ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Του Πανοσ. Αρχιμ. Νικόδημου Αεράκη

=====

α) Περί των Προτεσταντών. Είναι ανεπίτρεπτος η συμμετοχή μας εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών».

Έγραφε προς άπασαν την Σεπτήν Ιεραρχίαν τω 1958 περί των Προτεσταντών και περί του Οικουμενικού Συμβουλίου αυτών ο σοφός Γέροντάς μας: «Αντετάχθημεν, (εις την συμμετοχήν της Εκκλησίας της Ελλάδος), διότι επιστεύομεν ότι ουδέν καλόν έμελλεν εκ της τοιαύτης συμμετοχής να προκύψη, μάλλον δε βλάβη δια την ημετέραν Εκκλησίαν. Δεν ηδυνάμεθα να εννοήσωμεν ποιός ήτο ο αποχρών λόγος της τοιαύτης συμμετοχής. Μήπως η προπαρασκευή του εδάφους και η δημιουργία προϋποθέσεων, έστω και ελαχίστων, προς μελλοντικήν ένωσιν; Αλλά θα ήτο τουλάχιστον φαιδρά μία τοιαύτη δικαιολογία. 

Πώς είνε δυνατόν να υπάρξη και η πλέον αμυδρά ελπίς ενώσεως, όταν ο Προτεσταντισμός δεν δύναται να κατορθώση την ιδίαν ένωσιν, κατατετμημένος εις Ομολογίας μικρόν υπολειπομένας του αριθμού διακόσια; Όταν αι Ομολογίαι αυταί συν τη παρόδω του χρόνου ου μόνον δεν μειούνται, αλλ’ απεναντίας αυξάνονται και πληθύνονται; Εάν ποτέ πνεύση εν τω δυστήνω  Προτεσταντισμώ πνεύμα Ενότητος, τότε φυσικόν είναι η Ενότης να εκδηλωθή και να συντελεσθή πρώτον εν τοις ιδίοις αυτού κόλποις και είτα να ζητήση επεκτάσεις. Εάν λοιπόν ίδωμέν ποτε τον Προτεσταντισμόν ομονοούντα και συντασσόμενον εις μίαν ομολογίαν, τότε θα έχη λόγον πάσα προς ένωσιν κατατείνουσα ενέργεια ημών. Διότι η μεταξύ αυτού ενότης θα αποτελή αμάχητον τεκμήριον εκτιμήσεως της ειλικρινείας των προς Ένωσιν μετ’ άλλων Χριστιανικών Ομολογιών προθέσεων αυτού. Μέχρι της ημέρας εκείνης όμως επιβάλλεται μία μόνη απάντησις εις τας περί ενώσεως δήθεν επιθυμίας και διακηρύξεις του μυριοκεφάλου Προτεσταντισμού: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν». Το περισσόν τούτου εκ του πονηρού εστιν…» (Τα δύο άκρα, σελ.11).

Εις το αυτό άρθρον έγραφεν ο Γέροντας: «…ότι μία πρότασις των ημετέρων κατά το Συνέδριον του Άμστερνταμ όπως προστεθή εις την δογματικήν βάσιν του «Οικουμενικού Συμβουλίου» η πίστις και εις τον «Θεόν Πατέρα», ως και ετέρα πρότασις κατά το Συνέδριον του Έβανστον, όπως το Κύριον θέμα «ο σταυρωθείς Κύριος ελπίς του κόσμου» συμπληρωθή δια της φράσεως «και α ν α σ τ ά ς» προτάσεις, λέγομεν, τοιαύται, απερρίφθησαν, υπό του Συνεδρίου! Και κατόπιν τούτου, οι ημέτεροι αντιπρόσωποι ηδυνήθησαν να μείνωσιν εντός αυτού…» (Ανωτ. σελ. 12). 

Τέλος ο Γέροντας έγραφε τους λόγους του Αγίου Πολυκάρπου: «ος αν μεθοδεύη τα λόγια του Κυρίου προς τας ιδίας επιθυμίας και λέγη μήτε ανάστασιν μήτε κρίσιν (είναι) ούτος πρωτότοκός εστι του Σατανά»! (Προς Φιλιπ. Ζ ,1). Και μετά των πρωτοτόκων του Σατανά δεν δύναται βεβαίως να έχη σχέσιν η Ορθόδοξος Εκκλησία. (Ανωτ. σελ.13).

ΠΗΓΗ:

Ορθόδοξος Τύπος