ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994) Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ Ζ΄

 ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ 

Ζ΄

Του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

7. Κορυφαῖοι μεταξὺ τῶν Ἁγίων τοῦ 20οῦ αἰῶνος ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος

Δὲν θὰ βαθμολογήσουμε οὔτε θὰ ἱεραρχήσουμε ἐδῶ τοὺς Ἁγίους. Αὐτὸ εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐτάζοντος καρδίας καὶ νεφρούς. Στὰ μάτια καὶ στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ ὁ πιὸ ἄσημος καὶ μικρὸς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ πιὸ κορυφαῖος καὶ ἐγγύτερος, καὶ τὸ ἀντίστροφο. Ὁ Θεὸς ἐπιλέγει καὶ κρίνει ποιοί Ἅγιοι, μὲ ποιούς τρόπους καὶ σὲ ποιές ἐποχὲς θὰ ἐμφανισθοῦν, γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς κινδύνους στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν, τὰ φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα χαρίσματά τους, ποὺ δὲν τὰ ἀκυρώνει ἡ Θεία Χάρη, ἀλλὰ τὰ χρησιμοποιεῖ καὶ τὰ ἐνισχύει. Ἐπεμβαίνει ὁ Θεὸς σοφώτατα στὴν πορεία τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων καὶ μέσῳ, πολλὲς φορές, πειρασμῶν καὶ δοκιμασιῶν ἐξάγει Ἐκεῖνος τὸ καλύτερο ἀποτέλεσμα.

Ἐμεῖς κρίνουμε καὶ ἐκτιμοῦμε, γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε τοὺς Ἁγίους Νεκτάριο καὶ Παΐσιο ὡς κορυφαίους μεταξὺ τῶν Ἁγίων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἔχοντας ὡς βάση τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τους στὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν οἰκουμενικὴ ὑπερτοπικὴ ἀκτινοβολία τους, ὡς καὶ τὴν συμβολή τους στὸ νὰ ἀνταποκριθεῖ ἡ Ἐκκλησία ποιμαντικὰ στὴν κρισιμότητα τῶν καιρῶν. Δὲν θὰ ἐπιχειρήσουμε σύγκριση τῶν βίων καὶ τῶν ἰδιαιτέρων γνωρισμάτων τους· εἶναι πολὺ περισσότερα τὰ κοινὰ ποὺ τοὺς ἑνώνουν ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα ποὺ τοὺς ξεχωρίζουν. Ἴσως τὸ πράξουμε αὐτό, σὺν Θεῷ, σὲ ἄλλη εὐκαιρία.

Ἔζησαν πράγματι καὶ οἱ δύο σὲ κρίσιμες ἐποχὲς γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 19ου αἰῶνος καὶ τὶς δύο πρῶτες τοῦ 20οῦ. Μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους καὶ τὴν ἐπικράτηση στὸ χῶρο τῆς παιδείας τῆς ἀρχαιολατρείας τοῦ Κοραῆ ἄλλαξαν κατεύθυνση ἡ παιδεία καὶ ὁ πολιτισμός, περιθωριοποιήθηκαν τὸ Βυζάντιο, ἡ Ρωμιοσύνη, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Μετὰ μάλιστα τὴν δολοφονία τοῦ μόνου Ρωμηοῦ καὶ Ὀρθοδόξου στὸ φρόνημα κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια καὶ τὴν ἐγκατάσταση στὴν Ἀθήνα τῶν Βαυαρῶν τοῦ Ὄθωνος, ἁλώθηκε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς πολιτειοκρατικὲς μεταρρυθμίσεις τοῦ Μάουερ καὶ τοῦ Φαρμακίδη καὶ τὸν ἀμείλικτο διωγμὸ ποὺ ἐξαπολύθηκε ἐναντίον τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Τὰ περισσότερα Μοναστήρια ἔκλεισαν διὰ νόμου. Οἱ μοναχοὶ συκοφαντήθηκαν ὡς κοινωνικὰ ἄχρηστοι καὶ ἐπιζήμιοι, μὲ συνέπεια ὁ ἀκμάζων ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία Μοναχισμὸς νὰ ὑποστεῖ τέτοια παρακμή, ὥστε νὰ κινδυνεύει νὰ ἀφανισθεῖ. Δέσμια τοῦ κράτους ἡ Ἐκκλησία καὶ μὲ ἀλλοτριωμένες δυνάμεις ἀπὸ τὰ δυτικὰ πρότυπα, ποὺ ἐπέδρασαν ἀκόμη καὶ στὶς δυτικόστροφες Θεολογικὲς Σχολὲς καὶ στοὺς πτυχιούχους των, ἀδυνατοῦσε νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν προσηλυτισμὸ ποὺ ἀσκοῦσαν παπικὲς καὶ προτεσταντικὲς ἱεραποστολές, μὲ τὴν ἵδρυση καλὰ ὀργανωμένων σχολείων, τὴν ἄσκηση φιλανθρωπίας, ἔκδοση βιβλίων, κ.τ.λ. Ἡ ἀθεΐα καὶ ὁ ὑλισμὸς τῆς Εὐρώπης, μεταμορφωμένα σὲ τρόπο ζωῆς, ἀλλοίωναν τὸν παραδοσιακὸ τρόπο ζωῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς καθημερινότητας, διατροφή, ἔνδυση, ψυχαγωγία, λογοτεχνία. Ἀποφεύχθηκε κατὰ τὴν δουλεία ὁ βίαιος ἐξισλαμισμός, καὶ βρισκόμασταν τώρα μπροστὰ σὲ ἕνα ἑκούσιο ἐκλατινισμὸ καὶ ἐκδυτικισμό.

