ΕΠΙΣΤΟΛΗ, ΣΤΗΝ κ. ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Αγαπητή κυρία Λωρίτου,
Χριστός Ανέστη!
Τελικά διάβασα το φωτογραφημένο κείμενο, που μου στείλατε, και έτσι τώρα ξέρω τι λέγει.
Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να το δημοσιεύσω, επειδή, αν το μεταφέρω σελίδα-σελίδα, τα στοιχεία θα είναι πολύ πιο μικρά από ότι είναι στη φωτογραφία, οπότε κανείς δεν θα μπορέσει να το διαβάσει.
Επί της ουσίας τώρα!
Η εισήγηση του κυρού Μελέτιου είναι άκρως απογοητευτική. Παρουσιάζει τον Οικουμενισμό ως διάλογο με τους αιρετικούς και ως προσπάθεια ευαγγελισμού του κόσμου, λες και υπάρχει αντιοικουμενιστής που αρνείται το διάλογο με τους αιρετικούς, με τους αλλόθρησκους, ακόμη και με τους αθέους ή με την ανάγκη ευαγγελισμού του κόσμου.!!!
Παραγνωρίζει, δηλαδή, τη Δήλωση του Τορόντο, την άρση των αναθεμάτων και προπαντός ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έδινε τη Θεία Κοινωνία, όχι μόνον σε Παπικούς, αλλά και σε Προτεστάντες, καυχότανε για την προδοσία του Ιούδα που διέπραττε και συνιστούσε σε όλους να κάνουν το ίδιο.!!!
Παραγνωρίζει, επίσης, ότι -επί πενταετία ολόκληρη- το Πατριαρχείο Ρωσσίας εφάρμοσε “διακοινωνία” με τους Παπικούς.
Παραγνωρίζει, ακόμη, όσες προδοτικές -για την Ορθοδοξία- Συμφωνίες συνομολογήθηκαν στο ΠΣΕ, αλλά και στο Μπαλαμάντ, στο Σαμπεζύ κτλ..
Παραγνωρίζει όσα εκθεμελιωτικά για την πίστη μας έκαναν ή έγραψαν ή είπαν -κατά καιρούς- στενοί συνεργάτες του Αθηναγόρα (Αθηναγόρας Κοκκινάκης, Μελίτωνας Χατζής, Ιάκωβος Κουκούζης, Δαμασκηνός Παπανδρέου, Στυλιανός Χαρκιανάκης κτλ.), που δεν περιορίζονται σε συμπροσευχές, αλλά προσβάλλουν καίρια το ορθόδοξο δόγμα.
Η εισήγηση του κυρού Μελέτιου δεν είναι θεολογική, αλλά ηθικιστική.
Μας προτρέπει, δηλαδή, να είμαστε ευγενείς, να είμαστε κόσμιοι, να υπακούμε στους προεστώτες (χωρίς να αναφέρει ότι είναι απολύτως επιβεβλημένο να δείξουμε ανυπακοή στους προεστώτες όταν κηρύσσουν αιρέσεις) κτλ..
Περιέχει, μάλιστα, πολλές εξόφθαλμες αντιφάσεις τις οποίες θεωρώ περιττόν να επισημάνω.
Σε κάθε περίπτωση δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο πρέπει να ανακινήσουμε θέμα για μια εισήγηση που έγινε στη Σύνοδο της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2003 και η οποία πιθανώτατα δεν επηρέασε ποτέ κανένα.
Το οικουμενιστικό ιστολόγιο ανάρτησε την εισήγηση με την ελπίδα ότι θα πέσουμε στην παγίδα να αρχίσουμε να βάλλουμε κατά του κυρού Μελέτιου, αντί να στοχεύουμε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον Πατριάρχη Κύριλλο, τη Διακήρυξη της Αβάνας, την Σύνοδο της Κρήτης και το Συνέδριο της ανομίας, που διοργανώνει η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, για τον μεγάλο Αποστάτη της πίστης μας Αθηναγόρα.
Γιατί να του κάνουμε το χατήρι;
Ο κυρός Μελέτιος -όπως είναι τοις πάσιν γνωστόν- συνεδέετο με αδελφική φιλία και αγάπη με τον συμπατριώτη του π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, αλλά και κατ’ ιδίαν και δημόσια οι δύο κληρικοί καθιστούσαν σαφείς τις διαφωνίες τους για πολλά βασικά θέματα. Για παράδειγμα ο π. Επιφάνιος ήταν κάθετα αντίθετος με τις -κατά συρροήν- παρά ηλικίαν χειροτονίες που έκανε ο κυρός Μελέτιος, αλλά και για θέματα Οικουμενισμού.
