Η ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Η ΚΥΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

=====

Σιγά σιγά, δειλά δειλά οι Οικουμενιστές θα αρχίσουν να μας μιλάνε και γιά την επαναφορά των συνεισάκτων γυναικών. 

Τους ενδιαφέρει οτιδήποτε μεταπατερικό ή προπατερικό και οτιδήποτε παρακάμπτει τους Πατέρες και την δογματική, ΙεροΚανονική και παραδοσιακή οργάνωση της Εκκλησίας. 

Ο δάσκαλος κάθε πλάνης και δολου -δηλαδή ο διάβολος- μαθαίνει στους μαθητές του το ψεύδος, τις προφάσεις, την υποκρισία, την θολούρα, την θολοκουλτούρα, την θολολογία. Ο διάβολος έχει κάνει τους Οικουμενιστές ξεφτέρια στα τεχνάσματά του. Τους έχει κάνει σωστές ανακατώστρες. Τους έδωσε την σιδεροκουτάλα και ανακατώνουν χωρίς κανένα αντικειμενικό στόχο, έτσι απλά για να ανακατώνουν και να δημιουργούν την θολούρα. Η θολοκουλτούρα είναι το περιβάλλον που τους προσιδιάζει. Αν τους ακούσεις να μιλάνε δεν καταλαβαίνεις τι λένε. Με χίλιους βερμπαλισμούς περιγράφουν το τίποτα και μέσα στις κενολογίες εμφιλοχωρούν τα ψεύδη τους. Χαρακτηριστικό του λόγου τους είναι ο δόλος, αντίθετα προς τον καθαρό, άδολο και ευθύ λόγο της υγιαίνουσας ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας. 

Ένα από τα ψεύδη τους σχετικά μέ την ιερωσύνη των γυναικών είναι το ποιμαντικό τους δήθεν ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του γυναικείου δυναμικού της Εκκλησίας. Αυτό αποτελεί το ηθικό τους πλεονέκτημα για όλο αυτό το ανακάτωμα. Δεν μπορούν να κοιμηθούν, τους κατατρώγει ο ζήλος της οικοδομής της Εκκλησίας! Σε ποιόν τα πουλάνε όλα αυτά; Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι καμμία τέτοια αγωνία δεν έχουν, καλά καλά δεν γνωρίζουν το ποίμνιό τους για να γνωρίζουν και το δυναμικό του. Τους αφήνει παγερά αδιάφορους το ποίμνιό τους και η οικοδομή του και αλληθωρίζουν προς οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. 

Οι επισκοπικές αυλές λειτουργούν ως κόπροι του Αυγείου όπου αποσυντίθενται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και προάγεται ο αμοραλισμός. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τι σημαίνει αμοραλισμός σε αυτές τις περιπτώσεις. Όλοι περίπου καταλαβαίνουμε. Θέλουν να εισαγάγουν τον θεσμό των διακονισσών ως εργαλείο του αμοραλισμού των, ως εγκόσμιες επιδιώξεις και μόνον. Δεν μπορεί, θα το είχαμε καταλάβει, θα είχε πέσει στην αντίληψή μας αν υφίστατο κάτι τέτοιο, αν δηλαδή τους κατέτρωγε ο ζήλος της οικοδομής της Εκκλησίας, ώστε να εισαγάγουν και τον θεσμό των διακονισσών ως ένα εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση. 

Μάλλον προς την κατεύθυνση αυτών που λέει ο Παναγιώτης ο Νούνης πρέπει να κοιτάξουμε με τις ειδικές συνεντεύξεις και τα ειδικά κριτήρια επιλογής των επίδοξων διακονισσών, όσο και αν μας φαίνονται αστεία. Θα ήταν αστεία όλα αυτά και πηγή χιούμορ φυσικά κακόγουστου και ευφάνταστου, αν πολλές φορές δεν ήταν τραγικά και ολέθρια.