Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Της Χριστούφαντου 

=====

Οἱ ''Ὀρθόδοξοι'' Οἰκουμενιστές, γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν τους, ἔχουν μάθει νά χρησιμοποιοῦν τήν μέθοδο τῆς διπλωματίας, δηλαδή τήν πονηρή, ὕπουλη καί καθαρά οὐνίτικης τακτικῆς μέθοδο. 

Τόσο στούς κόλπους τοῦ Π.Σ.Ε., ὅσο καί ἐκτός αὐτοῦ, δέν χρησιμοποιοῦν τήν θεολογική καί αὐθεντική γλῶσσα τῆς ἀλήθειας, ἀλλά τήν διπλωματική γλῶσσα τῶν κοσμικῶν συνεδρίων καί τοῦ μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμου. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι στά διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά συνέδρια ὁ χρόνος ἀναλίσκεται συνήθως σέ θέματα πού δῆθεν ''ἑνώνουν'' τήν Ἐκκλησία μέ τούς ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀποφεύγουν νά θίξουν ἐκεῖνα τά θέματα πού ἔχουν ὁδηγήσει τούς ἑτεροδόξους στό νά ἀποκοποῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία καθώς καί ἐκεῖνα πού οἱ ἀλλόθρησκοι δέν πρόκειται νά ἀποδεχθοῦν. Τονίζουν χαρακτηριστικά ὅτι δέν χρειάζεται νά ἀγγίζουμε τά θέματα πού μᾶς ''διαιροῦν''. 

Μέ τό σύστημα ὅμως αὐτό δημιουργεῖται, τόσο στούς συμμετέχοντες, ὅσο καί στόν ἀκατήχητο λαό, ἡ ψευδαίσθηση τῆς δυνατότητας ''ἑνώσεως'' τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς ἑτεροδόξους χωρίς ἡ κάθε πίστη νά χάσει τήν ταυτότητα ἤ ἰδιοπροσωπία της καί μάλιστα μέ μία σπουδή γιά τήν τελική μυστηριακή κοινωνία καί τό λεγόμενο ''κοινό ποτήριο''. Παρόμοια ψευδαίσθηση καλλιεργεῖται καί μέ τό ὅτι οἱ διάφορες θρησκεῖες δῆθεν μποροῦν νά ''ἑνωθοῦν'', διατηρῶντας ὅμως ἡ κάθε μία τό δόγμα της, πρᾶγμα ψευδέστατο. Μπορεῖ ποτέ νά ''ἑνωθεῖ'' ὁ Θεός μέ τόν Διάβολο; 

Εἰδικά στόν διάλογο μέ τούς Παπικούς, χρησιμοποιεῖται, ἐκ μέρους τῶν ''Ὀρθοδόξων'' Οἰκουμενιστῶν, ἡ γλῶσσα τῆς ''ἀγάπης''. Ἀλλά ἡ ἴδια γλῶσσα, ἐπειδή μπορεῖ νά κρύψει πολλή ὑποκρισία, χρησιμοποιήθηκε καί ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι τήν ὑποκρισία τήν ἔχουν ἀναγάγει σέ ἐπιστήμη (γράφε Οὐνία, Ἰησουιτισμό, κλπ.). Τό Βατικανό, ἐπειδή ἀντιμετώπιζε σθεναρές ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων στήν ὑποταγή τους στόν Παπισμό, ἀπό τά μέσα τοῦ 20οῦ αἰῶνα ἐφεῦρε τήν τακτική τῆς ''ἀγαπολογίας'' (ἐπίδειξη δῆθεν φιλίας καί ἀγάπης, οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα καί διάλογος γιά προσέγγιση). Σ αὐτήν τήν ''ἀγαπολογία'' οἱ ''Ὀρθόδοξοι'' Οἰκουμενιστές ἀνταποκρίθηκαν. 

Συμφωνήθηκε καί ἀπό τά δύο μέρη, ὁ διάλογος νά γίνεται μέ βάση τά ''ἑνοῦντα'', ἐπειδή αὐτός ὁ ''διάλογος τῆς ἀγάπης'', πού εἶχε ἤδη ξεκινήσει, κινδύνευε νά ἀνατραπεῖ, ἄν ἐτίθετο θέμα δογματικῶν διαφορῶν. 

Ἔφθασαν νά συμφωνήσουν, οἱ δύο πλευρές, στό ἐξωφρενικό, ὅτι ''δογματικές διαφορές δέν ὑπάρχουν, παρά μόνο ἄλλες παραδόσεις, πού μποροῦν νά συνυπάρξουν καί νά ἐμπλουτισθοῦν ἀμοιβαῖα''! Κατάντησαν δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀποδεχθοῦν τίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, πού ὑποστήριξε ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Παπικοί ἔχουν κοινή ἀποστολική πίστη καί παράδοση, κοινά μυστήρια καί κοινή ἱερωσύνη! 

Ἐργαλεῖο προώθησης αὐτῆς τῆς νόθου καταστάσεως ἦταν ἡ ἐντελῶς ἀπαράδεκτη συμφωνία τοῦ Βalamand (1993). Ἐκεῖ ἀναγνωρίσθηκε ὁ Παπισμός ὡς ''ἀδελφή Ἐκκλησία'' μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ Οὐνία, ἄν καί εἶχε καταδικασθεῖ προηγουμένως, ἀθωώθηκε πανηγυρικά. Δυστυχῶς, τό κείμενο αὐτό φέρει τίς ὑπογραφές ἐννέα Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μέ πρῶτο τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ἐάν ἡ ''Μεγάλη Σύνοδος'', πού προγραμματίζεται νά συγκληθεῖ τό 2016, θελήσει νά ὀρθοτομήσει τόν λόγον τῆς ἀλήθειας, θά πρέπει, ἀφοῦ πρῶτα ἀναγνωρίσει ὡς ἔγκυρες τήν 8η καί 9η Οἰκουμενικές Συνόδους, μετά νά καταδικάσει καί τίς συμφωνίες τοῦ Balamand καί τοῦ Σαμπεζύ.

Ἡ διπλωματία αὐτή τῶν ''Ὀρθοδόξων'' Οἰκουμενιστῶν, τελικά ἀποκαλύπτει τόν κρυμμένο δόλο τους. Ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι ἔχουν οἰκουμενιστικούς στόχους καί ὅτι ἐθελοτυφλοῦν μπροστά στίς προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ γιά ''κατάποση'' τῆς Ὀρθοδοξίας.