ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑΤΟΣ

ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑΤΟΣ

«Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι͵ καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι͵ καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι͵ καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκ. κβ’ 11).

Του θεολόγου κ. Ιωάννη Ρεντζίδη

====================

Ὁ Μητροπολίτης κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου στήν συνέντευξί του πρός τό ἠλεκτρονικό ἐκκλησιαστικό πρακτορεῖο «Romfea» τήν 3-3-2010 περιγράφει μέ ζωντανά χρώματα τίς ἀδικίες πού ἔγιναν πρός τόν Μητροπολίτη Ἀττικῆς κ. Νικόδημο.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι, κατά τή διάρκεια τριῶν Ἀρχιεπισκόπων, καί ἐπί δεκαετίες κρατᾶ αὐτή ἡ ἀντικανονική καί πασιφανής ἀδικία. Ἀλλά... ὁ τελευταῖος ἀδικήσας, μέχρι στιγμῆς, εἶναι ὁ δίδων τήν συνέντευξι.

Ἀφοῦ θέλει νά ὁμιλῆ δημοσίως, ἐρωτᾶται λοιπόν:

-Γιατί ἐδέχθη νά καταλάβη τμῆμα Μητροπόλεως πού παραδέχεται ὅτι κανονικῶς ἀνήκει εἰς ἄλλο Ἐπίσκοπο;

-Καί γιατί τήν «κατέχει» ἔκτοτε ἐπί ἑξαετία ἕως σήμερα;

-Γιατί δέν θεραπεύει τήν ἀδικία ἐν μετανοία ἔστω καί τόσο ἀργά;

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι κατά τούς νόμους τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς ὁ ἀδικῶν ὀφείλει νά ἐπιστρέφη τό κλαπέν ἤ ὑπεξαιρεθέν ἀγαθό εἰς τόν ἀδικηθέντα.

Διακηρύσσει ὁ ἐν λόγω κληρικός ὅτι ἀποδέχεται νά παραιτηθῆ ὑπέρ τοῦ κ. Νικοδήμου, ἀλλά... προσθέτει ὅτι ὁ γέροντας δέν θά δεχθῆ κάτι τέτοιο. Προεξοφλεῖ τήν ἀπάντησι τοῦ κ. Νικοδήμου καί ἔτσι διατυμπανίζει ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καί πρός τό θεαθῆναι τήν πρότασι. Ἄς παραιτηθῆ μετανοῶν δημοσίως, ἀνεξαρτήτως τί θά πράξη ὁ ἀδικηθείς καί ἡ Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἄς καταλαβαινώμαστε. Ὁ θεῖος Παῦλος προτρέπει τούς χριστιανούς νά εἶναι νήπιοι μόνο στήν κακία, ἀλλά τέλειοι στό νοῦ. Νά μή ὑπνώττουν λόγω ταπεινώσεως. Νά σκέπτωνται καί νά γρηγοροῦν. Νά ἀφυπνίζωνται καί νά εἶναι διαρκῶς νηφάλιοι: «Ἀδελφοί͵ μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν͵ ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε͵ ταῖς δὲ φρεσὶν τέλειοι γίνεσθε» (Α’ Κορ. ιδ’ 20).

Ἄς «ἀπολαύσουμε» τό συγκεκριμένο ὑποκριτικό σημεῖο τῆς συνεντεύξεως:

«Μητροπολίτης Νικόλαος: ...Εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω, αλλά έχω όλη τη διάθεση, αν ο ίδιος επιθυμεί, να παραιτηθώ να αναλάβει τη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής που είναι τόσο ωραία, έχει τόσο καλό κόσμο και τέτοια προοπτική. Και ικανότερος είναι και αδικημένος και το μεγαλύτερο πλέον κομμάτι της παλιάς Μητρόπολής του είναι αυτό. Του αξίζει» (σ.σ. οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

Αιμίλιος Πολυγένης: Κάτι είχατε πει και στον ενθρονιστήριο λόγο σας, αν θυμάμαι καλά. Δεν πιστεύω όμως να το λέτε σοβαρά. Είναι δυνατόν, Σεβασμιώτατε, να δεχόσασταν αυτό το πράγμα;

