ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘ. Ι. ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘ. Ι. ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Διαβάσαμε στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” της Κυριακής εμπεριστατωμένο άρθρο του κ. Ιωάννη Κονιδάρη. 

Πολύ καίριες οι παρατηρήσεις του κ. Καθηγητή ότι κακώς αποδίδεται μομφή μόνον προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ για τη στήριξή του από το δικτατορικό καθεστώς, διότι και ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ανέβηκε στο Θρόνο με τις λόγχες του Ιωαννίδη έστω και αν η μεταπολίτευση τον διατήρησε στη θέση του για να μας το παίζει από πάνω και “αντιστασιακός”.

Αναφέρει ο κ. Καθηγητής:

“Από τις συζητήσεις με την «αριστερά» έμεινε να μονοπωλεί την επικαιρότητα η πρόταση του αρμόδιου για θέματα Παιδείας και Θρησκευμάτων βουλευτή της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, ο οποίος ζήτησε, σαν να ανακάλυπτε την πυρίτιδα, την καθιέρωση και στη χώρα μας του λεγόμενου «εκκλησιαστικού φόρου».

Εκτός από ανεδαφική, μια τέτοια συζήτηση είναι όμως και εντελώς ανεπίκαιρη, εν όψει μάλιστα και της πρόσφατης κυβερνητικής αποφάσεως να καλύψει οικονομικώς 240 θέσεις ιμάμηδων για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Και το μόνο που θο πετύχαινε τυχόν καθιέρωση εκκλησιαστικού φόρου για την αμοιβή των ορθόδοξων κληρικών θα ήταν να πεινάσουν 10.000 πολύτεκνες, κατά κανόνα, οικογένειες...

Τη διαχρονική συζήτηση, εξετέρου, για τη σχέση της Εκκλησίας με τη «δεξιά» και ιδιαιτέρως την ακροδεξιά έφερε και πάλι στο προσκήνια πρόσφατο βιβλίο γνωστού διανοητή. Μέσα στις πολλές αλήθειες των σημειωμάτων του σπονδυλωτού αυτού αναγνώσματος, αναδύεται και η χιλιοειπωμένη, τεκμηριωμένη, αλλά καταλλήλως αποσιωπούμενη αλήθεια, ότι δηλαδή η δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) δεν ανέδειξε μόνο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄ (Κατσώνη), αλλά και τον διάδοχό του, που εγκαθιδρύεται από τον αόρατο Ιωαννίδη, τον Σεραφείμ (Τίκα), ο οποίος, στη συνέχεια, «θα καταφέρει να εμφανισθεί ως οιονεί αντιστασιακός και θα αποταυτίσει την Εκκλησία με τη δεξιά... από ένα ένστικτο επιβίωσης, προσωπικής πρώτα και κύρια».

Το κύριο και καίριο ερώτημα είναι εάν, ακριβώς υπό την έννοια αυτή, η Εκκλησία κινείται ή και θέλει να κινηθεί προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Αν έχει τη δύναμη να προχωρήσει, μετά από γενναία αυτοκριτική, σε μεταρρυθμίσεις, όπως λ.χ. εκείνες που, εδώ και μία πενταετία, επαγγέλθηκε ο σημερινός προκαθήμενος της για την εκλογή των Αρχιερέων της ή την αξιοποίηση της περιουσίας της. Αυτό προϋποθέτει την ανάδειξη των δυνάμεων εκείνων που υπάρχουν μέσα στην Ιεραρχία και μπορούν να τις υλοποιήσουν.

Οι αποφάσεις όμως εξακολουθούν να λαμβάνονται, όπως πάντοτε συνέβαινε. Σε κλειστούς κύκλους. Από καμαρίλες. Από τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους, τους έμπιστους και βολικούς. Αυτούς ακριβώς που εγγυώνται ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στις δομές εξουσίας και καμία διαρθρωτική αλλαγή δεν θα συντελεστεί. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι του ενός Αρχιεπισκόπου γίνονται συχνά άνθρωποι και του επομένου, πράγμα που διασφαλίζει τη μαγιά για να συνεχιστεί η απραξία, η αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία και η ατιμωρησία.

Και οι μείζονες αποφάσεις, επίσης, εξακολουθούν να λαμβάνονται σε μυστικά ή φανερά δείπνα με τους εκάστοτε κρατούντες, σε ιδιωτικές συναντήσεις με αρχηγούς κομμάτων, συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων, με οικονομικούς παράγοντες και εφοπλιστές. Ερήμην του απλού κλήρου και, βεβαίως, ερήμην του λαού του Θεού. Των πιστών. Οι οποίοι έχουν πλέον και οι ίδιοι πιστέψει ότι δεν έχουν κανέναν άλλον ρόλο μέσα στην Εκκλησία τους, στην Εκκλησία την οποία, μαζί με τον κλήρο, οι ίδιοι απαρτίζουν, παρά μόνον εκείνον του άπραγου θεατή...”

Το άρθρο του κ. Κονιδάρη συνιστά αυστηρότατη κριτική εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο οποίος κατηγορείται για αναξιοκρατία, για καμαρίλα, για πολιτική υπογείων διαδρομών, για ασυνέπεια κτλ..

Ολα όσα καταμαρτυρεί ο κ. Καθηγητής κατά του “διά τας αμαρτίας ημών” Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου είναι ορθά.

Τρία ερωτήματα αναφύονται:

Ο ίδιος δεν είναι ή δεν υπήρξε στενός συνεργάτης - εκπρόσωπος τύπου - της Αρχιεπισκοπής;

Δεν υπήρξε επίσης στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου;

Πώς και γιατί ανεκάλυψε μόλις τώρα τις ορθές επισημάνσεις που κάνει στο άρθρο του;

Την καταδίκη της ανακύκλωσης των ανθρώπων του αείμνηστου Χριστοδούλου την αντιληφθήκαμε. 

Αυτό που δεν είδαμε να προσδιορίζει ο κ. Κονιδάρης είναι ποιες συγκεκριμένα είναι αυτές οι δυνάμεις στις οποίες αναφέρεται, οι οποίες μπορούν να υλοποιήσουν τα οράματά του.

Εχει την καλωσύνη να διευκρινίσει περαιτέρω τις θέσεις του;

Και μια τελευταία ερώτηση: Πιστεύει ειλικρινά ο κ. Καθηγητής ότι το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι του Αρχιεπισκόπου και όχι ο ίδιος ο κ. Ιερώνυμος;