ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ B΄

ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

B΄

Του Σεβ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου

=====

2. Ἡ παράκαμψη Μεγάλων Συνόδων

Ἡ Σύνοδος αὐτή σχεδιάσθηκε καί προετοιμάσθηκε ὡς μιά Οἰκουμενική Σύνοδος καί μάλιστα ἡ πρώτη σκέψη διατυπώθηκε τό 1923 μέ τήν 1600η ἐπέτειο τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐτέθησαν περίπου ἑκατό (100) θέματα τά ὁποῖα προέκυψαν ὅλο τό διάστημα τῆς δεύτερης χιλιετίας, μέ τήν ἀπόσχιση τοῦ δυτικοῦ τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (8ο-11ο αἰώνα), τήν διαίρεση καί τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ (16ο αἰώνα), τήν ἀνάπτυξη ποικίλων ἰδεολογικῶν ρευμάτων, ὅπως τοῦ ∆ιαφωτισμοῦ, τοῦ Ρομαντισμοῦ, τοῦ Γερμανικοῦ ἰδεαλισμοῦ, τοῦ ὑπαρξισμοῦ, ἀλλά καί τῆς ἐκκοσμίκευσης τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τελικά, ὅλο αὐτό τό ὅραμα τῶν «Πατέρων» τῆς ἰδέας αὐτῆς κατέληξε στό νά γίνη ὄχι μιά Οἰκουμενική Σύνοδος, ἀλλά μία Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος πού δέν μπορεῖ ἀκόμη νά βρῆ τήν ταυτότητά της, μέ μόνον ἕξι θέματα ἄνευρα, ἀνεπίκαιρα, χωρίς ἰδιαίτερη στοχοθεσία, καί μερικά ἀπό αὐτά εἶναι ἀποδεσμευμένα ἀπό τήν παράδοση τῶν Πατέρων.

Ἔχω ἀκούσει καί διαβάσει ὅτι ἀπό πολλούς ὑποστηρίζεται ὅτι ἔχει νά συγκληθῆ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος περίπου 1.200 χρόνια καί αὐτή συνέρχεται γιά πρώτη φορά μετά ἀπό μιά τέτοια μεγάλη χρονική περίοδο. Αὐτό δημιουργεῖ ἔντονο προβληματισμό σέ ὅλους ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τά θεολογικά γράμματα καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μέ αὐτόν τόν λόγο, παρουσιάζεται ὡσάν νά ὑπάρχη ἕνα ἐκκλησιαστικό κενό μετά τήν Ζ ́ Οἰκουμενική Σύνοδο πού ἔπρεπε νά καλυφθῆ, ἐνῶ ἔχουν συγκροτηθῆ μεγάλες καί σημαντικές Σύνοδοι, ὅπως ἐπί Μεγάλου Φωτίου (879-80), ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (1341-1351), ὅπως ἐπίσης σημαντικές Σύνοδοι ἔγιναν μεταξύ τοῦ 15ου-18ου αἰῶνος, μέ καθοριστικές ἀποφάσεις.

∆ίνεται, λοιπόν, ἡ ἐντύπωση ὅτι παρακάμπτονται καί περιθωριοποιοῦνται ὅλες αὐτές οἱ σημαντικές Σύνοδοι.

Αὐτό τό θεωρῶ «προσβολή» ἐκ μέρους μας πρός τούς ἁγίους μας, Μέγα Φώτιο, ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἁγίους Κάλλιστο καί Φιλόθεο Κόκκινο, Πατριάρχες Κων/πόλεως, ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό καί ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, κατά τόν 15ο-18ο αἰώνα.

Φυσικά, αὐτοί οἱ ἅγιοι δέν προσβάλλονται, ἀφοῦ οἱ διδασκαλίες τους ἔχουν ἀποκτήσει οἰκουμενικό κῦρος, ἡ ἀπόφαση τῆς Θ ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (1351) ἔχει συμπεριληφθῆ στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας, πού διαβάζεται κατά τήν Α ́ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἀλλά εἶναι προσβολή καί πτώση δική μας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.

Φαίνεται ὅτι μέ τήν Σύνοδο αὐτή ἐπιδιώκεται νά ἀρχίση μιά νέα ἐποχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἀποστασιοποίησης ἀπό τήν θεολογία καί τήν ὁρολογία τῶν Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀπό τήν Ζ ́ Οἰκουμενική Σύνοδο καί μετά. Ἔτσι, θά παρουσιασθῆ ὅτι ὑπάρχει ἕνα «κενό μνήμης», ἕνα «πνευματικό ἀλτσχάϊμερ» στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. ∆έν ἐξηγοῦνται ἀλλιῶς μερικά σημεῖα τῶν κειμένων πού ἔχουν ἑτοιμασθῆ, ὅπως καί οἱ ἑρμηνευτικές ἀναλύσεις τῶν ὑποστηρικτῶν τους.

Φαίνεται νά εἶναι μιά κακέκτυπη μίμηση τῆς Β ́ Βατικανῆς Συνόδου. Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ὡς ἰδέα ξεκίνησε μέ τήν προσπάθεια γιά τήν σύγκληση τῆς Β ́ Βατικανῆς Συνόδου. Ὅπως ἡ Β ́ Βατικανή Σύνοδος ἀνέπτυξε μιά «νέα ἐκκλησιολογία» πού ἀπό τήν ἔννοια «τῆς ἀποκλειστικότητας» πέρασε στήν θεολογία «τῆς περιεκτικότητας» ἤ «βαπτισματικῆς θεολογίας», κατά ἀνάλογο τρόπο μερικά σημεῖα τῶν κειμένων πού ἑτοιμάσθηκαν γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο ὑπενθυμίζουν μιά «νέα ἐκκλησιολογία» καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον ἀναγνωρίζονται Μυστήρια καί ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

(Συνεχίζεται)