Η ΚΥΡΙΑ ΛΩΡΙΤΟΥ ΚΑΙ Ο κ. ΚΑΤΑΓΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΔΟΛΕΣΧΙΕΣ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Η ΚΥΡΙΑ ΛΩΡΙΤΟΥ ΚΑΙ Ο κ. ΚΑΤΑΓΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΔΟΛΕΣΧΙΕΣ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

=====

Λωρίτου Ελένη

Κοινότυπα λόγια παπάδων! Τίποτα τo εκπληκτικό. Τα έχουμε μάθει απ' έξω Τόσο ανιαρά που αν ανοίξουν το στόμα τους ξέρουμε τι θα πούνε και μας πιάνει χασμουρητό. Πρόσωπα βλοσυρά, ύφος αυστηρό, βλέμμα ψυχρό, μούτρα χαλκομανίες κολλημένες στό τοίχο, πρόσωπα απρόσωπα. Πού και πού σκάει κάποιο χαμόγελο, κάποια καλημέρα που σε βαθμολογεί, σου λέει ότι περνάς δεν περνάς την βάση των κριτηρίων που σε καθιστούν άξιο για να γυρίσω να σε κοιτάξω. Οι ακτίνες του ήλιου σε περιλούζουν με φως, αλλά ο βλοσυρός άνθρωπος βρίσκεται σε μία περίσκεψη. Καταλαβαίνουμε ότι η νοηματική και η σημειολογία βρίσκονται στη δόξα τους. Πολύ πριν βγει στις τηλεοράσεις ήταν μέσα στον κοινωνικό και εκκλησιαστικό βίο. Μία κοινωνία μογιλάλων Δεν μπορείς παρά να γίνεις και συ ένας εξπέρ της νοηματικής και να ανταποδώσεις τις φιλοφρονήσεις με μία .....κατιούσα. Αν αυτά δεν είναι όλη η ακονισμένη τέχνη του διαβόλου για να πτοήσουν τον άνθρωπο και να κάμψουν την ψυχολογία του, τότε τί είναι; 

Προσωπικώς αμφισβητώ ότι ο άγιος Μπρατσιανίνωφ είπε αυτά, που λέει ο παπούλης, για τα έσχατα χρόνια, που ξέρουμε ότι το μαρτύριό τους θα είναι η ομολογία και όχι οι μεγάλες αρετές. Απλούστατα γιατί η ομολογία θα είναι το μαρτύριο της συνειδήσεως ίσως και του αίματος. Περιττόν να πούμε ότι οι Οικουμενιστές αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο τον έχουν κάνει επιστήμη. Πρόσφατη είναι όλη αυτή η κουβέντα με πρωταγωνιστές τους ψυχιάτρους. Δεν είναι λάθος να πούμε ότι όλος ο πόλεμος γίνεται στο ψυχολογικό επίπεδο, στις πλέον ευαίσθητες χορδές της προσωπικότητος του ανθρώπου. Αλλοίμονο αν αυτός ο πόλεμος σε βρει μπόσικο. Δεν είναι καιρός για αδύναμες και ευάλωτες συνειδήσεις. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ατσαλώνει την βουληματικότητά του και τις αντιστάσεις του και να μην σωματοποιεί τις αριστερόθεν και δεξιόθεν ανοησίες που ακούγονται. 

Αντί οι παπάδες και οι δεσποτάδες να χρησιμοποιούν την βακτηρία τους για να στηρίζουν και να αλείφουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, την χρησιμοποιούν για να τον δέρνουν. Και χαμένος δηλαδή από τον κόσμο και το οικουμενιστικό εκκλησιαστικό κατεστημένο και δαρμένος από τον κατώτερο κλήρο που διαμορφώνει το λαικό αίσθημα και φρόνημα. Βρε σεις γίνετε ποιμένες και αμπελουργοί και εργαστείτε στον αμπελώνα του Χριστού και όχι του δεσπότη. Οι βότρεις του αμπελώνος του Χριστού είναι γλυκείς, ενώ του δεσπότη ξυνοί και οδηγούν κατ' ευθείαν στον απόπατο του τρόμου. Πού! 

