Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Ὁ ἐπίσκοπος ἔχει κληθῆ νά συμβάλλει στήν διαφύλαξη, διασφάλιση καί διακήρυξη τῆς ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως πρός ἁγιασμό καί σωτηρία τοῦ ποιμνίου.

Ὀφείλει νά ἐφαρμόζει τούς Ἱερούς Κανόνες. Ὁτιδήποτε ἀντίθετο μέ τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι πρᾶξη μαρτυρίας, ἀλλά προδοσίας.

Ο ἐπίσκοπος δέν εἶναι αὐτόνομος, αὐτοδύναμος - ἄν καί ὡρισμένοι ἔτσι τείνουν νά διαμορφωθοῦν -, οὔτε εἶναι κοσμικός ἄρχοντας μέ ἐξουσία κυριάρχου. Ἔχει πνευματική ἐξουσία καί πρέπει πρωτίστως νά κηρύττει μετάνοια, νά τηρεῖ τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε  στήν χειροτονία του, νά προσφέρει διακονία καί θυσία, νά εἶναι ταπεινός θεράπων καί νά βιώνει τό ἰδεῶδες τοῦ ποιμένος καί ἐπισκόπου.

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά συνεργάζεται καί νά συνδειπνεῖ μέ τόν Καίσαρα καί νά παρουσιάζεται στόν κόσμο ὡς ἰχθύος ἀφωνοτέρος καί βατράχου ἀπραγότερος.

Δέν πρέπει νά ρίπτει ὕδωρ εἰς τόν οἶνον του μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκχυδαΐζονται τά ὅσια καί τά ἱερά.

Δέν πρέπει να ἔχει θεολογία οἰκουμενιστική καί ποιμαντική αἱρετίζουσα. Πρέπει να ἀποκηρύσσει, πατερικῶ τῶ τρόπω, τόν ἐπάρατο Οἰκουμενισμό.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά ἀντιδρᾶ στήν ἀνέγερση τζαμιῶν καί νά μήν ἀνέχεται ἀδιαμαρτύρητα νά διδάσκεται τό ἀντίχριστο Ἰσλάμ μέσα στά Ὀρθόδοξα θεολογικά σπουδαστήρια.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά διακηρύσσει ξεκάθαρα πώς τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» καί τά πονηρά ἔργα τῆς σαρκός, ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ συμβίωσις τῶν ὁμοφύλων καί τά ἐπακόλουθα αὐτῶν εἶναι οἱ πλέον ἀηδιαστικές διαστροφές καί οἱ ἐπαχθέστερες τῶν ἁμαρτιῶν πού ἐπιφέρουν τήν «ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας».

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά καταντᾶ τήν Οἰκονομία παρανομία μέ τό νά καταργεῖ πρακτικά ἐντελῶς τούς Κανόνες (π.χ. ἀμνηστεύοντας τά κωλύματα ἱερωσύνης, κλπ.), σέ θέματα ὅμως ἐξουσίας, δικαιοδοσίας, κλπ. νά ψάχνει καί τήν τελευταία ὑποπαράγραφο τοῦ τελευταίου ὑποκανόνα γιά νά ὑπερασπισθεί τά «δικαιώματά» του, (διάφορες διεκδικήσεις, ἀπαγόρευση Ἱερῶν Ἡσυχαστηρίων, κλπ.).

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά κάνει περικοπές, ἀλλαγές, ἀλλοιώσεις, ἀναπροσαρμογές στίς καθιερωμένες ἐκκλησιαστικές διατάξεις, στίς ἀκολουθίες, στά Τυπικά (μεταφράσεις τῶν Λειτουργικῶν κειμένων κλπ.) θέλοντας δῆθεν νά βοηθήσει καί νά οἰκονομήσει τούς πιστούς. Μέ ἀποτέλεσμα ἀντί νά βοηθᾶ καί νά ἐκκλησιαστικοποιεῖ τούς πιστούς, νά τούς ἀποκόπτει ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Ἀκρίβεια, πρᾶγμα ἀνεπίτρεπτο καί ἀπαράδεκτο.

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ἀμνηστεύει ἁμαρτίες, ὅπως σέ θέματα ἀποφυγῆς τεκνογονίας, προγαμιαίων σχέσεων, παραβιάσεων τῶν διατεταγμένων νηστειῶν, κλπ.

Ἡ συμπεριφορά τοῦ ἐπισκόπου δέν πρέπει νά εἶναι παγιωμένη σέ «δύο μέτρα καί δύο σταθμά» ὥστε νά προσκολλᾶται μέν στό «γράμμα τοῦ νόμου», ὅταν δέ αὐτό ἀντιβαίνῃ στά «καλά καί συμφέροντα», νά ἀνακαλύπτει μέ συγκίνηση τό «πνεῦμα τοῦ νόμου». 

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά εἶναι μόνον «θρόνων διάδοχος» ἀλλά ταυτοχρόνως καί «τρόπων μέτοχος».

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ἀποδέχεται τήν προσβολή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καθώς καί τά ἐγκλήματα μέσῳ τῶν ἀμβλώσεων, τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, τῆς εὐθανασίας, τοῦ πειραματισμοῦ μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, κλπ. μέ τό ἐπικάλυμμα καί τήν «βοήθεια» τῆς κατευθυνομένης Βιοηθικῆς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία καθορίζει τά πλαίσια τῶν ἐφαρμογῶν τῆς Ἰατρικῆς.

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ἀποδέχεται, ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς «ζωῆς», τόν λεγόμενον «ἐγκεφαλικόν θάνατον» ὡς ἰσόκυρον τοῦ βιολογικοῦ θανάτου καί τήν πρακτική τῶν μεταμοσχεύσεων ζωτικῶν ὀργάνων ἀπό «ἐγκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή ἀπό ζῶντες.

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ἀνέχεται τόν πολιτικό γάμο καί νά σιωπᾶ στήν ἀθεολόγητη ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν.

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ὑποτροπιάζει σέ κάθε ὑπάρχουσα κοινωνική ἀσθένεια καί μολύνεται ἀπό κάθε ἰό τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ὁ ἐπίσκοπος δέν πρέπει νά ἀντιτίθεται, περικόπτει, προσθέτει, ἀλλοιώνει, ἀναπροσαρμόζει τούς Ἱερούς Κανόνες, τίς Ἐκκλησιαστικές Διατάξεις, κλπ.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά ἀγωνίζεται νά κηρύσσει Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα. Πρέπει νά μεριμνᾶ γιά τήν κατήχηση καί τήν μετάνοια τοῦ ποιμνίου.

Πρέπει νά κηρύτει εὐθαρσῶς, ἔργῳ καί λόγῳ, «ὅτι ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτός ὁ Θεός» καί νά μήν αἰσχύνεται καί νά φοβεῖται νά διακηρύξει: «Τίς Θεός Μέγας, ὡς ὁ Θεός ἡμῶν».

Κριτήρια γνησιότητος καί αὐθεντικό δεῖγμα καρδίας ἀγαπώσης τόν Ἰησοῦν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, μεταξύ τῶν ἄλλων, εἶναι τό «ἄμισον μῖσος», τό ὁποῖον εἶναι ὑπέρτερον πάσης «ἀγάπης», ὁ πόνος καί ἡ ἀποστροφή πού θά πρέπη νά αἰσθάνεται ὁ κάθε Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος πρός τήν ποικίλη ἁμαρτία, πλάνη καί αἵρεση.