ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΩΡΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σκέψεις καί ἐκτιμήσεις

Τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

=================

5. Εὐτελίζουν τήν Ἐκκλησία καί παραθεωροῦν τήν δύναμη καί τό μεγαλεῖο της

Ἡ συμπαράθεση καί ἡ συμπαράταξη τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Ἀριστερά ἔχει καί μία ἄλλη πικρή διάσταση. Ἡ θεοΐδρυτη Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας κεφαλή καί ἀρχηγός δεν εἶναι κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, καί ἡ ὁποία θά παραμένει εἰς τούς αἰῶνας ἀσάλευτη, ὥστε με τήν αἰωνίου κύρους διδασκαλία της καί τό σω τηριῶδες ἔργο της να βοηθεῖ καί νά σώζει τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐξισώνεται μέ μία ἀνθρώπινη κοινωνικοφιλοσοφική ὀργάνωση, πού τήν ἐπενόησαν ἄνθρωποι ἐμπαθεῖς, πού σήμερα ὑπάρχει καί αὔριο θά ἔχει χαθῇ, καί ἡ ὁποία στό ὄνομα τῆς δικαισύνης, τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀδελφότητος, τίς ὁποῖες καί ὁ Χριστός πρῶτος ἐκήρυξε καί ἐφήρμοσε, ὁδήγησε ἀνθρώπινες κοινωνίες σέ ἐμφυλίους σπαραγμούς. Εἶναι δυνατόν νά γίνεται λόγος γιά δύο πλευρές, τήν Ἐκκλησία καί τήν Ἀριστερά, σάν νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἕνα ἀνθρώπινο σωματεῖο, μία ἀνθρώπινη ὀργάνωση, τρεπτή καί παθητή;

Σωματειακή ἀντίληψη ἔχουν για τήν Ἐκκλησία οἱ ὀργανωταί τοῦ Συνεδρίου, πού νομίζουν ὅτι μποροῦν κατά καιρούς νά ἀλλάζουν τις ἀρχές καί τή διδασκαλία της, τό καταστατικό της, καί νά τά προσαρμόζουν στίς ἀνθρώπινες ἐπισφαλεῖς ἐπινοήσεις τους, ὅπως τῆς μετα πατερικῆς θεολογίας καί τῆς μεταπατερικῆς ἐποχῆς. Δέν ὑπάρχουν ἐποχές γιά τήν Ἐκκλησία, οὔτε «πρό» οὔτε «μετά». Αὐτά ἰσχύουν γιά τίς ἀνθρώπινες διδασκαλίες καί τίς ἀνθρώπινες ὀργανώσεις. Καί στούς παλαιούς διωγμούς τῶν εἰδωλολατρῶν και στούς σύγχρονους τῶν Κομμουνιστῶν ἡ Ἐκκλησία δέν ἔγινε παρελθόν, δέν ἔγινε «μετά». Ἀντίθετα οἱ διῶκτες παρῆλθαν καί χάθηκαν, ἡ Ἐκκλησία ἀνθεῖ, μένει καί θα μένει εἰς τούς αἰῶνας, διότι κατά τήν διαβεβαίωση τοῦ θείου ἱδρυτοῦ της «πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[12].

Δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε και κανένα ἡ Ἐκκλησία. Ἄς ἀναλάβουν τήν κυβέρνηση οἱ Ἀριστεροί ἐκκλησιομάχοι καί ἄς ἐφαρμόσουν τους κομματικούς σχεδιασμούς τους. Ἄς μαίνεται ἡ θάλασσα καί ἄς ἀφρίζουν τά κύματα τῶν πολεμίων της. Ἐμεῖς στεκόμαστε ἐπάνω στην ἀσάλευτη πέτρα τῆς θεοΐδρυτης καί θεοσυντήρητης Ἐκκλησίας και δέν φοβόμαστε, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος [13].

Ἄν πολεμᾶς ἐναντίον ἀνθρώπου ἤ θά νικήσεις ἤ θά νικηθεῖς, λέγει ὁ ἴδιος, ἀσάλευτος καί ἄκαμπτος Ἅγιος μπροστά στίς ἀπειλές τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων. Ἄν ὅμως πολεμεῖς τήν Ἐκκλησία, τά βάζεις με τόν Θεό, καί τόν Θεό κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τόν νικήσει [14].

Στήν ἱστορία της ἡ Ἐκκλησία δέν συμβιβάστηκε, οὔτε ὑπέκυψε σέ ἰσχυρούς, οὔτε προσπάθησε να τούς καλοπιάσει, ὅπως κάνουμε τώρα μέ τούς Ἀριστερούς, ἀλλά ἀντίθετα τούς ἤλεγξε μέ αὐστηρότητα, διότι εἶχε τήν πίστη καί την πεποίθηση ὅτι «Ἐκκλησίας οὐδέν ἴσον…Πόσοι ἐπολέμησαν την Ἐκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; Αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία. Πολεμουμένη νικᾷ. Επιβουλευομένη περιγίνεται. Υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν. Λλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται. Χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει. Παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται. Πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται» [15].

(Συνεχίζεται)