Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========

Μόνον 17 ψυχές χθες Κυριακή εκκλησιάστηκαν στον Ιερό Ναό των Αγίου Γεωργίου και Αγίου Δημητρίου στο Μανχάταν.

Αυτό όμως ουδόλως μείωσε την ευλάβεια των εκκλησιαζομένων και την ατμόσφαιρα κατάνυξης που επικρατεί στο ναό.

Μεγάλης χωρητικότητας ναός, βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη οικονομικά περιοχή από την οποία έχουν φύγει σχεδόν όλοι οι Ελληνες.

Πληροφορούμαι ότι μόνον μια κυρία ζει στην περιοχή, ενώ όλοι οι άλλοι που εκκλησιάζονται εκεί έρχονται από την Αστόρια, το Μπρόνξ ή ακόμη πιο μακριά.

Ολα γίνονται "ευσχημόνως και κατά τάξη" στο ναό.

Ιεροπρέπεια, καθαριότητα, τάξη παντού και σε όλα.

Οι ψάλτες ο κ. Χρίστος -ένας ευγενής και ταπεινός άνθρωπος- και ο Δημήτρης -ένας σεμνός νέος από το Μέτσοβο, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Κολούμπια- ψάλλουν Βυζαντινά και ταπεινά με το ράσο τους πάντοτε όπως και ο νεωκόρος.

Ο ιερέας του ναού -π. Κωνσταντίνος- άνθρωπος με ψυχική αρχοντιά. Μετρημένες οι κουβέντες του, ιεροπρεπείς οι κινήσεις του, τα λόγια του στο κήρυγμα απλά αλλά γνήσια.

Είναι όντως αξιοθαύμαστοι οι ομογενείς, που πηγαίνουν κάθε Κυριακή για τη Θεία Λειτουργία στο Ιερό Ναό των Αγίου Δημητρίου και Γεωργίου στο Μανχάταν από αγάπη προς τους Αγίους με μοναδικό σκοπό να κρατήσουν ζωντανή και ανοιχτή την εκκλησία.

Εγραψα και στο παρελθόν για την κοινότητα αυτή. 

Να προσθέσω μόνον ότι μου έκανε πολύ καλή εντύπωση το γεγονός ότι, εκτός από τις κανδήλες στο πάνω μέρος του τέμπλου που φωτίζονται με ηλεκτρισμό, υπάρχει και μια κανδήλα με λάδι που σιγοκαίει στο κάτω μέρος της κάθε εικόνας του τέμπλου. Κι ακόμη ότι είναι μια από τις εκκλησίες που μπορείς να προσκυνήσεις ανεμπόδιστα τις άγιες εικόνες, επειδή δεν υπάρχουν λουλούδια, αναλόγια, κτλ. που σε εμποδίζουν να το κάνεις όπως συμβαίνει σε άλλους ναούς.

Πριν δεκαετίες θυμούμαι τον Γέροντα της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα -μετέπειτα Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Ιβήρων- Αρχιμανδρίτη Βασίλειο να μου λέγει: Δεν έχει καμιά σημασία πόσοι μοναχοί εγκαταβιώνουν σε ένα μοναστήρι. Σημασία έχει πόση ευλογία Θεού έχει ένα μοναστήρι. Θα προτιμούσα να μην ήταν καθόλου επανδρωμένη μια Μονή και να έρχεται ένας ταπεινός "γεροντής" (του π. Βασιλείου ο όρος) να ανάβει τα κανδήλια και να είναι ολόγυρα η χάρη του Αγίου Νικολάου, παρά να γεμίσει το μοναστήρι με πλήθος μοναχών που έχουν την έπαρση ότι κάνουν κάτι σημαντικό.

Αυτή τη συνομιλία θυμήθηκα χθες που είδα τόσο λίγους πιστούς, αλλά και τόση χάρη Θεού, στην εκκλησία της κοινότητας των Αγίων Γεωργίου και Δημητρίου στο Μανχάταν.