ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σκέψεις καί ἐκτιμήσεις

Τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

=================

6. Τό ποιμαντικό χρέος τῆς Ἐκκλησίας

Δέν ἀποτελεῖ δικαιολογία τῆς παρουσίας τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας στό ἐν λόγῳ συνέδριο ἡ διαπίστωση πώς καί μεταξύ τῶν ἀριστερῶν ὑπάρχουν πιστοί Χριστιανοί. Ἀσφαλῶς πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς παρασύρονται ἀπό τά κοινωνικά κηρύγματα τῆς Ἀριστερᾶς περί δικαιοσύνης, ἰσότητος και ἀδελφωσύνης καί ἐντάσσονται στίς τάξεις ἀριστερῶν κομμάτων, ὅπως παρασύρονται πολλοί και ἐντάσσονται στήν συγκρητιστική ὑπερθρησκεία τῆς Μασονίας, και σέ ἄλλες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικά κινήματα. Θά μετεῖχε ἐπισήμως ἡ Ἐκκλησία σέ συνέδριο κοινό μέ τούς Μασόνους, ἐπειδή πολλοί Μασόνοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Χριστιανοί; Νά τό περιμένουμε καί αὐτό; 

Χρέος τῆς Ἐκκλησίας ποιμαντικό δέν εἶναι νά ὡραιοποιεῖ καί νά νομιμοποιεῖ τήν Ἀριστερά ἤ τήν Μασονία ἤ ἄλλες αἱρέσεις και θρησκεῖες, προβάλλοντας κάποια δῆθεν κοινά ση μεῖα, μηδαμινά και ἀνύπαρκτα, ἀλλά νά διαφωτίζει τούς πιστούς γιά τήν χαώδη ἀπόσταση, γιά τό ἀπροσπέλαστο τεῖχος πού χωρίζει τούς δύο κόσμους, για τό ὅτι δέν ὑπάρχει κοινωνία τοῦ φωτός πρός τό σκότος, καί νά προσπαθεῖ νά βγάλει τούς ἀνθρώπους ἀπό τό σκότος τῆς ἀθεΐας, τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς βίας, τοῦ φθόνου, τοῦ κοινωνικοῦ μίσους, τῆς δίψας για τά ὑλικά ἀγαθά πού διδάσκει και πραγματώνει ἡ Ἀριστερά. Νά διδάξει αὐτό πού ἁπλοϊκά ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος ὅτι ὁ Διάβολος με τρία πλοκάμια συλλαμβάνει τους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας και τούς ὁδηγεῖ στήν ἀγκαλιά του. Tούς πλουσίους καί κοινωνικά ὑπερέχοντες μέ τήν Μασονία. Τούς πτωχούς μέ τόν Κομμουνισμό καί τούς Χριστιανούς μέ τόν Οἰκουμενισμό.

Εἶναι σαφέστατη ἡ εὐαγγελική ἐντολή, τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου προς τούς Ἀποστόλους καί τῶν Ἀποστόλων πρός τούς διαδόχους των ἐπισκόπους, ἱερεῖς καί λαϊκούς. Στο δέκατο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου, πού θεωρεῖται τό πρῶτο ἐγχειρίδιο ἱεραποστολῆς, ἀποστέλλοντας τούς μαθητάς νά κηρύξουν τούς συνιστᾶ σέ ὅποια οἰκία δεχθοῦν τό Εὐαγγέλιο νά τήν εὐλογοῦν καί νά εὔχονται τήν εἰρήνη. Οπου ὅμως δέν δε χθοῦν τούς ἀποστόλους καί τό κήρυγμά τους, εἴτε πόλη εἴτε οἰκία, να μή ἔχουν πλέον καμμία σχέση και ἐπικοινωνία. Νά τινάξουν ἀκόμη και τήν σκόνη ἀπό τά πόδια τους: «Και ὅς ἐάν μή δέξηται ὑμᾶς μηδέ ἀκούσῃ τούς λόγους ὑμῶν, ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἤ τῆς πόλεως ἐκείνης ἐκτινάξατε τόν κονιορτόν τῶν ποδῶν ὑμῶν. Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καί Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἤ τῇ πόλει ἐκείνῃ» [9].

Εἶναι βέβαιο ἀπολύτως ὅτι ἡ Ἀριστερά οὔτε δέχεται οὔτε ἀκούει τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων. Παρά ταῦτα μερικοί ἀρχιερεῖς καί θεολόγοι, ἀντί νά τινάξουν τόν κονιορτό τῶν ποδῶν τους, προσπαθοῦν να βροῦν μαζί μέ τόν πρόεδρο τοῦ Τμήματος καθηγητή Σταμούλη, κοινά ὑλικά γιά νά κάνουν κοινό οἶκο Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς.

Ὁ Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅπως καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά περιορισθοῦμε σε λίγες μόνον εὐαγγελικές μαρτυρίες, συνιστοῦν νά μήν ἔχουμε καμμία σχέση μέ ὅσους δέν δέχονται τήν διδασκαλία περί τῆς θεότητος καί περί τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Χριστοῦ: «εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε. Ο γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοι νωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς»[10].

«Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησιν Χριστῷ πρός Βελίαλ ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;… Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε»[11].

(Συνεχίζεται)