Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===================

Στο ιστολόγιο “Θρησκευτικά” δημοσιεύθηκε ο ακόλουθος διάλογος του ευσεβούς πολύτεκνου ιατρού κ. Λυκούργου Νάνη με ανώνυμο σχολιαστή, ο οποίος διαμφισβήτησε την ισχύ των Ιερών Κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές των Ορθόδοξων με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.

“Ανώνυμος είπε:

“Η Ορθοδοξία πρώτα ζεί και μετά φτιάχνει κανόνες! Αν ο Χριστός υπέκυπτε σε κανόνες και ηθικές ούτε με πόρνες θα μιλούσε και θα τις προστάτευε, ούτε με τη Σαμαρείτισσα, ούτε με το ληστή θα έμπαινε στο Παράδεισο, ούτε θα έκανε πηλό για να γιατρέψει τον τυφλό την ημέρα του Σαββάτου. Αυτά έχουν λυθεί από τον ίδιο το Χριστό! Είναι άξιο απορίας που συνεχίζουμε να μιλάμε ακόμα για τα αυτονόητα."

Λυκούργος Νάνης είπε:

“Το γεγονός ότι σεις - όπως και κάποιοι ομόφρονές σας - θεωρείτε αυτονόητα κάποια πράγματα κάθε άλλο παρά αποτελεί τεκμήριο ότι κάτι τέτοιο ισχύει και στην πραγματικότητα.

Σταθείτε παρακαλώ στο πνεύμα των συγκεκριμένων ιερών κανόνων και θα διαπιστώσετε ότι αυτό απηχεί το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Ο μαθητής της Αγάπης και υψιπέτης της Θεολογίας που τόσο πρόβαλλε τη θεμελιώδη αρετή της αγάπης ειδικά στις θεόπνευστες επιστολές του ήταν πάρα πολύ αυστηρός στο θέμα της μετά των αιρετικών επικοινωνίας.

Παρόμοια ισχύουν και για όλους τους Αποστόλους αλλά και για τους μεγάλους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία εν Αγίω Πνεύματι και εν Συνόδοις Οικουμενικαίς ομοφώνως απεφάνθη σχετικώς αναφορικά με τις μετά των αιρετικών σχέσεις.

Η αυστηρότητα αγαπητέ των σχετικών ιερών κανόνων είναι μεγάλο λάθος να εκλαμβάνεται σαν έλλειψη αγάπης αλλά και προσαρμοστικότητας στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Οι συγκεκεριμένοι κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές γιατί οι τελευταίες αγγίζουν τον πυρήνα της δογματικής διαφοροποιήσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας απ το μωσαικό των πεπλανημένων δοξασιών τουτέστιν των αιρέσεων.

Με τις συμπροσευχές εξυπηρετείται αφεύκτως ο δογματικός μινιμαλισμός και η σχετικοποίηση της αλήθειας.

Δεν πρόκειται περί επαγγελματικών, οικογενειακών, εμπορικών και εν γένει κοινωνικών σχέσεων με ετεροδόξους αλλά για θρησκευτικού και εκκλησιαστικού χαρακτήρα σχέσεις της αληθινής και γνήσιας Εκκλησίας δηλαδή της Ορθοδόξου με τις διάφορες αιρέσεις.

Η Ορθοδοξία ζει με τους κανόνες! Δώρα του Αγίου Πνεύματος προς την Εκλκλησία για να μπορεί αυτή να ζει αποτελούν οι Θείοι και Ιεροί κανόνες! ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΕΚΔΙΚΟΥΝΤΑΙ!”

Ο κ. Λυκούγος Νάνης τοποθετεί το θέμα πολύ εύστοχα. Εκτός από αγαπολογίες οι Οικουμενιστές δεν προσφέρουν τίποτα άλλο.

Και πώς αντιλαμβάνονται την αγάπη;

Με καθαρά κοσμικά κριτήρια.

Βλέπουν τον άρρωστο να πάσχει από καρκίνο (γράφε αίρεση) και αντί να τον οδηγήσουν στο χειρουργείο, να του συστήσουν να κάνει ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες και ότι άλλο χρειάζεται να κάνει ένας καρκινοπαθής του λένε: “Μη φοβάσαι! Δεν τρέχει τίποτα! Είναι κάτι παροδικό! Μη στεναχωριέσαι κτλ.".

Τι λέτε;

Οσοι αντιμετωπίζουν με αυτό τον τρόπο τους καρκινοπαθείς τους αγαπούν; Ή μήπως τους οδηγούν μια ώρα αρχήτερα στον τάφο;

Προφανώς το δεύτερο!

Αυτή ακριβώς την “αγάπη” έχουν οι Οικουμενιστές προς τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.

Αντί να τους πουν: “Αδελφέ μου! Βρίσκεσαι στα χέρια του Διαβόλου. Είσαι μέλος μιας αίρεσης και εμφορείσαι από πνεύμα πλάνης. Πρέπει να βαπτιστείς και να γίνεις Ορθόδοξος” τους παραμυθιάζουν ότι υπάρχουν και εκτός Εκκλησίας έγκυρα μυστήρια και σωτηρία, συμπροσεύχονται μαζί τους λες και είναι μέλη της Εκκλησίας ή λες και έχουν ιερωσύνη και αρχιερωσύνη.!!!

Αυτή είναι η αγάπη των Οικουμενιστών.!!!

Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοια “αγάπη”.