Ο ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΑΣ ΙΕΡΕΑΣ!!!

Ο ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΑΣ ΙΕΡΕΑΣ!!!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========================

Διαβάζουμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων "Ρομφαία": 

“Ένας ορθόδοξος ιερέας από ένα χωριό της Οδησσού, βγήκε πρώτος στην κατηγορία άνω των 125 κιλών σε πάγκο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών που πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Romfea.gr, ο π. Βίκτορ σήκωσε μπάρα 220 κιλών και κατέκτησε την πρώτη θέση και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.

Ο π. Βίκτορ αθλείται με την ευλογία του Μητροπολίτη Οδησσού, αφού με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να φέρουν πολλούς νέους κοντά στην Εκκλησία.”

Πρόσφατα μάθαμε για την ύπαρξη ιερέα γυμναστή στην Ιερά Μητρόπολή Νέας Σμύρνης, ο οποίος διδάσκει τα παιδιά με φόρμες γυμναστικής.

Πρόσφατα επίσης ακούσαμε ότι έγινε πρότυπη λειτουργία για μαθητές στο σολέα ναού της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 

Ο ιερέας τελούσε το μυστήριο κοιτάζοντας τους μαθητές αντί να κοιτάζει προς Ανατολάς. 

Πόσο πρότυπη είναι άραγε μια Θεία Λειτουργία που καταστρατηγεί μια σειρά από τα χαρακτηριστικά που έχει η Θεία Λειτουργία;

Για όλες τις παρατυπίες και τους νεωτερισμούς, για όλη την εκκοσμίκευση και τον επακολουθούντα σκανδαλισμό, προβάλλεται πάντοτε το ίδιο έωλο επιχείρημα: Θέλουμε να φέρουμε τους νέους στην Εκκλησία.

Ναι! Μπορεί ορισμένες φορές να δίνεται η εντύπωση ότι επιτυγχάνουν τέτοιες ποιμαντικές προσπάθειες. Το ερώτημα είναι αν πρόκειται για ένα πρόσκαιρο ενθουσιασμό που δεν οδηγεί πουθενά ή αν πρόκειται για προσπάθεια με ρίζες, που έχει συνέχεια.

Το δεύτερο - και πιο ουσιαστικό ερώτημα - είναι αν η Εκκλησία και οι λειτουργοί Της νομιμοποιούνται να μετέρχονται την εκκοσμίκευση και τους νεωτερισμούς για να πετύχουν κάποιο καλό στόχο.

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και η ζημία που προκαλείται από την εκκοσμίκευση και τους νεωτερισμούς είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την υποτιθέμενη ωφέλεια που προσφέρει.

Ο ιερέας είναι - πρέπει να είναι - ο πνευματικός πατέρας της ενορίας του. Δεν μπορεί στη συνείδηση των πιστών να είναι πρωτίστως αρσιβαρίστας ή γυμναστής ή κάτι παρμεφερές που τον οδηγεί - συν τοις άλλοις -  να απεκδυθεί το ράσο και να παρουσιάζεται στα ματια των πιστών ως κοσμικός.

Λιγότεροι αυτοσχεδιασμοί και περισσότερη αγιότητα είναι το ζητούμενο. 

Στην Εκκλησία οι άνθρωποι έρχονται όταν βλέπουν αγίους κληρικούς, μοναχούς και λαικούς. Οχι αρσιβαρίστες και γυμναστές. 

Αυτό που βοηθά ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου και σε ποιότητα είναι η αγιότητα. Τα υπόλοιπα δημιουργούν πρόσκαιρο ενθουσιασμό και προσωρινό ενδιαφέρον επειδή συσχηματίζονται με το πνεύμα του κόσμου τούτου.