ΕΥΓΕ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

ΕΥΓΕ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

(Με αφορμή την Ανακοίνωση της εταιρείας ορθοδόξων σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών)

Της κ. Ελένης Λωρίτου

=====

Aκόμα και αν δεν ήξερε κανείς, ποια είναι η “Εταιρεία ορθοδόξων σπουδών” και ποιος ο πρόεδρός της, θα το καταλάβαινε από τις αντανακλάσεις μέσα στα καθάρια νερά του διάφανου και επιθετικού λόγου. Καμμία αμφισημία και ασάφεια, καμμία αμφιβολία, δεν γεννά ο ευθύς και στιβαρός θεολογικός λόγος. Έχουμε εθιστεί στην διγλωσσία, στην θολοκουλτούρα του κενού περιεχομένου λόγου των Οικουμενιστών και ξαφνιαζόμαστε ευχάριστα από την καθαρότητα και επιθετικότητα που γεννά η βεβαιότητα της αλήθειας. Οι αντανακλάσεις εικονίζουν ασφαλώς τον πρόεδρο της “Εταιρείας ορθοδόξων σπουδών' πρωτοπρεσβύτερο και ακαδημαϊκό θεολόγο π. Θεόδωρο Ζήση. Με τα βέλη της θεολογίας, που διαθέτει στην φαρέτρα του και τις αρετές της χαρισματικής του προσωπικότητας, διεξάγει έναν επιθετικό και μαζί αμυντικό πόλεμο εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού και υπέρ της ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας. Ο αντιοικουμενιστικός αγώνας βρίσκει στο πρόσωπό του ένα σταθερό σημείο αναφοράς. 

Ευχαριστούμε τον π. Θεόδωρο Ζήση καθώς και τον δικαίως εγκωμιαζόμενο Σεβασμιώτατο Πειραιώς Σεραφείμ, που με την θεληματική του προσωπικότητα και νομική του παιδεία κατήγαγε νίκη εναντίον των αντίθεων και ανθελληνικών σκοτεινών δυνάμεων. Τους έκανε κυριολεκτικά να τρικλίζουν, να παραπατάνε, να μην ξέρουν πού να πατήσουν, να κάνουν οχτάρια σαν τους μεθυσμένους. 

Συνήθως μεμψιμοιρούμε, γιατί νοιώθουμε γυμνοί κάθε ανθρώπινης βοήθειας απέναντι στις πανίσχυρες εγκόσμιες δυνάμεις, που κάμπτουν κάθε αντίσταση και εξαγοράζουν συνειδήσεις. Ωστόσο δεν λείπουν οι ευάριθμοι ομολογητές επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί, θεολόγοι και λαϊκοί, που έλκουν με την ομολογία τους και την αφοσίωσή τους στο έργο της Εκκλησίας την χάρη του Θεού. Είναι απαραίτητη η ανθρώπινη συνέργειά τους για να ελκύσουμε το έλεος του Θεού, που και σε αυτές τις άνυδρες από τον λίβα της αθεϊας και προδοσίας ημέρες μας δίνει ποιμένες για να ποιμάνουν την Εκκλησία Του. Εύγε Σεβασμιώτατε Πειραιώς, εύγε π. Θεόδωρε Ζήση! Εύγε στους λιγοστούς, αλλά γνωστούς και μη εξαιρετέους ομολογητάς της πίστεως που ο καθένας με τον δικό του τρόπο ομολογούνε την ορθόδοξο πίστη και υπηρετούν την εκκλησία

Ας μην παραλείψουμε στον κατάλογο των σύγχρονων

ομολογητών της πίστεως να προσθέσουμε και το μοντέρνο είδος ομολογητών δηλαδή των ιστολόγων και όχι του “πληκτρολογίου”, όπως απαξιωτικά συνήθως λέγεται, που αόκνως και με μεράκι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ενημέρωση και στην διαμόρφωση και σφυρηλάτηση της ορθοδόξου συνειδήσεως. Αυτό το μοντέρνο είδος του ηλεκρονικού τύπου έχει αναδειχθεί στο σχεδόν μοναδικό είδος πληροφόρησης και αφύπνισης των συνειδήσεων στον καιρό, που ο άμβωνας των ναών έχει σιγήσει και έχει γίνει ένα υποτελές όργανο του συστήματος. 

Παρ’ όλο που τα ορθόδοξα ιστολόγια είναι πολλά, το καθένα έχει το χαρακτήρα του, γιατί αντανακλά τον χαρακτήρα του διαχειριστή. Άλλα είναι περισσότερο και άλλα λιγότερο γνωστά και αναλόγου επισκεψιμότητος. Κανένα, όμως, από τα καμμιά δεκαριά πλέον γνωστά ιστολόγια ομοιάζει με τά άλλα. Όλα έχουν την ιδιοπροσωπία τους. Ορισμένες φορές συμβαίνουν και συγκρούσεις και καγβάδες μεταξύ των ιστολογίων, που αντανακλούν τις συγκρούσεις στην πραγματική ζωή της Εκκλησίας. Αν τύχει ανταλλάσσουμε και βαρειές κουβέντες. Το ότι όμως είναι βαρειές δεν σημαίνει ότι δεν είναι και δίκαιες. Εκ μέρους μας υπάρχει απόλυτη αγάπη και ευελπιστούμε σε μία συμμόρφωση και διόρθωση της αμετροέπειας. 

Οι θεολόγοι δεν φημίζονται τόσο πολύ για τον θετικό τρόπο σκέψης. Εκτός από την επαγωγική μέθοδο υπάρχει και η εις άτοπον απαγωγή μέθοδος. Δηλαδή αντί να σκέπτεσαι και να ξεκινάς από ένα αξίωμα, ότι η αποτείχιση είναι “υποχρεωτική”, άρα όλοι όσοι δεν αποτειχίζονται με τον υποχρεωτικό τρόπο είναι προδότες, υπάρχει και ο αντίστροφος τρόπος σκέψης, ο εις άτοπον απαγωγής. Δηλαδή εφ’ όσον είναι άτοπον όλοι να είναι προδότες, μήπως η “υποχρεωτική” αποτείχιση δεν είναι και ο μοναδικός πια τρόπος ομολογίας! 

Μήπως την εκκλησιαστική ιστορία την διαβάσαμε κάπως μονομερώς, κάπως μέσα από τις προσωπικές μας διόπτρες; Προσωπικώς εύχομαι σε όλους τους ιστολόγους του αντιοικουμενιστικού χώρου, να αίρονται πάνω από ανθρώπινες αδυναμίες και διαφορές και να μετέχουμε όλοι στο πάθος, όσον αφορά τις θλίψεις και δοκιμασίες της ζωής και στην Ανάσταση του Χριστού, όσον αφορά την ελπίδα της νίκης πάνω στην φθορά και στον θάνατο. “Χριστός Ανέστη”!