Ἡ ἄδικη ἐκδίωξη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας τὸ 1890 σὲ ἡλικία 44 ἐτῶν, ὅπου μόλις πρὶν ἀπὸ ἕνα ἔτος εἶχε ἐκλεγῆ μητροπολίτης Πενταπόλεως, ἦταν μέτρο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ, ἀφ᾽ ἑνὸς γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖ ἡ ἀνεξικακία καὶ ἡ ταπείνωση τοῦ ἁγίου ἱεράρχου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου, γιατὶ ἡ ἐγκατάσταση καὶ ἡ μετέπειτα δράση καὶ προσφορά του στὴν Ἀθήνα καὶ τελευταῖα στὴν Αἴγινα ἦσαν περισσότερο ἀπαραίτητες καὶ ἀναγκαῖες, δεδομένων τῶν δυσμενῶν καὶ ἀλλοτριωτικῶν ἐπιρροῶν ποὺ ἐταλάνιζαν τὸν ἑλληνικὸ ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ χῶρο. Τί θὰ ἀπέδιδε ἡ παραμονὴ τοῦ θεοπρόβλητου καὶ θεόσταλτου αὐτοῦ ἁγίου στὸν ὀλιγάριθμο ἀπόδημο Ἑλληνισμὸ τῆς Αἰγύπτου, τοῦ ὁποίου τὸ μέλλον στὰ μάτια τοῦ παντεπόπτου καὶ παντογνώστου Θεοῦ ἦταν ὁλοφάνερο; Ἡ Ἑλλάδα ἐπρόκειτο νὰ μεγαλώσει καὶ νὰ αὐξηθεῖ γεωγραφικὰ καὶ πληθυσμιακά, εἶχε περισσότερες δυνατότητες, ἀλλὰ καὶ μεγαλύτερες ἀνάγκες, χρειαζόταν διαφορετικὴ πνοή, ἐκκλησιαστικὴ καὶ θεολογική, ἄλλη σπορὰ γιὰ νὰ βλαστήσουν ὄχι τὰ ζιζάνια καὶ τὰ ἀγκάθια τῶν ξενικῶν ἐπιδράσεων, ἀλλὰ ὁ σῖτος γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ καλὸς ἐργάτης, ὁ πολυτάλαντος, ἦταν ἕτοιμος στὸ πρόσωπο τοῦ διωγμένου ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἀσκητικοῦ καὶ πεπαιδευμένου μητροπολίτου Πενταπόλεως.