Τώρα να χρησιμοποιήσουμε και εδώ την νοηματική ή και την αριθμητική, πέντε πέντε κ.τ.λ. Ασ' το καλύτερα διαβάζουν και σεβάσμιοι άνθρωποι. Υπάρχει βέβαια και ο συνδυασμός της νοηματικής με την αριθμητική που αποδίδει το νόημα των λόγων σαν αυτών του παπούλη. Πώς το έλεγαν οι αρχαίοι κ. Τελεβάντο; Τρέσας; Το λέω καλά; Πάντως σήμερα το λέμε χ....

Δεν θέλω όλα αυτά να τα επισυνάψω με προσωπική αναφορά στον παπούλη, που φαίνεται ένας παραδοσιακός και καλός παπούλης, ουδέν ήττον κάπως παραπλανημένος, μόνο μας έδωσε την αφορμή να σχολιάσουμε την περιρρέουσα περιδεή ατμόσφαιρα των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Ας τελειώσουμε με μία ευχάριστη νότα: Πέντε πέντε δέκα, δέκα δεκαπέντε ανεβαίνω τα σκαλιά του επισκοπείου ως επαίτης αξιωμάτων, εγκόσμιου πλουτισμού και "τακτοποιήσεων." Από το να είναι κανείς ένας τοιούτος ξευτελισμένος επαίτης σε κάθε κατουρημένη ποδιά, καλύτερα ένας γραφικός πτωχοαλαζών του περιθωρίου που ζει στον κόσμο των ονείρων του μιας ιδανικής ωραιοποιήσεως, μέσα στον οποίο εντάσσει τον εαυτόν του και έχει μία θέση. Σύμφωνα με την Πλατωνική σκέψη υπάρχει αυτό που υπάρχει στο μυαλό μας.

Παναγιώτης Τελεβάντος

Ο π. Βασίλειος, κυρία Λωρίτου, είναι ευλαβής, μορφωμένος, παραδοσιακός και αδιάβλητος κληρικός, πνευματικό τέκνο του μακαριστού Νικοπόλεως Μελέτιου.

Δυστυχώς, όμως, ο π. Βασίλειος, όπως ακριβώς και ο αείμνηστος Νικοπόλεως και όλα ανεξαίρετα τα πνευματικά του παιδιά, στο θέμα του Οικουμενισμού κάνουν νερά.

Όχι με την έννοια ότι είναι Οικουμενιστές, αλλά με την έννοια του "μην πολυασχολείστε με το θέμα επειδή στο Πατριαρχείο κάνουν κινήσεις τακτικής για να αντιμετωπίζουν τους Τούρκους και όχι για να προδώσουν την πίστη μας”.

Με τον αείμνηστο Νικοπόλεως τον οποίο βαθύτατα υπολήπτομαι για το ασκητικό του ήθος, την ιεροπρέπεια, την ταπείνωση, το αδιάβλητο ήθος και τις πολλές αρετές με τις οποίες τον προίκισε ο Άγιος Θεός, συζήτησα κατ' επανάληψη τα θέματα του Οικουμενισμού και διαπίστωσα με μεγάλη θλίψη ότι είχε μια νοοτροπία, που μετέδωσε ολοφάνερα και στα πνευματικά του παιδιά, ότι οι “ομολογίες για πράγματα που δεν χρειάζονται” δεν οικοδομούν. Χωρίς επαναλαμβάνω να είναι Οικουμενιστής.

Λωρίτου Ελένη
Τό πρόσωπο του ανθρώπου είναι σπαθί! Ως αφορμή πήραμε τα λογια του παπούλη που επαναλαμβάνω είναι κοινότυπα. Και εγώ είχα ελάχιστα γνωρίσει τον π. Μελέτιο όσο για μία ευχή στην Αθήνα πριν γίνει Πρεβέζης. Πιό πολύ τον γνώρισα εξ ακοής μέσω φιλικών προσώπων. Ήταν άξιος κάθε σεβασμού. Γι' αυτό άλλωστε εξελέγη Πρεβέζης για να κλείσει τις πληγές της πολύπαθης μητρόπολης. 

