ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994) Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ Στ΄

 ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ 

Στ΄

Του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

6. Ἡ ἀνάδειξη πολλῶν Ἁγίων τὸν 20ὸ αἰώνα θεϊκὸ σημάδι.

Ἀναφερθήκαμε στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας στὴν ὑλιστικὴ καὶ ἠθικὴ κατάπτωση τοῦ δυτικοῦ κόσμου κατὰ τὸν 20ὸ αἰώνα καὶ στὴν ἀδυναμία τοῦ ἐκεῖ διαφθαρέντος καὶ ἀλλοτριωθέντος Χριστιανισμοῦ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἀποχριστιάνιση τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἐπιχειρήθηκε καὶ ἐπιχειρεῖται ἀκόμη καὶ τώρα πιὸ ἔντονα νὰ κατορθωθεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἰδιαίτερα μετὰ τὴν πτώση τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος (1974) ἐκκλησιομαχικὲς πολιτικὲς δυνάμεις, εἴτε ὡς κόμματα εἴτε ὡς πρόσωπα ἐντὸς κομμάτων, εὐνοούμενες τώρα καὶ ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, προσπάθησαν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀλλάξουν τὸ πνευματικὸ κλῖμα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ζωῆς συνεργούσης ἐν πολλοῖς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ὑπὸ τὴν πρωτοπορία καὶ καθοδήγηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἐμφανῶς κατήντησε ὄργανο τῆς δυτικῆς διπλωματίας, τῶν σχεδιαστῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων. Χωρὶς ἀμφιβολία στόχος ὅλων αὐτῶν τῶν διεργασιῶν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ διαπιστώθηκε ὅτι εἶναι ἡ μόνη πνευματικὴ δύναμη μὲ θεϊκὴ ἰσχὺ καὶ κάλυψη ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ νὰ ἀνατρέψει τὰ σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου. Εἶναι ἀκριβέστατη καὶ ἀντικειμενικὴ ἡ ἐκτίμηση τοῦ γνωστοῦ Ἄγγλου ἱστορικοῦ καὶ βυζαντινολόγου Στεφάνου Ράνσιμαν ὅτι κατὰ τὴν ἀρξάμενη τρίτη χιλιετία ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς κοινότητες τῆς Δύσεως θὰ ἐπιβιώσει μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· Παπισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς βαδίζουν πρὸς τὴν αὐτοκαταστροφή.

Εἰς αὐτὸν λοιπὸν τὸν κρίσιμο 20ὸ αἰώνα, τὸν ἀπατεώνα, τὸν αἰώνα τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ τῆς Εὐρώπης καὶ συνακόλουθα καὶ τῆς Ἀμερικῆς, ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὴν μεθοδευμένη προσπάθεια νὰ γνωρίσει νέα χειρότερη ἅλωση, πνευματική, καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν Δύση στὸν πνευματικό της κατήφορο, ἀντιστέκεται καὶ ἀντιδρᾶ. Θυμίζει λίγο τοὺς τελευταίους αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς Τούρκους (1453), κατὰ τοὺς ὁποίους ἀποδυναμωμένη οἰκονομικὰ καὶ στρατιωτικὰ ἡ Ρωμιοσύνη καὶ ἐδαφικὰ κατακερματισμένη ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς «φίλους» μας καὶ τὸν πανίσχυρο πάπα, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα, ἐγνώρισε καταπληκτικὴ πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ ἄνθηση ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῶν Παλαιολόγων, τὴν ὁποία οἱ εἰδικοὶ ὀνομάζουν «Παλαιολόγεια Ἀναγέννηση». Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀντιπαράθεση Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως στὰ πρόσωπα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ τοῦ Βαρλαὰμ Καλαβροῦ κατέληξε στὸ θρίαμβο καὶ στὴν συνοδικὴ ἀναγνώριση τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ καὶ κατόπιν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ὡς μία πνευματικὴ προπαρασκευὴ γιὰ τοὺς σκληροὺς καὶ μαύρους ἀγῶνες τῆς Τουρκοκρατίας ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀκολουθήσουν.

Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε ὅτι καὶ κατὰ τὸν 18ο αἰώνα, ποὺ τὸ δοῦλον Γένος, ταλαιπωρημένο πάλι καὶ ἐξουθενωμένο, δοκίμαζε τὶς ἀντοχές του στὶς δυτικὲς ἐπιδράσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ στὴν λαίλαπα τῶν ἀθεϊστικῶν ἀρχῶν τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, ποὺ μετέφεραν ἐδῶ ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς καὶ ὁ κύκλος του, ἡ ὑγιαίνουσα τότε Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸ Ἁγιορειτικὸ νέο ἡσυχαστικὸ κίνημα τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων, σὲ εὐθεῖα σύνδεση μὲ τὸν 14ο αἰώνα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ ὅλους τοὺς προηγουμένους τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀπέτρεψαν τὸν ἐκδυτικισμὸ καὶ τὸν ἐκλατινισμὸ καὶ ἐκράτησαν ἀνόθευτες καὶ γνήσιες τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Ζωή, ὅπως, φαίνεται στὰ πρόσωπα καὶ στὰ πιστεύω τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνάδειξη πληθώρας Ἁγίων κατὰ τὸν 20ὸ αἰώνα, συνδεδεμένων μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ ἀντιδυτικὴ καὶ ἀντιπαπικὴ παράδοση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ τῶν Ἁγιορειτῶν Κολλυβάδων. Κρίμα ποὺ τώρα ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐργάζεται πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ ἐκδυτικισμοῦ, τοῦ ἐκλατινισμοῦ, τοῦ φραγκέματος τῶν Ὀρθοδόξων, πρωτοστατοῦσα στὸ κίνημα τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τοῦ κλήρου.

Εἶναι μακρὸς ὁ κατάλογος τῶν νέων ἁγίων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, κορυφαῖοι δὲ μεταξὺ αὐτῶν, ὁ ἕνας στὴν ἀρχὴ καὶ ὁ ἄλλος στὸ τέλος τοῦ αἰῶνος, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ἀρχιεπίσκοπος Πενταπόλεως ὁ Θαυματουργός, καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης· θὰ ἀναφέρω τοὺς περισσοτέρους τῶν νέων αὐτῶν ἁγίων ποὺ ἐνεγράφησαν στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ ἐξηγήσω, γιατὶ θεωρῶ ὡς κορυφαίους καὶ μεγαλυτέρους τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ τὸν Ὅσιο Παΐσιο: 1. Ὁσία Μεθοδία ἡ ἐν Κιμώλῳ (ἐκοιμήθη τὸ 1908, μνήμη 5 Ὀκτωβρίου). 2. Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (ἐκοιμήθη τὸ 1920, μνήμη 9 Νοεμβρίου) 3. Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης (ἐκοιμήθη τὸ 1924, μνήμη 10 Νοεμβρίου) 4. Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς (ἐκοιμήθη τὸ 1932, μνήμη 2 Μαρτίου). 5. Ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης (ἐκοιμήθη τὸ 1936, μνήμη 24 Σεπτεμβρίου) 6. Ὅσιος Σάββας ὁ ἐν Καλύμνῳ (ἐκοιμήθη 1948, μνήμη 5 Δεκεμβρίου). 7. Ὅσιος Γεώργιος Καρσλίδης (ἐκοιμήθη τὸ 1959, μνήμη 4 Νοεμβρίου) 8. Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ ἐν Χίῳ (ἐκοιμήθη τὸ 1960, μνήμη 15 Φεβρουαρίου) 9. Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός (ἐκοιμήθη τὸ 1964, μνήμη 4 Ἰανουαρίου) 10. Ὁσία Σοφία τῆς Κλεισούρας (ἐκοιμήθη τὸ 1974, μνήμη 6 Μαΐου). 11. Ἱερομάρτυς Φιλούμενος (μαρτύρησε τὸ 1979, μνήμη 29 Νοεμβρίου). 12. Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης (ἐκοιμήθη τὸ 1991, μνήμη 2 Δεκεμβρίου). 13. Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (ἐκοιμήθη τὸ 1994, μνήμη 12 Ἰουλίου).