Παρατήρησις ἡμετέρα: Κατά τήν ἐνθρόνισι τοῦ 2004 ὁ κ. Νικόλαος κρατοῦσε στό ἕνα χέρι τό μαχαίρι τῆς ἀδικίας καί μέ τό ἄλλο χέρι ἐμοίραζε τό ψεύτικο λιβάνι τῆς «θυσίας». Τότε, ἀφήσαμε νά περάση τό ζήτημα, ἀλλά βλέπουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος περιφέρει τό ἴδιο θέμα στόν λαό πρός ἐκμετάλλευσι καί αὐτοδικαίωσι.

Μητροπολίτης Νικόλαος: «Εγώ; Με απέραντη χαρά. Αλλιώς δεν θα το έλεγα. Βέβαια, υποθέτω ότι ο Σεβασμιώτατος δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Ούτε το ήθος ούτε και η σύνεσή του συνηγορούν γι’ αυτό. Αν όμως αυτό αποτελεί λύση για το πρόβλημα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να συμβάλει κανείς στην ειρήνευση της Εκκλησίας. Θυσιάζεις μικρά προνόμια και παίρνεις μεγάλη χάρη. Μακάρι να γίνει! Θα ήμουν ο ευτυχέστερος άνθρωπος του ...σύμπαντος. Δόξα τω Θεώ, έχω κι άλλα πράγματα να κάνω στη ζωή μου. Αν πάλι η κατάσταση μπορεί να ειρηνεύσει και αλλιώς, τότε χαρά μου να συνεχίσω τη διακονία μου».

Ἡ διά κενῶν λόγων διακήρυξις διαθέσεως παραιτήσεως ταιριάζει μέ ἕνα λίαν χαρακτηριστικά τραγικό ἀνέκδοτο:

Κάποιος ἄνθρωπος συνηθισμένος στίς κλοπές ἐξομολογεῖται ἐνώπιον ἑνός ἱερέως, ἀλλά τοῦ ἀποσπᾶ τό ρολόϊ καί τό τοποθετεῖ στήν τσέπη του. Κατόπιν ἀπευθύνεται πρός τόν ἱερέα καί «ἐξομολογεῖται ἐν μετανοία»:

-Πάτερ, ἔκλεψα ἕνα ρολόϊ.

-Νά τό ἐπιστρέψης ἀμέσως παιδί μου, τόν συμβουλεύει ὁ πνευματικός.

Πάραυτα ἐκεῖνος τό προτείνει πρός τόν ἱερέα.

-Πάρτε το πάτερ μου νά μέ συγχωρήση ἡ ἁγιωσύνη σας.

-Ὄχι παιδί μου, ὄχι σέ μένα ἀντιδρᾶ ἐκεῖνος. Νά τό ἐπιστρέψης στό δικαιοῦχο του. Προφανῶς ὁμιλεῖ ἔτσι ἀφοῦ δέν ἀντελήφθη ὅτι πρόκειται γιά δικό του ἀντικείμενο.

-Πάτερ τό δίδω, ἀλλά δέν τό θέλει, προσθέτει ἀμέσως μέ ψεύτικη εἰλικρίνεια ὁ πονηρός ἄνθρωπος.

-Καλά παιδί μου, ἀποκρίνεται ὁ ἁπλοϊκός ἱερεύς. Τότε κράτησέ το γιά δικό σου!!!

Καί φυσικά ἐκεῖνος ἥσυχος ἔβαλε τό ρολόϊ στήν τσέπη του, «νομίμως» ὅπως ἐπίστευε. Εἶχε πλέον τήν «ἔγκρισι καί τοῦ δικαιούχου, ἀλλά καί... τοῦ πνευματικοῦ».

Ὅπως καί νά ἔχη τό πρᾶγμα ὁ λαός μας ἀναφέρει γι’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς κουτοπονηριές πώς, παρά τά ὅποια μέτρα, αὐτές κάποτε ἀποκαλύπτονται, ἀφοῦ ναί μέν, «ἡ ἀλεποῦ κρυβότανε, ...μά ἡ οὐρά φαινότανε».