ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΠΑΝΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΠΑΝΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Λάβαμε - από τον άγνωστο σε μας έστω και κατ’ όψιν - κ. Δημήτρη Ρουμελιώτη - το ακόλουθο μακροσκελές σχόλιο που μας έστειλε για την ανάρτηση “ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΑΝΩΤΗΣ: “ΒΡΑΔΥΝΟΕΣ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΑΜΑΝΤ” με την παράκληση να το δημοσιεύσουμε στη στήλη των σχολίων της σχετικής ανάρτησης. 

Κρίναμε ότι αφενός μεν λόγω της έκτασης του σχολίου και αφετέρου εξαιτίας του μεγάλου ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, θα ήταν πιο ορθό να δημοσιευθεί στη στήλη των άρθρων. 

Να επαναλάβουμε ότι ο κ. Ρουμελιώτης μας είναι εντελώς άγνωστο πρόσωπο και έτσι δεν γνωρίζουμε πώς διακειται για τα θέματα της πίστεως.

Το συγκεκριμένο όμως εκτενές σχόλιο που μας έστειλε δημοσιεύουμε αυτούσιο χωρίς προσθαφαιρέσεις.

Γράφει, λοιπόν, για τον κ. Πανώτη, ο κ. Ρουμελιώτης:

Ο σεβαστός Μέγας Ιερομνήμων, προφανώς δεν γνωρίζει ιδιαίτερα τινά της Ορθοδόξου μνήμης.

Ως επί παραδείγματι, προφανώς είτε αγνοεί είτε έχει λησμονήσει τον Όρο της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας περί του βαπτίσματος των Δυτικών του 1755 όπου η Σύνοδος των Πατριαρχών της Ανατολής εξέδωσε διά του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου της Κωσταντινουπόλεως.

Ο όρος πίστεως καταλήγει ως εξής. “Τούτοις τοίνυν τοις θείοις και ιεροίς διατάγμασιν επόμενοι και ημείς, τα μεν των αιρετικών βαπτίσματα, ως απάδοντα και αλλότρια της αποστολικής θείας διατάξεως και ύδατα ανόνητα, ως ο ιερός Αμβρόσιος και ο μέγας φησίν Αθανάσιος, και αγιασμόν μηδένα παρέχοντα τοις ταύτα δεχομένοις, και προς κάθαρσιν αμαρτημάτων ουδέν ωφελούντα, απόβλητα και αποτρόπαια ηγούμεθα. Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών.”

Ο σεβαστός κος Πανώτης, καθηκόντως και εντός των θεσμικών υποχρεώσεων του Μεγάλου Ιερομνήμωνος, υποθέτω ότι έχει την υποχρέωσιν, όχι μόνον να γνωρίζει το ανωτέρω, αλλά και να τον υπερασπισθεί έως θανάτου φυσικού τε και πνευματικού.

Ο κος Πανώτης, προφανώς, κωφεύει λοιπόν, εις τα Ορθόδοξα κελεύσματα των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής του 1755, των ειπόντων εις την Ορθόδοξον Εκκλησία, ότι το βάπτισμα των Δυτικών, είναι ανυπόστατο, διά του λόγου των, “Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα,”

Ως στερούμενος ο γράφων, της όποιας θεολογικής εκπαιδεύσεως θα ήθελα, εάν θα ήταν δυνατόν, να μου απαντήσει ο κος Πανώτης, εάν έχει αλλάξει κάτι, είτε εις την φύσιν του ενός Μονάρχου Θεού, της τρισηλίου Αγίας Τριάδος ως ο ίδιος να είναι πλέον επιδεκτός των αβαπτίστων ως να είχαν αξιωθεί του αγίου Βαπτίσματος του παραδοθέντος κατά την εντολήν του Θεανθρώπου, είτε, εάν έχει αλλάξει κάτι εις την φύσιν, της Μίας και Αγίας Εκκλησίας, του μυστικού Σώματος του Χριστού, και πλέον, είναι δυνατόν να υφίστανται εντός αυτής συγχρόνως, πλέον της μιάς πίστεως.

Ισως να διαφεύγει της μνήμης του Μεγάλου Ιερομνήμωνος, η σωρεία των Ιερών Κανόνων, αλλά και η ιδία η θεόθεν παραδοθείσα θεηγορία, διά των οποίων η αποδοχή του κακεκτύπου βαπτίσματος των Δυτικών, συνιστά αμαρτία και απώλεια σωτηρίας.

Προς σχετικήν δε υπόμνησιν, παρέχεται η ακόλουθος θέσις εκ της Εγκυκλίου της εν Κωσταντινουπόλει Συνόδου του 1838, κατά των Λατινικών καινοτομιών, “Διότι ὁ παρ' αὐτῶν θεοποιούμενος Πάπας, ἐν πρώτοις βλασφημῶν καιρίως κατά τῆς ὑπερθέου Τριάδος, κακῶς πρεσβεύει, ὁτι τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, παρεισάγων οὕτω δύο ἀρχάς εἰς τήν ἄναρχον Θεότητα, ὅπερ ἐστίν ἐναντίον ὄλως εἰς τό ἐξ αὐτοῦ τοῦ οὐρανίου στόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ ὁριστικῶς καί ἐκπεφασμένως δογματισθέν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ, «ὄ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται» λέγοντος.”

Τους δε οπαδούς του ρωμαίου ποντίφηκος, αποκαλούν ευθέως ως αιρετικούς, ως η Ορθόδοξος Εκκλησία γνωρίζει.

Εως της σήμερον, οι εξ Βατικανού ορμώμενοι, προσέθεσαν πλείονα όσα, επί των αναφερομένων αιρετικών κακοδοξιών.

Πώς έπαυσαν να είναι αιρετικοί επομένως;

Εύλογο το ερώτημα του κ. Ρουμελιώτη προς τον κ. Πανώτη και ελπίζουμε ότι ο σεβαστός μας πολιός θεολόγος θα δώσει απάντηση, όπως επίσης θα απαντήσει στην καταπελτώδη απάντηση που του έδωσε ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος με νέο του άρθρο, που δημοσίευσε σήμερα.