ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ

ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΑ ΑΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

«Εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησι, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα του αιώνος» σημειώνει ο Ψαλμωδός. Και κάπου αλλού, το θεοκίνητο χέρι του, χαράσσει τις πιο κάτω γραμμές: «Μακάριος ανήρ ο ελεών όλην την ημέραν». 

Αυτά μου έρχονται στο νου σήμερα, αφού μόλις χτές, 26 Απριλίου, συνοδεύσαμε στο κοιμητήριο της Αγλαντζιάς, στη Λευκωσία, τη μακαριστή Ανδρεανή Βανέζη (το γένος Χαραλάμπους), που έπεσε θύμα της δολοφονικης μανίας κάποιου ληστή. 

Όντως δεν μπορεί να εννοήσει ο ανθρώπινος νους τον παντελώς αδόκητο και άδικο χαμό της, «κατ’ άνθρωπον λέγω». Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Άλωνα μέσα στη φτώχεια και αποφοίτησε από το Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού. Απόφοιτη του Διδασκαλικού Κολλέγιου Κύπρου, υπηρέτησε ευσυνείδητα την παιδεία του τόπου σε διάφορα χωριά, αλλά και σε συνοικίες της Λευκωσίας και αφυπηρέτησε ως διευθύντρια δημοτικού. 

Αυτό που την διέκρινε σ’ ολόκληρή της τη ζωή ήταν η ανιδιοτελής προσφορά σε όλους, «τους εγγύς και τους μακράν». Αυτή της η προσφορά ήταν συνεχής, ποικιλότροπη και αδιάλειπτη, μαρτυρούμενη από όλους. 

Κινητήρια δύναμη που την ωθούσε και ασίγαστα την έσπρωχνε παιδιόθεν ήταν η χριστιανική της πίστη, που μετουσιωνόταν σε αγάπη και ενδιάφερον για τον κάθε άρρωστο και πονεμένο. 

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι δεν άλλαξε το πρόγραμμά της όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με σοβαρότατο εγκεφαλικό, που καθήλωσε το σύζύγο της, εδώ και 12 και πλέον χρόνια, σε μια καρέκλα, άφωνο και ακίνητο. Περνούσε πολλές ώρες τη μέρα δίπλα στον άντρα της καθημερινά χειμώνα-καλοκαίρι, μα δεν περιοριζόταν στη φροντίδα και περιποίησή του. Όλοι οι τρόφιμοι του Ιδρύματος «Άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδιστής», γνωστοί και άγνωστοι, ήταν το αντικείμενο της στοργής και του ενδιαφέροντός της. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας της και το επισφαλές της δικής της υγείας έβρισκε χρόνο να επισκέπτεται παράλληλα στην περιοχή της –και όχι μόνο- φτωχούς και αρρώστους. Μεγάλα ποσά της εμπιστεύονταν φίλοι και γνωστοί και αυτή τα διεμοίραζε όπου υπήρχε ανάγκη. Μέχρι και ιδιαίτερα μαθήματα παρέδιδε σε αλλοδαπό παιδί μέχρι τελευταία, διότι αυτό, λόγω της γλώσσας, είχε μείνει πίσω με τα μαθήματα. Το είδα χτες, κατά την εξόδιο ακολουθία, να κλαίει γοερά δίπλα στο φέρετρό της. 

Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς ήταν κατάμεστη και όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο γι’ αυτήν. Εύχεσθε να την κατατάξει ο καλός Θεός «ένθα επισκοπεί το φως του προσώπου του», «ίνα αναπαύσηται εκ των κόπων αυτής».