Σε τελευταία ανάλυση, κυρία Λωρίτου, αν αυτό που αναζητείτε στο πρόσωπο του κυρού Μελέτιου είναι ένα Επιφάνιο δεν θα τον βρείτε.
Οι δύο Μεσσήνιοι ήταν πολύ ενάρετοι και λόγιοι κληρικοί. Ισχυρές προσωπικότητες, σπουδαίοι θεολόγοι. Ο καθένας με το δικό του στίγμα και τη δική του ψυχοσύνθεση, που έτρεφαν αμοιβαία βαθεία αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση.
Τον κυρό Μελέτιο είχα την ευλογία να γνωρίζω, εκ του σύνεγγυς, για δεκαετίες. Δεν ήταν απλά λόγιος επίσκοπος -όπως αναφέρατε στην επιστολή σας-, αλλά προπαντός ενάρετος, ταπεινός, έντιμος και ασκητικός και έκανε δεκάδες χειροτονίες αξιόλογων κληρικών με ιεραποστολικό ζήλο, αδάμαντινο ήθος και ακέραιο χαρακτήρα.
Οι απόψεις του κυρού Μελέτιου για τον Αθηναγόρα και τον Οικουμενισμό δεν μου ήταν άγνωστες. Τις γνώριζα πολύ καλά, από δεκαετίες, επειδή είχα την ευκαιρία να συζητήσω τα θέματα αυτά με τον μακαριστό Μητροπολίτη κατ’ επανάληψη.
Σε κάθε περίπτωση σας διαβεβαιώ -μετά λόγου γνώσεως- ότι ο κυρός Μελέτιος δεν ήταν συγκρητιστής. Απλά είχε μια ρομαντική εξωπραγματική αντίληψη του τι επεδίωκαν οι Οικουμενιστές και δη ο αλήστου μνήμης Μεγάλος Αποστάτης της πίστης μας Αθηναγόρας.
Δέν είχα άδικο κ.Τελεβάντο , νά σάς ζητήσω νά σχολιάσετε την εισήγηση του μακαριστού π.Μελετίου στήν Ιερά Σύνοδο σχετικά μέ τον οικουμενισμό . Εκτός των άλλων , δηλαδή της θεολογικής κατάρτησης , της γνώσης των εκκλησιαστικών πραγμάτων λόγω της δια βίου παρακολούθησης και συμμετοχής στην εκκλησιαστική ζωή , έχετε τό χάρισμα της λακωνικότητος , που προυποθέτει την δυνατότητα οργάνωσης της σκέψης και του νού Μέ μερικές σειρές κονιορτοποιήσατε μία 18σέλιδη εισήγηση , σέ μερικά σημεία σχεδόν επιγραμμαρικά Σπάνε κόκκαλα οι δύο σειρές : " Η εισήγηση του κυρού Μελέτιου δεν είναι θεολογική, αλλά ηθικιστική." Ίσως μπαίνουν στην καρδιά του θέματος και στό μυαλό του γράψαντος την εισήγηση.
ReplyDeleteΓια νά καταλάβουμε τό χρονικό πλαίσιο της εισήγησης , γράφτηκε τό 2003 δύο χρόνια μετά την επίσκεψη του πάπα το 2001 , όταν είχε αρχίσει νά φουντώνει η αντιοικουμενιστική αντίδραση . Ίσως αυτό επηρέασε τον μακαριστό π. Μελέτιο νά γράψει μία τόσο " ρομαντική και εξωπραγματική " εισήγηση , που ήταν ταγμένη νά δαμάσει την αντίδραση , ίσως γιατί διαφαίνονταν νά έχει ανεξέλεγκτες διαστάσεις Θά μου πεί κάποιος δεν μας ενδιαφέρει γιατί τό έκανε Οχι ! Εμένα πολύ μέ ενδιαφέρουν τά ψυχολογικά αίτια , γιατί κάποιος κάνει κάτι , όχι ασφαλώς για νά κάνουμε κάποια δίκη προθέσεων , αλλά για νά κατανοήσουμε καλύτερα τά πράγματα . Όλοι κατανοούμε , γιατί οι οικουμενιστές κάνουν ό, τι κάνουν , γνωρίζουμε πολύ καλά την ψυχολογία τους. Δέν ισχύει όμως τό ίδιο για τον π. Μελέτιο και πολύ καλά κάνετε και σκιαγραφείτε την προσωπικότητά του και τα αδιαμφισβήτητα χαρίσματά του. Τό αποτέλεσμα όμως είναι τό ίδιο , δηλαδή έδωσε πατήματα στούς οικουμενιστές . Είναι οφθαλμοφανή τά λάθη του. Μιλά για " ράπισμα της ορθοδόξου εκκλησίας πρός τον προτεσταντικό οικουμενισμό " , για " δυναμική παρουσία της ορθοδόξου εκκλησίας μέσα στό Π.Σ.Ε. " , όταν ξέρουμε οτι όλες οι ομολογίες συμμετέχουν ισότιμα και όταν έργοις και λόγοις διακηρύσσεται αυτό Ουδέν αναληθέστερον αυτού ! " Νά είμαστε λοιπόν ευγενείς , νά είμαστε κόσμιοι , νά υπακούουμε στους προεστώτες " . Κάπου γέρνει η εισήγηση στην αντίληψη οτι εκκλησία είναι η Σύνοδος των επισκόπων !
