Ο ΤΡΙΚΚΗΣ ΚΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο ΤΡΙΚΚΗΣ ΚΥΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Γράφει στην “Πεμπτουσία” ο Πανοσ. Αρχιμ Ελισσαίος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους: 

“Το 1951 ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Χαραλάμπους  εξελέγη Μητροπολίτης Λήμνου. Θαυμάσια μαρτυρία για τον καθημερινό τρόπο ζωής του κατά την οκταετία της ποιμαντορίας του εκεί δίδει ο πολιός Αρχιμανδρίτης π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος: «Η προσευχή στην Λήμνο επλησίαζε το «αδιαλείπτως» και το «εν παντί”. Το σπίτι εκείνο ήταν πραγματικά μια Επισκοπή με την παλαιοχριστιανική έννοια, ήταν ένα μάτι και μια καρδιά πού επισκοπούσε μέρα-νύχτα με ασταμάτητη αγάπη και εγρήγορση τους πάντας και τα πάντα. Δεν ήταν «Μητροπολιτικό μέγαρο”. Καλύτερα θα μπορούσε να ονομασθή Κοινόβιο. «Μοναστήρι», σαν τόπος ασκήσεως και προσευχής, «Αδελφότης», σαν τόπος αγάπης και αδελφοσύνης, «Φροντιστήριο», σαν τόπος ποιμαντικής και ιεραποστολικής εκπαιδεύσεως. Στις υψηλές θεωρίες κοινωνιολόγων και φιλοσόφων του αιώνος, η Λήμνος απαντούσε εμπράγματα με την σιωπηλή της επανάσταση, ότι και στις μέρες μας μπορεί να περπατήσει ο Ιησούς ανάμεσα μας».

Έγραψα πολλές φορές ότι ο Οικουμενισμός δεν καταπολεμείται αποτελεσματικά με ότι κάνουν ή γράφουν παραδοσιακοί ορθόδοξοι λαικοί. Κάτι κάνουν και αυτοί όταν επισημαίνουν τα οικουμενιστικά ολισθήματα και κατηχούν το λαό του Θεού και τον ευαισθητοποιούν για θέματα πίστεως. 

Το ουσιαστικό όμως έργο εναντίον του συγκρητισμού μπορούν να το κάνουν μόνον οι ποιμένες αν ποιμαίνουν την θεόθεν λαχούσαν αυτοίς επισκοπή, μονή ή ενορία ορθοδόξως.

Πότε συμβαίνει αυτό;

Όταν ο επίσκοπος είναι άγρυπνος φρουρός της Μητρόπολής του, όταν χειροτονεί κατάλληλους κληρικούς, όταν ζει ο ίδιος και όταν φροντίζει να ζουν και οι κληρικοί της Μητροπόλεως του βίο άσκησης και προσευχής. 

Όταν ένας ηγούμενος βλέπει το μοναστήρι του ως ασκητικό κέντρο και όχι ως διαχειριστή μοναστικής περιουσίας και ως φορέα δημοσίων σχέσεων. 

Όταν ένας ιερέας καθοδηγεί τους πιστούς της ενορίας του πρώτιστα με το παράδειγμά του και στη συνέχεια με την ορθή κατήχηση και με την ορθόδοξη λειτουργική ζωή. 

Όταν συμβαίνουν τα πιο πάνω τότε οι ποιμένες αυτοί γίνονται ζωντανή μαρτυρία της αλήθειας της Ορθοδοξίας και ζωντανοί κήρυκες κατά του Οικουμενισμού έστω και αν δεν αναφέρονται διεξοδικά στον Οικουμενισμό.

Από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λήμνου και μετέπειτα Τρίκκης και Σταγών κυρό Διονύσιο λ.χ. (που ήταν η ψυχή της Συνόδου του 1967),  αναβίωσε ο μοναχισμός των Μετεώρων και στη συνέχεια -σε μεγάλο βαθμό- και ο Αγιορειτικός μοναχισμός, αλλά και εξελέγησαν πολλοί από τους πιο ακραιφνείς αντι-οικουμενιστές Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Επιπλέον! O λαμπρός αυτός ιεράρχης της Εκκλησίας δήλωσε ότι "ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δι' ων λέγει και πράττει επιδιώκει την υποδούλωσιν της ορθοδοξίας εις τον παπισμόν."

Χρειάζεται να απαριθμήσουμε τους αντιοικουμενιστές κληρικούς που βγήκαν από τη μάνδρα του Φλωρίνης Αυγουστίνου και του Κονίτσης Σεβαστιανού; 

Από την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους πάλιν, της οποίας ηγούμενος χρημάτισε ο ομολογητής Αρχιμανδρίτης Γεώργιος (Καψάνης), έχουν βγει τα πιο σημαντικά αντιοικουμενιστικά κείμενα της Ιεράς Κοινότητας και πλήθος αντιοικουμενιστών θεολόγων (επισκόπων, ιερέων, μοναχών και λαικών) εναντίον του Οικουμενισμού.

Τα ίδια συμβαίνουν με την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου στην Κύπρο και τον ταπεινό της ομολογητή Καθηγούμενο Αθανάσιο.

Αν πάλιν ρίξουμε μια ματιά στην ενορία σκεφθείτε πόσο αντιοικουμενιστικό έργο γέννησε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο π. Νικόλαος Μανώλης κτλ..

Το πρωτεύον, λοιπόν, είναι η επισκοπή, το μοναστήρι και η ενορία να λειτουργούν ορθόδοξα. Να ζουν τη μετάνοια. Αν αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα θα ενδιαφερθούν και για την ορθόδοξη ομολογία της πίστεως και θα δώσουν δυνατή μαρτυρία με εκκλησιαστικό ήθος και ομολογιακό φρόνημα.