«Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ»

«Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ»

Της Χριστούφαντου

=====

Ἀνάμεσα στούς μοναδικούς ὕμνους τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, ἀκούγεται καί ὁ τόσο συγκλονιστικός ὕμνος, πού ὁ ὑμνογράφος ἐτοποθέτησε στά χείλη τῆς Θεοτόκου: «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος;». Δηλαδή: ''Ὦ γλυκειά μου Ἄνοιξη, γλυκύτατό μου παιδί, ποῦ χάθηκε ἡ ὀμορφιά σου;''.

Πραγματικά, ὁ Χριστός μας εἶναι καί ἡ Ἄνοιξή μας. Εἶναι Αὐτός πού μᾶς ἀναγεννᾶ καί μᾶς μεταμορφώνει. Αὐτός πού φυγαδεύει τήν βαρυχειμωνιά τῆς ἁμαρτίας καί διώχνει τήν παγωνιά τοῦ θανάτου.

Μέσα σ᾽ αὐτόν τόν ὕμνο, πού μέ δάκρυα στά μάτια παρακολουθοῦμε τήν Παναγία μας νά θρηνεῖ γιά τήν ὀδύνη τοῦ Υἱοῦ Της, βλέπουμε νά περικλείεται τό δράμα καί ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀλλά ταυτόχρονα νά ἀνατέλλει καί ἡ ἐλπίδα.

Ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει τό ψύχος τῆς ἁμαρτίας καί τούς πάγους τοῦ πόνου ἐξ αἰτίας τοῦ θανάτου. Γι᾽ αὐτό καί οὐδέποτε θά ἡσυχάσει μέσα στήν ἀποστασία, πού ὁδηγεῖ στόν πνευματικό, ἀλλά καί στόν σωματικό θάνατο.

Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου ἀναζητοῦσε Ἐκεῖνον πού θά ἔφερνε τόν ζωογόνο ἥλιο, γιά νά λειώσει τά παγόβουνα τῆς ἁμαρτίας μέ τίς θερμές ἀκτίδες τῆς ἀγάπης Του. Λαχταροῦσε τήν θαλπωρή τῆς Χάριτος, πού σκέπασε καί θέρμανε, μετά τόν Σταυρό καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση,  τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ. Ἐπιθυμοῦσε, τήν γλυκειά Ἄνοιξη πού φέρνει στήν ὕπαρξη ἡ προσωπική ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. 

Καί ἡ Ἄνοιξη αὐτή ἦλθε! «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ...». Ἦλθε μέ τήν ὑπέρτατη θυσία ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Τώρα, ὅλοι μας μέσα στό ἔαρ τῆς Χάριτος, μποροῦμε νά φθάσουμε στήν προπτωτική κατάσταση. Ἀρκεῖ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά δώσουμε τήν καρδιά μας στόν Χριστό. Μέ τήν μετάνοιά μας νά καλέσουμε τό ''γλυκύ ἔαρ'', ὥστε νά μᾶς χαριτώσει καί νά μᾶς χαρίσει τήν ὀμορφιά τῆς πνευματικῆς μας Ἄνοιξης.  

  

Ὁπωσδήποτε δέ στό κάλεσμα αὐτό θά βρίσκεται καί ἡ Θεοτόκος, πού τόσο πρεσβεύει γιά μᾶς στό δικό Της «γλυκύ Ἔαρ».