Είναι τόσο " ρομαντική και εξωπραγματική " η εισήγηση , που μοιάζει σαν τά παραμύθια που λένε στα μικρά παιδιά , οτι δηλαδή ο μπαμπάς είναι κυνηγός και σκοτώνει άγρια θηρία ! Ετυχε νά είμαι παρούσα σε ένα τέτοιο περιστατικό και ήταν πολύ αστείο ! Ρωτά το μικρό αρσενικό παιδί που αισθανόταν καμάρι για τον μπαμπά : Δηλαδή ο μπαμπάς σκοτώνει λύκους ; Πάνω που η μαμά πάει νά το διορθώσει , εισηγείται ο μπαμπάς : άσε το παιδί νά τό πιστεύει ! Μακάρι λοιπόν νά πιστεύαμε , οτι οι εκπρόσωποι της ορθοδόξου εκκλησίας μέ την καρδιά λαγωού εκεί στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ή άλλως αιρέσεων σκοτώνουν λύκους και δαμάζουν τα άγρια θηρία των αιρέσεων . Στην πράξη όμως βλέπουμε τις υπογραφές τους στα επαίσχυντα κείμενα του Μπαλαμάντ , Σαμπεζύ , Πουσάν κ.τ.λ. και στην πράξη της εκκλησίας δυνάμει αυτών των υπογραφών νά έχουμε συμπροσευχές και οποιαδήποτε άλλη οικουμενιστική πρόκληση .
Διακατεχόμαστε από τά ίδια ερωτηματικά : Γιατί οι άλλοι επίσκοποι κρατούν μία στάση ουδέτερη στην ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση της Συνοδικής κατοχύρωσης του οικουμενισμού ; Μία ηθική και ευλαβική ζωή δεν αρκεί γιατί καταντά ηθικισμός ! Μέ όσα συμβαίνουν καταρρίπτεται ο μύθος περί παραδοσιακών και συντηρητικών επισκόπων!
Χριστός Ανέστη κυρία Ελένη μου. Ο μύθος περί φιλελεύθερων και συντηρητικών Επισκόπων θέλατε να πείτε;
ReplyDelete"Αληθώς Ανέστη ο Κύριος " Παναγιώτη μου ! Εννοώ τά τελευταία συμβάντα μέ την ανακοίνωση του συνεδρίου για την απόδοση τιμής στον πατριάρχη Αθηναγόρα , καθώς και την συμμετοχή σε αυτό και την προεδρία " παραδοσιακών " ως είθισται νά λέγονται επισκόπων και καθηγητών της θεολογικής Εσύ πολύ σωστά και μέ ακριβολογία χρησιμοποιείς την αντίθεση φιλελεύθερος -- συντηρητικός , γιατί τό " συντηρητικός " μπορεί νά είναι κάτι το στείρο , ενώ όταν αναφερόμαστε στην " παράδοση " και στό " παραδοσιακός " έχει κάτι τό γόνιμο και δυναμικό. Αντιπροσωπεύει την δυναμική μέ την οποία η εκκλησία πατώντας στην παράδοσή της πορεύευται μέσα στον ιστορικό χρόνο Εχεις δίκιο και σέ ευχαριστώ για την παρατήρηση Τα προαναφερθέντα πρόσωπα μάλλον μέ την νεκρή συντηρητικότητα έχουν σχέση και όχι μέ την βιωματική συμμετοχή στην παράδοση Μάλλον τον μακαρίτη τον πάνε για άγιο , κάπου είδα και μελοποίηση ύμνων πρός τιμήν του !
ReplyDeleteΕξαιρετική η παρατήρηση περί λανθασμένης χρήσης του όρου παραδοσιακός αλλά απλά συντηρητικών με ότι αυτό μπορεί να σημαινει στις μέρες μας όσον αφορά την συμπεριφορά όχι μόνο επισκόπων αλλά και ιερέων και λαϊκών...
ReplyDeleteΆλλο παράδοση και άλλο συντήρηση.