Ἐκτιμώντας πράγματι κανεὶς τὰ τριάντα ὁλόκληρα χρόνια τῆς προσφορᾶς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, ἀπὸ τὸ 1890 μέχρι τὸ 1920 ποὺ ἐκοιμήθη, τὰ ὁποῖα κατανέμονται σὲ τρεῖς διακονίες καὶ ἀξιώματα, τέσσερα χρόνια ἱεροκῆρυξ στὴν Εὔβοια καὶ στὴ Φθιώτιδα (1890-1894), δεκατέσσερα χρόνια σχολάρχης στὴ Ριζάρειο Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ (1894-1908), καὶ δώδεκα χρόνια Γέροντας καὶ πνευματικὸς τῆς γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Αἰγίνης (1908-1920), τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε καὶ ηὔξησε, συμπεριλαμβανομένης δὲ τῆς πολὺ πλούσιας συγγραφικῆς παραγωγῆς του καθ᾽ ὅλην αὐτὴν τὴν περίοδο, καὶ προστιθεμένης τῆς μεγάλης ἐπιδράσεως καὶ ὠφελείας πρὸς τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν τῶν τιμίων λειψάνων του μετὰ τὴν κοίμηση καὶ τὴν ἀνάδειξή του ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει μία πολυποίκιλη καὶ πλούσια εἰκόνα γιὰ τὸ μοναδικὸ καὶ ὑψηλὸ ἔργο ποὺ ἐπετέλεσε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιτελεῖ καὶ θὰ ἐπιτελεῖ ὁ Ἅγιός μας, πλουτίζοντας τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ πλήρωμά της μὲ τοὺς θησαυροὺς τῆς θείας σοφίας καὶ τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος.

Σὲ παλαιότερο κείμενο γιὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο συνοψίσαμε σὲ ἑπτὰ σημεῖα τὴν προσφορὰ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου: α) Σὲ ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία διέθετε λίγους ἢ ἀκατάλληλους ἐργάτες συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση τῶν πιστῶν. β) Ἡ ἀφύπνιση αὐτὴ ἦταν σφραγισμένη μὲ παραδοσιακὸ ἐκκλησιαστικὸ χρῶμα, μυρωμένη ἀπὸ τὸ ἄρωμα τῆς διδασκαλίας καὶ ζυμωμένη ἀπὸ τὰ βιώματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. γ) Ἡ προσφορά του γενικῶς στὴν παιδεία καὶ εἰδικῶς στὴν ἐκκλησιαστική, μὲ ἔμφαση στὸν ἑλληνοχριστιανικό της χαρακτήρα, εἶναι τεράστια. δ) Μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Αἴγινα καὶ τὴν γενικώτερη ἐπίδρασή του θεωρεῖται ὡς ὁ ἀναμορφωτὴς τοῦ γυναικείου Μοναχισμοῦ, μετὰ μάλιστα τὴν καταστροφικὴ λαίλαπα τοῦ ἀντιμοναχικοῦ πνεύματος ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Βαυαρῶν. ε) Πολύτιμη εἶναι καὶ ἡ συγγραφικὴ παραγωγὴ τοῦ Ἁγίου. Πενήντα περίπου τίτλοι μελετῶν, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους καλύπτουν ὀγκώδη συγγράμματα ποικίλου περιεχομένου, ἱστορικά, ἑρμηνευτικά, δογματικά, ἠθικά, ποιμαντικά, φιλοσοφικά, ἀπολογητικά, παιδαγωγικά, ποιητικά, ὑμνολογικά, λειτουργικά, κηρύγματα, ἐκδόσεις πατερικῶν ἔργων. στ) Ἐντυπωσιακὴ εἶναι ἡ καταπληκτικὴ ἀφυπνιστικὴ ἐπίδραση ποὺ ἀσκεῖ στὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν μὲ τὰ μυροβόλα λείψανά του καὶ τὴν ἰαματικὴ τῶν ἀσθενειῶν Χάρη ποὺ δίκαια τοῦ ἔδωσε τὸ ἐπίθετο Θαυματουργός καὶ ζ) Στὸν αἰώνα τῶν ὁμολογιακῶν συγχύσεων καὶ οἰκουμενιστικῶν παρεκκλίσεων μὲ τὶς ἐκκλησιολογικὲς ἀσάφειες καὶ ἀμφιταλαντεύσεις τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ὁ μυροβλύζων καὶ θαυματουργὸς Ἅγιος ἀποτελεῖ θεϊκὴ ἐπιβεβαίωση καὶ μαρτυρία ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθὴς Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἐκτὸς τῆς ὁποίας ὅλες οἱ ἄλλες μορφὲς Χριστιανισμοῦ εἶναι σχίσματα καὶ αἱρέσεις, ἄμοιρες τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος19.

Τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (1920) βλέπει τὸ φῶς τοῦ ἥλιου στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας (1924) ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ ὁποῖος τὴν ἴδια χρονιά, βρέφος ἀκόμη, παίρνει τὸν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς μαζὺ μὲ τὴν οἰκογένειά του, τῇ συνοδείᾳ τοῦ ἱερέως - ἐφημερίου στὰ Φάρασα, ποὺ τὸν ἐβάπτισε καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομά του Ἀρσένιος, τοῦ ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκη, καὶ ἐγκαθίστανται οἰκογενειακῶς στὴν Κόνιτσα. Σὲ λίγο ὑπὸ διαφορετικὲς ἀλλὰ καὶ πάλι κρίσιμες ἱστορικὲς συνθῆκες, μετὰ τὴν σχετικὴ ἀσκητικὴ προετοιμασία, παίρνει ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο τὴν σκυτάλη ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐπίδραση στὰ πλήθη τῶν πιστῶν ποὺ συρρέουν στὸ ἀσκητικό του κελλὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ καὶ στὸ Μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς, ὅταν ἔβγαινε στὸν κόσμο. Ἦταν πρωτοφανὲς ὄντως τὸ θέαμα νὰ βλέπει κανεὶς καθημερινὰ νὰ κατηφορίζουν ἀπὸ τὶς Καρυὲς πρὸς τὸ Κουτλουμουσιανὸ κελλὶ τῆς Παναγούδας, ὅπου ἔμεινε τὰ τελευταῖα δεκαπέντε χρόνια τῆς ζωῆς του (1979-1994), δεκάδες καὶ ἑκατοντάδες προσκυνητῶν, γιὰ νὰ ἀκούσουν τὶς χαριτωμένες διδαχές του, νὰ ζητήσουν συμβουλὲς γιὰ τὰ προβλήματά τους καὶ τὴν προσευχητική του παρέμβαση. Πολὺ σωστὰ ὁ βιογράφος του ἱερομόναχος Ἰσαὰκ ὀνομάζει τὸ σχετικὸ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου γιὰ τὴν παραμονή του στὴν Παναγούδα ὡς «Δόσιμο στοὺς πονεμένους»^. Ἡ ἴδια καὶ μεγαλύτερη συρροὴ τοῦ κόσμου, λόγῳ τῆς προσελεύσεως τῶν γυναικῶν, ὅταν γιὰ κάποιους λόγους, κυρίως ὑγείας, ἔβγαινε στὸ γυναικεῖο Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Σουρωτὴ τῆς Θεσσαλονίκης. Τέτοια λαϊκὴ ἀνταπόκριση καὶ ἀποδοχὴ εἶχε πολὺ καιρὸ νὰ γνωρίσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸν ἑλληνικὸ χῶρο, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου ἐπίσης λαϊκοῦ διδάχου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ τῶν ὁσιακῶς ἐπίσης βιωσάντων Χριστοφόρου Παπουλάκου καὶ Κοσμᾶ Φλαμιάτου.

Δὲν διέθετε περγαμηνὲς κοσμικῆς παιδείας ὁ Ὅσιος Παΐσιος. Μόνον τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο εἶχε τελειώσει. Διέθετε ὅμως τὸ θεῖο φωτισμὸ καὶ μία φυσικὴ χάρη, γοητεία καὶ ἁπλότητα, πρὸ παντὸς δὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ ἐσωτερικὸ δόσιμο πρὸς ὅσους τὸν ἄκουγαν ἢ ζητοῦσαν τὴν βοήθειά του. Πανεπιστημιακοὶ θεολόγοι μὲ πολυχρόνιες σπουδές, ὅπως καὶ ἐπίσκοποι μορφωμένοι καὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες, στὸν Γέροντα Παΐσιο προστρέχαμε γιὰ συμβουλὲς καὶ πνευματικὴ ἀνακούφιση. Πόσο πραγματικὰ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κόσμου, ἂν ὁ κλῆρος ἀλλὰ καὶ οἱ μοναχοὶ ἐκοσμοῦντο ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τοῦ Ὁσίου Παϊσίου; Πολλὲς φορὲς οἱ κληρικοὶ μὲ τὶς κακίες, τὰ πάθη μας, τὴν ἀντιπνευματικὴ συμπεριφορά μας διώχνουμε τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, σκανδαλίζουμε τοὺς πιστούς. Αὐτὸ ἐκμεταλλεύονται οἱ ἀντίχριστες ἐκκλησιομαχικὲς δυνάμεις γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀθεϊστικὸς ὑλισμὸς εἶχε ἐπιβληθῆ ὡς κρατικὴ ἰδεολογία στὴν Ρωσία καὶ στὶς ἄλλες χῶρες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, δὲν ἔπαυσε ὅμως νὰ δρᾶ διαβρωτικὰ καὶ στὸν «ἐλεύθερο» δυτικὸ κόσμο, ὑποκινούμενος καὶ βοηθούμενος ἀπὸ τὴν Μασονία καὶ τὸν Σιωνισμό. Ἔφηβος ἀκόμη στὴν Κόνιτσα, ὅπως εἴδαμε, ὁ ὅσιος Παΐσιος, ἦλθε ἀντιμέτωπος μὲ τὴν ἀθεΐα ποὺ ὑποκρύπτεται στὴν θεωρία τοῦ Δαρβίνου γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν εἰδῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς στρατιώτης ἔζησε τὴν ἐμφύλια σύρραξη, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον ὅσων εἶχαν παρασυρθῆ ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ ἰδεολογία καὶ ἐπιχειροῦσαν μὲ τὸ ἀντάρτικο νὰ προσδέσουν τὴν Ἑλλάδα στὸ κομμουνιστικὸ μπλόκ.

Μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὴν ἐμφύλια σύρραξη ἀκολούθησαν πνευματικὰ δημιουργικὲς καὶ καρποφόρες διεργασίες, ὅπως εἶναι τὸ κίνημα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς πηγές, ἡ νεοπατερικὴ ἄνθηση, ἡ ἀναβίωση τοῦ Μοναχισμοῦ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ στροφὴ πολλῶν πιστῶν στὴν παραδοσιακὴ ὀρθόδοξη ζωή, ἡ ἔκδοση φιλοκαλικῶν καὶ νηπτικῶν ἔργων, ἡ ἐπιστροφὴ στὴ βυζαντινὴ μουσικὴ καὶ στὴν βυζαντινὴ ἁγιογραφία, ἡ τέλεση μακρῶν καὶ κατανυκτικῶν ἀγρυπνιῶν στοὺς ἐνοριακοὺς ναούς, ἡ συχνὴ θεία κοινωνία, ἡ προσέλευση στὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ καθιστοῦσαν τὴν Ἑλλάδα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων εὐλογημένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους τόπο.

Ὁ βάσκανος ὀφθαλμὸς τοῦ Πονηροῦ δὲν ἄντεχε νὰ βλέπει παραδοσιακὴ καὶ Ὀρθόδοξη τὴν Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὴν σύγχρονη Βαβυλώνα, τὴν Ἀμερική, ὅπου τὰ κέντρα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, μεθοδεύθηκε ἡ ἀνατροπὴ αὐτῆς τῆς εἰκόνας μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς πατριάρχου στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπως νωρίτερα περιγράψαμε, καὶ μὲ τὴν ἐνίσχυση κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1980 πολιτικῶν δυνάμεων ποὺ προκάλεσαν πνευματικὴ καταστροφή. Ὅ,τι δὲν κατόρθωσαν οἱ δυτικὲς ἐπιρροὲς νὰ ἐπιτύχουν μετὰ τὸ 1821 τὸ ἐπέτυχαν οἱ κυβερνῶντες τὴν χώρα μετὰ τὸ 1980· πλήρη ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνίας, ἀντιχριστιανικὴ παιδεία καὶ νομοθεσία, διάλυση τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, ἐκμαυλισμὸ ἀκόμη καὶ τῶν γερόντων, ἐξορία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, προσχώρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας στὸν συγκρητισμὸ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὁ ἁπλὸς καὶ διδακτικὸς Γέροντας καὶ Παπούλης, ἀποδείχθηκε ἕνα ἰσχυρὸ καταφύγιο, ἕνα ἀνάχωμα στὴν πλημμυρίδα τῆς Νεοεποχίτικης καὶ Νεοταξικῆς δυτικῆς ἀμαυρότητος, ἕνας ὄντως στύλος Ὀρθοδοξίας, κορυφαῖος Ἅγιος στὸ τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὶς ἀρχὲς τοῦ ἰδίου αἰῶνος. Εἴκοσι χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του ὁ τάφος του κατακλύζεται ἀπὸ ὀρθοδόξους προσκυνητάς, Ἕλληνες καὶ μή, καὶ τὰ βιβλία μὲ τὶς χαριτωμένες διδαχές του, ὅπως καὶ ὁ βίος του, μεταφρασμένα σὲ πολλὲς γλῶσσες, γνωρίζουν μεγάλη διάδοση. «Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ».

ΠΗΓΗ:

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου