ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ. ΠΛΟΥΣ ΕΝ ΝΥΚΤΙ (Α΄)

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ. 

ΠΛΟΥΣ ΕΝ ΝΥΚΤΙ (Α΄)

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ξεκάθαρα τα μηνύματα από την ενδελεχή ανάλυση του Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου. Αξιολογώντας τα αποτελέσματα των εργασιών της Προσυνοδικής Επιτροπής της Ε΄ Προσυνοδικής  Διασκέψεως διαπιστώνει ότι στην Πανορθόδοξον Σύνοδον θα προωθηθούν (βάσει της καινοφανούς θεωρίας περί ομοφωνίας) 10 θέματα, που συνοψίστηκαν τελικά σε εννιά.  Όμως, από τα 9 θέματα, έγινε κατορθωτό να καταλήξουν οι σύνεδροι σε ομόφωνη συμφωνία, που υπογράφηκε, μόνο σε τρία (3): 

α΄) Το αυτόνομον και ο τρόπος ανακηρύξεώς του, 

β΄) Οι σχέσεις της Ορθοδοξου Εκκλησίας προς τον υπόλοιπον χριστιανικόν κοσμόν, και, 

γ΄) Η σπουδαιότης της νηστείας και της τηρήσεως αυτής. 

Σχολιάζοντας τα πιο πάνω έχουμε να παρατηρήσουμε: Τι γίνεται με την αυτονόμηση της εν Ιαπωνία Εκκλησίας, της εν Κίνα Εκκλησίας και της Μετροπόλια (ΟΣΑ) από το Πατριαρχείο της Μόσχας; Θεωρούνται σαν τετελεσμένα γεγονότα ή θα αναθεωρηθούν ως μη γενόμενα και θα γίνουν εξ υπαρχής; Τι γίνεται επίσης με την αυτονόμηση της εν Εσθονία Εκκλησίας και της εν Φινλανδία Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Κανείς δε μιλά.Το πλήρωμα της Εκκλησίας ΔΕΝ γνωρίζει τίποτε. Όλα γίνονται ιεροκρυφίως.

Τι γίνεται, στη συνέχεια, με τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους ετερόδοξους (αυτή είναι η πιο ευγενική λέξη για να μας φανερώσει το Παπισμό, τον πολυκέφαλο Προτεσταντισμό και τον Μονοφυσιτισμό κ.τ.ο.); Θα μας πουν, επιτέλους, τι θα γίνει με το δυσώνυμο «Π.Σ.Ε.» και την, κατά πολλούς ταγούς, «αδελφήν Εκκλησίαν της Πρεσβυτέρας Ρώμης»; 

Άχρι του νυν, άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει… Σχετικά με την νηστεία δυσκολεύομαι να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Διερωτώμαι γιατί τέθηκε το θέμα, εφόσον η Εκκλησία μίλησε επ’ αυτού σε Συνόδους Οικουμενικές. Μήπως ισχύουν όσα έγραψε προσφάτως ο Σεβ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ; Εμείς κάνουμε υπομονή μέχρις ότου βρεθεί επιτέλους, κάποιος, να πληροφορήσει εγκαίρως και έγκυρα το χριστεπώνυμον πλήρωμα, υπενθυμίζοντας τη θέση του λαού του Θεού στα θέματα της πίστεως, κατά την απόφαση της Συνόδου του 1848.