ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟ

=====

Μακαριώτατε Δέσποτα,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πάνυ εὐλαβῶς καὶ μετὰ πλείστης τιμῆς καὶ υἱϊκὴς ἐν Κυρίω ἀγάπης ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καὶ τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως τῆς ναυλόχου πόλεως τοῦ Πειραιῶς καὶ πρώτου λιμένος τῆς Ἑλλάδος προάγομαι ὅπως ἐπικοινωνήσω διὰ μίαν εἰσέτι φορᾶν μετὰ τῆς περισπουδάστου μοι Ὑμετέρας Μακαριότητος, τοῦ πολιοῦ Προκαθημένου τῆς κατὰ Σερβίαν Ἁγιοσαββιτικὴς Ὀρθοδόξου, Καθολικῆς του Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ ἀπευθύνω ἐν πρώτοις τὴ Ὑμετέρα Μακαριότητι θερμὲς ἐόρτιες προσρήσεις ἐπὶ τὴ λαμπροφόρω Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου.

Γνωστὴ τυγχάνει, Μακαριώτατε, εἰς πάσας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ἡ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος 2015, Ὑμετέρα πρότασις, κοινοποιηθεῖσα πρὸς πάντα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ τὰς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας, περὶ τῆς  ἀναγνωρίσεως ἐν τὴ μελλούση νὰ συνέλθη Πανορθοδόξω Συνόδω τὸν προσεχῆ Ἰούνιον ἐν τὴ Κρήτη, τῆς ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου καὶ ἐν ἔτει 879-880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Συνόδου ὡς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς καὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1351 συγκληθείσης Συνόδου, ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ὡς Ἐνάτης Οἰκουμενικῆς. Ἡ Ὑμετέρα πρότασις, ὡς ἐτονίσαμεν ἐν τὴ ἀπὸ 29ης Σεπτεμβρίου 2015, ἡμετέρα ἐπιστολή, θεολογικῶς καὶ ἐπιστημονικῶς ἐρειδομένην καὶ στοιχοῦσα πρὸς τὴν Ἀποστολικοπαράδοτον πίστιν, ἀνηῦρε εἰς τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου τὴν Ὑμετέραν στιβαρᾶν ἐκκλησιαστικὴν Προσωπικότητα, ποῦ ἀνέλαβε τὴν ἱερὰν καὶ ρηξικέλευθον ταύτην πρωτοβουλίαν τὴν ἐκφράζουσαν καὶ τὴν συνείδησι τῶν ὁμοδόξων Ἀδελφῶν ἐν Χριστῷ Ἐκκλησιῶν. Πρότασιν διὰ τὴν ὁποίαν καὶ αὔθις σπεύδω νὰ ἐκφράσω τὰς θερμᾶς μου συγχαρητηρίους εὐχᾶς καὶ εὐχαριστίας. Ὡστόσο ἡ μὴ συμπερίληψις ἐν τὴ θεματολογία τῆς μελλούσης Σύνοδου τῆς ἐν λόγω καιρίας καὶ ἄκρως ἀναγκαίας ταύτης προτάσεως καταδεικνύει τὸν κίνδυνον νὰ μεταβληθεῖ ἡ μέλλουσα Σύνοδος ἀπὸ εὐλογία καὶ δωρεὰ Θεοῦ σὲ πρόκληση. Ὑφίσταται ἐν ἄλλοις λόγοις ὁρατὸς ὁ κίνδυνος νὰ προχωρήσει ἡ ἐν λόγω Σύνοδος ἀντὶ τῆς καταδίκης τῶν καινοφανῶν αἱρέσεων τοῦ filioque, τοῦ Πρωτείου καὶ τῶν περὶ κτιστῆς Χάριτος διδασκαλιῶν τοῦ Παπισμοῦ, σὲ ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση τοῦ Παπισμοῦ ὡς καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς ἀληθῶν Ἐκκλησιῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τελικῶς νὰ καταγραφεῖ ἡ ἐν λόγω Σύνοδος ἐν τῆς ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ὡς Ψευδοσύνοδος.