Αργότερα ως Πρεβέζης μας ξένισε η τοποθέτησή του υπέρ των μεταφράσεων των λειτουργικών κειμένων. Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος μας είπε ότι χρησιμοποιεί μεταφράσεις του Πρεβέζης Μελετίου. Αν δεν απατώμαι έκανε και ο ίδιος μεταφράσεις. Εννοείται ότι μετέφρασε τα λειτουργικά κείμενα για να τα χρησιμοποιεί. Ουδείς, λοιπόν, αλάθητος. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει και αυτή η στάση από ελάχιστους σε αριθμό πνευματικούς ανθρώπους που είναι ακατανόητη. Δηλαδή ότι αρκεί μια προσωπική πνευματική οικοδομή και αν συνδυάζεται και με τα υπόλοιπα τερπνά ακόμα καλύτερα. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!

Σε κάθε περίπτωση όσα είπαμε δεν αφορούν προσωπικώς τον παπούλη. Πρέπει, όμως, ως πνευματικός άνθρωπος να καταλάβει και την δική μας ενόχληση, όταν υφιστάμεθα αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο με τέτοιου είδους ανοησίες. Ταπεινά ζητούμε την ευχή του και να εύχεται όλοι να οικοδομούμεθα πνευματικά. Εννοείται ότι η πνευματική οικοδομή είναι εκ των ων ουκ άνευ της πνευματικής ζωής, ομοίως και η ομολογία. Δεν διαχωρίζεται η πνευματική ζωή από την πίστη. Ας μας αξιώνει ο Θεός και για τα δύο.

Παναγιώτης Τελεβάντος
Και στο θέμα της μεταγλώττισης των λειτουργικών κειμένων, αλλά και στο θέμα του Οικουμενισμού, ο κυρός Νικοπόλεως έκανε νερά. Θεωρούσε τον Αθηναγόρα Μεγάλο Πατριάρχη, επειδή -κατά την άποψή του- κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει τους Παπικούς με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνουν ικανοποιημένοι, αλλά χωρίς να προδώσει την πίστη.

ilias katagis
Έχοντας ζήσει από κοντά τον μακαριστό Μελέτιο, μπορώ να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά σας σε αυτό το θέμα. Και όταν κάποτε διαμαρτυρήθηκα τρόπο τινα για το θέμα των νεωτερισμών, του Οικουμενισμού και των μεταφράσεων, με πλησίασε και με φίλησε στο μέτωπο και κοιτώντας με στα μάτια με οσιακή ταπεινή ματιά, με ρώτησε αν πιστεύω ότι είναι αιρετικός. Έσκυψα το κεφάλι και ασπάστηκα μετά από καιρό το χέρι του ζητώντας συγγνώμη για τον άκριτο "ζηλωτισμό" μου, που με οδήγησε να κατακρίνω τόσο επιπόλαια τον επίσκοπό μου. Αιωνία του η μνήμη

Παναγιώτης Τελεβάντος

Κανείς άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, κ. Κατάγη, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει αιρετικό και συνειδητό Οικουμενιστή τον κυρό Μελέτιο. Η στάση του στο θέμα του Οικουμενισμού ήταν καρπός της μεγάλης αγάπης του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και της λανθασμένης εντύπωσης που σχημάτισε για τα κίνητρα των Φαναριωτών.

Θεωρούσε ότι ο Αθηναγόρας, of all the people, ήταν μεγάλη μορφή -όπως δυστυχώς πολλοί άλλοι- και νόμιζε ότι οι οικουμενιστικές του ακροβασίες ήταν απλά μαεστρικές κινήσεις για να σώσει το Πατριαρχείο χωρίς να προδώσει την Ορθοδοξία.

Προφανώς οι θέσεις του ήταν απολύτως λανθασμένες. Ορίστε που οι Οικουμενιστές, με τη Σύνοδο της Κρήτης, κατόρθωσαν να θεσμοθετήσουν τον Οικουμενισμό σαν πίστη της Εκκλησίας. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί συνειδητός Οικουμενιστής ο κυρός Μελέτιος.