ΠΟΛΥ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

ΠΟΛΥ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Διαβάσαμε κείμενο του κ. Ανδρέα Λουδάρου στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Δόγμα”:

“Σε δυο εντυπωσιακές τελετές σε Παρίσι και Κολωνία, ο Πατριάρχης κ. Ιωάννης ενθρόνισε τους νέους μητροπολίτες που εξέλεξε πρόσφατα η Σύνοδος του Πατριαρχείου Αντιοχείας για την Ευρώπη, ύστερα από την διάσπαση της Αρχιεπισκοπής Ευρώπης σε δυο μητροπόλεις και μια εξαρχία.

Τόσο στο Παρίσι όσο και στην Κολωνία, ο Πατριάρχης, συνοδευόμενος από τουλάχιστον δέκα μητροπολίτες τέλεσε λαμπρά συλλείτουργα ενώ προχώρησε στις ενθρονίσεις σαν να επρόκειτο για Κανονικές περιοχές του Πατριαρχείου της Αντιόχειας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο παρακολουθεί από την εκλογή των νέων μητροπολιτών τις κινήσεις του τρίτου στην τάξη Πατριαρχείου το οποίο σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές του dogma.gr από το Φανάρι, δεν είχε ενημερώσει για τις προθέσεις του στην Ευρώπη.

Μετά την Αμερική όπου δραστηριοποιείται μια ιδιαίτερα δυναμική εκκλησιαστική μονάδα της αντιοχειανής Εκκλησίας, ήρθε η σειρά της Ευρώπης όπου, η μια Αρχιεπισκοπή η οποία φρόντιζε για τις ανάγκες των απόδημων Σύριων και Λιβανέζων που ζουν στην περιοχή, «έσπασε» σε τρία κομμάτια. 

Ταυτόχρονα, η όξυνση στις σχέσεις μεταξύ Αντιόχειας και Ιεροσολύμων με αφορμή την δικαιοδοσία στο Κατάρ, μια κατάσταση που με «μαθηματική ακρίβεια» σύμφωνα με ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το παρασκήνιο, θα κλιμακωθεί μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα κάνει πολλούς να αναρωτιούνται για το ποιος είναι ο ρόλος που επιθυμεί να διαδραματίσει η Εκκλησία της Αντιοχείας, στην διεθνή γεωστρατηγική και εκκλησιαστική «σκακιέρα».

Είναι η πρώτη φορά που μια Εκκλησία, μετά την Ρωσία, «ανοίγεται» τόσο έντονα σε περιοχές εκτός της δικαιοδοσίας της.

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως οι κινήσεις αυτές δεν πρέπει να θεωρούνται ανεξάρτητες από την πολιτική κατάσταση στη χώρα, σημαντικός σύμμαχος της οποίας είναι η Ρωσία.

Το τι ακριβώς θα ακολουθήσει στο μέλλον είναι κάτι που λίγοι μπορούν να προβλέψουν με επιτυχία. Σίγουρο πάντως είναι πως αυτή τη στιγμή γίνονται σημαντικές προσπάθειες οι οποίες είναι πλέον ορατές δια «γυμνού οφθαλμού» για ανατροπή των δεδομένων που ίσχυαν μέχρι σήμερα στις πάντοτε ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών.”

Πολύ σημαντική η αναφορά του κ. Λουδάρου.

Από την πρώτη στιγμή της ενθρόνισης του Μακαριότατου Αντιοχείας είχαμε κατακλυστεί από ευφρόσυνες πληροφορίες ότι ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας είναι παραδοσιακός ιεράρχης, φιλέλληνας, μαθητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, φιλοαγιορείτης, φιλομόναχος, πνευματικό τέκνο του Πανοσιολ. Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Παύλου του Αγίου Ορους Αρχιμανδρίτη Παρθένιου κτλ., κτλ, κτλ..

Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό -πέραν των επισημάνσεων του κ. Λουδάρου αναφορικά με τον εθνοφυλετισμό που κατατρώγει κυριολεκτικά τα σωθικά της Ορθοδοξίας- είδαμε τον Μακαριότατο Αντιοχείας να συμπροσεύχεται στο Βατικανό με τον αιρεσιάρχη της Ρώμης, να εκλέγεται πρόεδρος του ΠΣΕ και να εκδίδει εγκυκλίους ήκιστα εναρμονισμένες με την ορθόδοξη πίστη.

Η αλήθεια είναι ότι ασχέτως του πόσον ακριβείς ή όχι είναι οι πληροφορίες που έχουμε για τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη και ασχέτως του προσωπικού δράματος που βιώνει με την απαγωγή του αδελφού του από τους Ισλαμοφασίστες, η Εκκλησία της Αντιοχείας είναι κυριολεκτικά σχεδόν μια Ουνιτική Εκκλησία.

Είναι ασύγκριτα πιο προχωρημένος ο Οικουμενισμός στο Πατριαρχείο Αντιοχείας παρά σε οποιαδήποτε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία με εξαίρεση την αυτόνομη Εκκλησία της Φινλανδίας όπου ισχύει απολύτως το γνωστό γνωμικό “εμπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε”.

Η “διακοινωνία” με τους Μονοφυσίτες είναι ψωμοτύρι στην Αντιόχεια και οι προδοτικές για την Ορθοδοξία Συμφωνίες του Μπαλαμάντ -που συνομολόγησε ο καθαιρετέος λυκοποιμένας της Αυστραλίας Στυλιανός Χαρκιανάκις- και του Σαμπεζύ εφαρμόζονται στην πράξη απολύτως.

Ας ευχηθούμε ότι ο Αγιος Θεός θα φωτίσει τον Μακαριότατο Πατριάρχη Ιωάννη να απεμπλακεί από τα δίχτυα του εθνοφυλετισμού, αλλά και του Οικουμενισμού και να οδηγήσει το Πατριαρχείο Αντοχείας σε μέρες δόξας.