ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΥΟ ΚΑΛΩΝ ΜΟΥ ΦΙΛΩΝ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΥΟ ΚΑΛΩΝ ΜΟΥ ΦΙΛΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

======

Συγκλονισμένη η Κύπρος ή καλύτερα το Πανελλήνιο, πληροφορήθηκε τη στυγερή δολοφονία δύο καλών μου φίλων -του μ. Γεώργιου Χατζηγεωργίου -συναδέλφου και συνεργάτη μου στο θρησκευτικό όμιλο της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας- και της γυναίκας του Κωνσταντίνας.

Πολλοί φίλοι και συγγενείς επικοινώνησαν -με διάφορους τρόπους- για να με ενημερώσουν για το θλιβερό γεγονός.

Η επικοινωνία αυτή με βοήθησε να αντιληφθώ -για μια ακόμη φορά- την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε το θάνατο.

Βεβαίως πρόκειται για δολοφονία ειδεχθούς μορφής σε βάρος ενός αξιοσέβαστου ζευγαριού. Γι’ αυτό είναι φυσικό να προκληθεί αναστάτωση.

Το κυριώτερο, όμως, είναι ότι -οι πλείστοι από μας- δεν είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε.

Νομίζουμε ότι ο θάνατος δεν μας αφορά. Αφορά όλους τους άλλους, εκτός από μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας.

Γι’ αυτό, όταν πεθάνει κάποιος γνωστός μας με αιφνίδιο θάνατο, δημιουργείται αναστάτωση άνευ προηγουμένου, που στην ουσία της δεν είναι παρά καρπός της ολιγοπιστίας μας.

Η υδρογονική βόμβα, έλεγε ο σοφός και άγιος Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος, έπεσε πριν πάρα πολλά χρόνια στον παράδεισο. Ο άνθρωπος αμάρτησε και ως εκ τούτου ο θάνατος έγινε η οριστική κατάληξη της ζωής του.

Οι χριστιανοί δεν εκπλήττονται, επειδή οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά επικεντρώνουν την προσοχή τους στην ορθή προετοιμασία για να αντιμετωπίσουν το θάνατο.

Η ουσία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι οι αείμνηστοι Χατζηγεωργίου ήταν πιστοί άνθρωποι, που ζούσαν τη μυστηριακή ζωή, τις νηστείες και τις προσευχές της Εκκλησίας και η ζωή τους ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Άρα η δολοφονία τους -for all we know- τους οδήγησε από το θάνατο στη ζωή, από την ψεύτικη ζωή στη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο θάνατος -και ιδιαίτερα ο αιφνίδιος θάνατος-, πρέπει να λειτουργεί σαν ξυπνητήρι που μας εγείρει από τη ζωή της αμαρτίας και της αδιαφορίας, και όχι σαν τρόμος μπροστά στη βέβαιη κατάληξη κάθε ανθρώπου.