Ἡ παρουσία ὄντως τόσων ἁγίων κατὰ τὸν 20ὸ αἰώνα καὶ ἡ σύνθεση τῆς ὁμάδος ὁδηγεῖ σὲ σημαντικὲς ἐπισημάνσεις. Πρέπει κατ᾽ ἀρχὴν νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἀναφέρονται μόνον οἱ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Ἅγιοι, ἐνῶ ὑπάρχουν Ἅγιοι τὸν 20ὸ αἰώνα καὶ σὲ ἄλλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἰδιαίτερα μάρτυρες, ὁσιομάρτυρες καὶ ἱερομάρτυρες στὶς χῶρες ὅπου ἐπεβλήθη σχεδιασμένα καὶ ἐκεῖ, ὁ ἄθεος Κομμουνισμός. Ἡ πρώτη ἐπισήμανση εἶναι ὅτι, ἂν ἐξαιρέσει κανεὶς τὸν Ἅγιο Νικόλαο Πλανᾶ, ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἅγιοι εἶναι μοναχοὶ καὶ ἐκ μοναχῶν. Ἀκόμη καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐκ μοναχῶν προέρχεται καὶ θεωρεῖται ὁ ἀναγεννητὴς τοῦ γυναικείου Μοναχισμοῦ μὲ τὴν γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ ποὺ ἵδρυσε τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Αἴγινα. Κανένας ἐκκλησιαστικὸς ἀξιωματοῦχος, πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος ἐπαρχιοῦχος, μεταξὺ τῶν Ἁγίων καὶ κανένας ἐπίσης οἰκουμενιστής. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα βλαστάνει, ἀναπτύσσεται καὶ καρποφορεῖ σὲ περιβάλλον σωματικῆς κακοπαθείας, παντοδαπῆς ἀσκήσεως, προσευχῆς καὶ νηστείας· σὲ ἐκκοσμικευμένα περιβάλλοντα ἄνεσης, καλοπέρασης, συμποσίων καὶ πολυτελείας δὲν εὐδοκιμεῖ ἡ ἁγιότητα. Σημαίνει ἐπὶ πλέον ὅτι ἡ ἀκλινὴς στάση καὶ ἀταλάντευτη σὲ θέματα πίστεως καὶ ἡ συμπόρευση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τῶν ὁποίων κοινὸ γνώρισμα ἦταν ἡ καταπολέμηση καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν αἱρέσεων, ποὺ ἀλλοιώνουν καὶ νοθεύουν τὴν Πίστη, εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, γιὰ νὰ ἐνεργήσει ἡ ἁγιαστικὴ καὶ φωτιστικὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἂν οἱ θεωρούμενοι ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὰς μεγάλοι πατριάρχες Ἰωακεὶμ ὁ Γ´, Μελέτιος Μεταξάκης καὶ Ἀθηναγόρας, πρὸς τιμὴν τῶν ὁποίων ὀργανώνουν συμπόσια, ἐκδίδουν τιμητικοὺς τόμους καὶ στήνουν ἀνδριάντες εἶχαν εὐαρεστήσει τὸν Θεὸ καὶ δὲν διέκοπταν τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση στὸ βασικὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν, ὁ Θεὸς ἀσφαλῶς θὰ τοὺς ἐδόξαζε, θὰ φανέρωνε διὰ σημείων τὴν ἁγιότητα καὶ μεγαλωσύνη τους.

Τοὺς Ἁγίους φανερώνει καὶ ἀναδεικνύει πρῶτα ὁ Θεὸς μὲ διάφορα σημεῖα τῆς Χάριτος, μυροβλυσία καὶ ἀφθαρσία λειψάνων, θαύματα, ἔκτακτα ἄλλα χαρίσματα παραμυθίας καὶ διδαχῆς, τοὺς ἀναγνωρίζει καὶ τοὺς ἀποδέχεται ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκολουθεῖ ὡς ἐπισφράγισμα ἡ ἐπίσημη ἔνταξή τους στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο, ὅπως γίνεται στὸν Παπισμό, ὅπου, ἐπειδὴ ὡς αἵρεση στεροῦνται τῆς Θείας Χάριτος ποὺ ἀναδεικνύει τοὺς Ἁγίους, ἀναλαμβάνουν τὰ παπικὰ δικαστήρια κυριολεκτικὰ τὴν «ἁγιοποίηση» ὅσων προήγαγαν, ἐνίσχυσαν καὶ ἐστερέωσαν τὸν Παπισμό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἡ μόνη ἀληθὴς Ἐκκλησία καὶ ταμιοῦχος τῆς Θείας Χάριτος συνέχισε καὶ στὸν 20ὸ αἰώνα καὶ θὰ συνεχίσει καὶ στοὺς ἑπόμενους αἰῶνες νὰ παράγει Ἁγίους, ὡς καρποὺς τοῦ ἐν αὐτῇ οἰκοῦντος καὶ ὁδηγοῦντος εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν Ἁγίου Πνεύματος.