ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΑΣΙΜΩΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

(29.8.2015-2.9.2015)

Ι΄

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς

=====

Οι εισηγήσεις του Μητροπολίτου Σασίμων κ. Γενναδίου.

Οι εισηγήσεις αυτές, δύο τον αριθμό, αφορούσαν η μεν πρώτη στην συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε, η δε δεύτερη στην πορεία του θεολογικού Διαλόγου με την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία.

Ο Σεβασμιώτατος άρχισε την  πρώτη εισήγησή του με μια ιστορική ανασκόπηση του Π.Σ.Ε. και τη συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας σ’ αυτό. Δεν παρέλειψε και αυτός να τονίσει, όπως και οι προηγούμενοι εισηγητές, την «σπουδαιότητα» της συμμετοχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε. και ότι «η Ορθοδοξία ουχί απλώς δεν εζημιώθη εκ της συμμετοχής αυτής εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, αλλ’ ωφελήθη πολλαπλώς, θεολογικώς και εκκλησιαστικώς, ιδιαιτέρως διά της συναινετικής μεθόδου λήψεως αποφάσεων». Ως προς το θέμα της παρά τους ιερούς Κανόνες συμμετοχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε. και τους άλλους Διαχριστιανικούς Οργανισμούς, της πολλαπλής ζημίας εκ της εν λόγω συμμετοχής λόγω αδυναμίας Ορθοδόξου μαρτυρίας, όπως επίσης και για το αδύνατον της οποιαδήποτε συνεργασίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας με την αίρεση και της αλήθειας με το ψεύδος, σε οποιοδήποτε τομέα δράσεως,  έχουμε ήδη αναφερθεί στον σχολιασμό της εισηγήσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου.

Παράλληλα έκδηλος υπήρξε ο προβληματισμός του για την όλη πορεία του Π.Σ.Ε. και τη σημερινή του κατάσταση, τονίζοντας ότι «σήμερον εν εκ των κυριοτέρων προβλημάτων του Συμβουλίου είναι ότι αντιμετωπίζει το φαινόμενον της ‘επανομολογήσεως’, της προβολής δηλαδή της ιδιαιτέρας ταυτότητος εκάστης των Χριστιανικών Εκκλησιών. Το όραμα του οικουμενισμού ουχί μόνον δεν φαίνεται να κινητοποιή τα εκκλησίας, ως εγίνετο εις το παρελθόν, αλλά θεωρείται υπό τινων ομολογιών ως ‘απειλή’ δια την ιδιοπροσωπείαν των». Εις ότι αφορά τη θέση των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε. είναι αποκαλυπτικός  ο λόγος του, ότι: «θεωρούν τους Ορθοδόξους ως εν ιδιότυπον σώμα το οποίον ανήκει εις ένα άλλον κόσμον και εις ένα διαφορετικόν πολιτισμόν, εν σώμα ξένον προς τους προβληματισμούς της οικουμενικής Κινήσεως»! Αναγκάζεται δηλαδή να ομολογήσει την πλήρη χρεοκοπία και το αδιέξοδο, στο οποίο έχει φθάσει σήμερα το Π.Σ.Ε. μετά 68 χρόνια πορείας από της ιδρύσεώς του, διότι έχει απομακρυνθεί αισθητά από το αρχικό του όραμα. Η Επιτροπή Πίστις και Τάξις του Π.Σ.Ε. «δεν έχει την αίγλην την οποία είχε προς εικοσαετίας. Απώλεσε τον ιδιάζοντα θεσμικόν χαρακτήρα της και δεν διαδραματίζει πλέον τον πρωτεύοντα θεολογικό ρόλον ως συνέβαινεν εις το παρελθόν». Αντίθετα μάλιστα «η Γενική Συνέλευση του Μπουσάν το έτος 2013 προώθησε μίαν νέαν κοινωνιολογικήν και πολιτικήν ταύτισιν των Εκκλησιών μελών του Π.Σ.Ε. εν σχέσει με το πρωταρχικόν όραμα αυτού και της Οικουμενικής Κινήσεως». Εδώ ομολογεί το ελεεινό κατάντημα των «Εκκλησιών» μελών του Π.Σ.Ε., της στροφής των δηλαδή  σε κοινωνικούς στόχους και της εμπλοκής των σε πολιτικές σκοπιμότητες. Πανηγυρική ομολογία χρεοκοπίας! «Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων»; 

Ωστόσο ο Σεβασμιώτατος παρά τις παράπάνω διαπιστώσεις του εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένος στην οικουμενιστική ιδεολογία του. Διότι ενώ ομολογεί όλα τα παραπάνω, εν τούτοις επιμένει στην ανάγκη «ημείς οι Ορθόδοξοι να απελευθερωθώμεν από στεγανά πλαίσια του εσωτερικού ημών εγκλωβισμού και να συναντήσωμεν τον ‘πλησίον’ ημών ή τους ‘άλλους’ τους Χριστιανούς του κόσμου»!

Στην δεύτερη εισήγησή του εξέφρασε και πάλι τον προβληματισμό του για τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ο διάλογος με τους Λουθηρανούς, τονίζοντας ότι ο Διάλογος «τείνει να αποκτήσει αποκλειστικώς θεωρητικόν –ακαδημαϊκον περιεχόμενον χωρίς να προσδίδεται η απαιτουμένη έμφασις εις την συζήτησιν φλεγόντων θεμάτων, αποτελούντων κατά κανόνα εμπόδια διά την ένωσιν των Εκκλησιών, ως π.χ. το μείζον θέμα της Εκκλησιολογίας. Τοιουτοτρόπως ο στόχος της επιτεύξεως της πλήρους και ορατής ενότητος… παραμένει πολύ μακρυνός». Αναγκάζεται δηλαδή και εδώ να ομολογήσει, μετά 35 χρόνια Διαλόγου, την αδυναμία των Λουθηρανών να αποδεχθούν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και γενικότερα την Ορθόδοξη Δογματική διδασκαλία και επομένως το αδιέξοδο στο οποίο έχει φθάσει ο Διάλογος. Παρά κάτω προσθέτει ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία «εκφράζει την εντεινόμενην ανησυχίαν αυτής σχετικώς προς τας παρατηρουμένας προσφάτους εξελίξεις εις τον χώρον του Λουθηρανισμού ες ζητήματα αφορώντα τον ‘γάμον των ομοφυλοφίλων’ και την ‘χειροτονίαν των Γυναικών’». Με την παρά πάνω συγκλονιστική ομολογία του μπορούμε να συμπεράνουμε άνετα και σαφέστατα, ότι ο εν λόγω 35ετης Διάλογος όχι απλώς δεν κατόρθωσε να φέρει τους Λουθηρανούς πιο κοντά στην Ορθοδοξία, όχι απλώς έχει φτάσει σε αδιέξοδο, αλλ’ ότι οι Λουθηρανοί, παρά τον Διάλογο, όλο και περισσότερο απομακρύνονται από την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, υιοθετούντες τους γάμους ομοφυλοφίλων και την χειροτονίαν των Γυναικών.

(Συνεχίζεται)