Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Παραθέτουμε, στη συνέχεια, αποσπάσματα από εκτενέστερο άρθρο του λαμπρού θεολόγου και συνειδητού χριστιανού κ. Ηλία Μπάκου, Γενικού Γραμματέα της ΠΕΘ.

Ο κ. Μπάκος δίνει τη μαρτυρία της πίστεως με τη δόκιμη πέννα του και τους ακαταμάχητους αγώνες του για να διατηρηθεί το μάθημα των θρησκευτικών ορθόδοξο και υποχρεωτικό - όπως ορίζει και το Σύνταγμα- σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Με τη σημερινή του παρέμβαση δίνει μια εμπεριστατωμένη ομολογία για την αίρεση του Νεοβαρλααμισμού που λυμαίνεται την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και ενεργεί παράλληλα με τον Οικουμενισμό και τη λεγόμενη “μεταπατερική” και “συναφειακή” θεολογία.

Συγχαίρουμε θερμά τον σεβαστό θεολόγο και ευχόμαστε να συνεχίσει να δίνει την ορθόδοξη μαρτυρία του, το ίδιο εύστοχα, σε όλα τα επίπεδα.

Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ὑπερφυής τροφή τῆς ψυχῆς

Τοῦ κ.Ἠλία Δ. Μπάκου

Δρ. Θεολογίας–Φιλολόγου

==============

Γιά νά γίνουμε κλητοί «τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως» και νά ἀπολαύσουμε «τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος» ὀφείλουμε νά περάσουμε πρῶτα ἀπό τήν ἄλλη Τράπεζα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Ἀπό τήν τράπεζα τοῦ λόγου Του καί τῶν ρημάτων Του, γιά τά ὁποῖα μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Ἴδιος ὅτι «τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι και ζωή ἐστι». (Ἰω. στ´ 63). (=καί τά λόγια, τά ὁποῖα ἐγώ σᾶς λέγω, ἐπειδή εἶναι λόγια Θεοῦ, ἔχουν μέσα των πνεῦμα καί δι᾽ αὐτό μεταδίδουν ζωή, Π. Τρεμπέλας). «Τό πνεῦμα ἐνοικεῖ ἐν αὐτοῖς (τοῖς ρήμασι, τοῖς λόγοις) καί μεταδίδεται δι᾽ αὐτῶν. Δι᾽ αὐτό δέ καί μεταδίδουσι ζωήν». Δηλαδή ὅπως ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καί οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ, πού ἀπορρέουν–προέρχονται ἀπό τον Χριστό μεταδίδουν τήν ζωοποιό Του δύναμη.

Ἀναλυτικώτερα, ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι καί περίβλημα δυνάμεως, πού μεταδίδει στόν ἄνθρωπο, πρός τον ὁποῖον ἀπευθύνεται, καί ἐνέργεια Πνεύματος τοῦ Θεοῦ, τοιουτοτρόπως καί οἱ λόγοι τοῦ Ἰησοῦ δεν εἶναι μόνον ἡ ἔκφραση τῶν σκέψεών Του ἀλλά καί ἡ ἐκπόρευση τῆς ἐνεργοῦ καί ζωοποιοῦ δυνάμεώς Του. Οἱ λόγοι τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι περιλαμβάνονται στήν Καινή Διαθήκη ἐνέχουν δημιουργική δύναμη και ἐνέργεια ἀναγεννητική, μέ τήν ὁποία ὅσοι πιστεύουν καί ἔχουν μέσα τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀναγεννῶνται πνευματικά. Μέ τό θεῖο λόγο ὁ Χριστός γνωστοποιεῖ, σέ ὅσους σκανδαλίζονται καί ἐκλαμβάνουν ὡς σκληρόν τον λόγο του, ὅτι ἀντιθέτως οἱ λόγοι του εἶναι πηγή ζωῆς, (Ἰωαν. στ´ 63). «Πολλοί οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον: σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος. Τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; εἰδώς δέ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περί τούτου οἱ μαθηταί αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς. Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; (Ἰωαν. στ´ 60–61). Ἀξίζει νά παρατηρήσουμε ὅτι ὁ σκανδαλισμός αὐτός, δεν ὀφείλεται στήν ἀκαταληψία, στο ἀκατανόητο τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ, στή γλώσσα, ἀλλά στήν ἔλλειψη πίστεως. Καί μεταξύ τῶν ὀνομαζομένων Χριστιανῶν ὑπάρχουν πολλοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὀλιγόπιστοι ἤ καί ἄπιστοι, «εἰσίν ἐξ ὑμῶν τινές οἵ οὐ πιστεύουσιν» ἀπαντᾶ σε ὅλους αὐτούς ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς (Ἰω. στ´ 63). Ὁ ἱ. Αὐγουστῖνος παρητηρεῖ ὅτι «δέν εἶπεν “ὁ Ἰησοῦς” ὑπάρχουσί τινες οἵτινες δέν ἐννοοῦσιν, ἀλλά “εἰσί τινες οἱ μή πιστεύοντες”. Δέν ἐννοοῦσιν λοιπόν, διότι δέν πιστεύουν».

