴν τοιαύτην ἀπιστίαν μας καὶ τὴν τοσαύτην ἔλλειψιν τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν Ἀγάπης μας, προέρχονται ἀναμφιβόλως καὶ ἀναδύονται ἀναποφεύκτως τὰ μεγάλα δεινά, ποὺ ἐφορμοῦν ἐφιαλτικῶς καὶ καταδιώκουν καταδυναστικῶς τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας.

Ἐσκοτίσθη ἡ διάνοια ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ πολυπροσώπου μας ἐγωϊσμοῦ: Τὴν ἐμπάθεια, τὴν φιλαργυρία, τὴν κενοδοξία, τὸν τζόγο (=ἐπιδίωξις μετὰ μανίας εὐκόλου καὶ παρανόμου “κέρδους”), τὰ ναρκωτικὰ (= ἀναζήτησις ψεύτικης εὐτυχίας, διότι δὲν πιστεύομεν εἰς τὸν Θεόν, τὴν Πηγὴν τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας), τὴν ἀσωτία (= ἐκζήτησις ἀχαρίτου χαρᾶς μακρυὰ ἀπὸ τὴν Πηγὴ τῆς Χαρᾶς καὶ πάσης Χάριτος, τὸν Σωτήρα μας Χριστόν), καὶ μάλιστα τὴν ὕπουλη καὶ ἀπατηλὴ θεοποιημένη φιληδονία, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ αὐτὴ μίαν ἄλλην παρδαλὴν παραλλαγὴν τῆς παρδάλεως (πρβλ. Ἀποκ. ιγ´, 2), δηλαδὴ τοῦ πολυμόρφου τέρατος, τοῦ ἀκράτου ἐγωϊσμοῦ μας!

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ: 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου,

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com