Συμπερασματικά, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἀπιστία εἶναι ἐκείνη, πού ἐμποδίζει τήν κατανόηση τῶν θείων λόγων καί ὄχι ἡ σκληρότητα ἤ τό ἀκατάληπτο τῆς χριστιανικῆς ὁρολογίας καί διδασκαλίας. Η βασική αἰτία τοῦ ὅποιου σκανδαλισμοῦ ἤ ἀκαταληψίας τοῦ ἱεροῦ λόγου ὀφείλεται κατά κανόνα στήν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά «ρήματα ζωῆς» τοῦ Εὐαγγελίου και τῶν Ἁγ. Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Γι᾽ αὐτό, ἄλλωστε, ὁ αὐθεντικός και ἀποκαλυπτικὸς λόγος τοῦ Θεοῦ μεταφερόμενος ἀπό τήν πρωτότυπη γλώσσα τῆς ἀποκαλυπτικῆς διατυπώσεώς του σέ ἄλλη γλώσσα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ἀλλοιώσεώς του. Ἑπομένως, κάθε μετάφραση - μεταφορά ἀπό τό πρωτότυπο σε ἄλλο γλωσσικό ἰδίωμα ἤ σέ ἄλλη γλώσσα εἶναι ἐνδεχόμενο νά ἀπομειώσει, νά ἀδικήσει τό ὅλον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως τοῦ πρωτοτύπου. Γι᾽ αὐτό πάντοτε θά πρέπει να ἔχουμε παράλληλα, ἄμεση ἀναφορά στό πρωτότυπο.

Κλείνουμε τό σημείωμά αὐτό με τήν ἀνακεφαλαιωτική παρατήρηση: τό χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐπανευαγγελισμό και ὄχι ἀπό μεταγλώττιση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν λειτουργικῶν κειμένων, ἀπό κατ᾽ εὐφημισμό «λειτουργική ἀναγέννηση» χωρίς «ρήματα ζωῆς» αἰωνίου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἁγίασαν τή ζωή τους καί τό λόγο τῆς πίστεως καί ἡ λειτουργική δημιουργία τους εἶναι ἀπόρροια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἁγιότητος. Καί σέ καμιά περίπτωση δεν εἶναι δοκιμιακά κείμενα ἤ ἀδολεσχία ὀρθολογιζόντων, ὅπως συμβαίνει στήν ἐποχή μας.

Ἑπομένως ἡ παράλειψη τοῦ Ὄρθρου, ὁ ἐξοβελισμός τῶν ἑορτῶν, οἱ γλωσσικές μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων μειώνουν ἀσφαλῶς τό κῦρος και τη δυναμική τῆς Ὀρθοδοξίας καί σιγά–σιγά ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στην περιθωριοποίηση καί ἀποξένωση ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί οἱ πολέμιοι τῆς Πίστεως ἐπιμένουν ἔμμονα καί ἐργάζονται μεθοδικά εἰς βάρος τῆς πίστεως και τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Λατρείας. Ἐάν ὅμως ἐμεῖς μετέχουμε και στίς δύο τράπεζες: τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ θείου λόγου με ἀκρίβεια λόγου καί ζωῆς εἰς μάτην αὐτοί κοπιάζουν.

ΠΗΓΗ:

Θρησκευτικά,

Ορθόδοξος Τύπος