ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ΄

ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γ΄

Του Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελου Αγγελακόπουλου

=====

Ἡ Β' Βατικανή ψευδοσύνοδος δέν δίστασε νά διακηρύξει ὅτι παραμένει πιστή σέ ὅλες τίς λατινικές περί τήν πίστη, τήν λατρεία καί τήν διοίκηση καινοτομίες τῆς σχολαστικῆς «θεολογίας» καί τῶν παπικῶν ἐν γένει συνόδων. Ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ', πιστός στήν παράδοση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» του, εἶχε ταχθεῖ ἐναντίον κάθε μεταρρυθμίσεως καί ἀλλαγῆς καί ἐναντίον κάθε ἑνώσεως, ἡ ὁποία θά προϋπέθετε τήν «σμίκρυνσιν ἤ ἐλάττωσιν τῆς ἀληθείας», ἔστω καί ἄν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας, διδάσκονται ἀπό τήν λατινική «θεολογία» οἱ γνωστές πλάνες τοῦ Παπισμοῦ. Ἡ  Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, δίνοντας ἀπάντηση στήν Β' Βατικανή ψευδοσύνοδο, θά πρέπει νά ἀντιτάξει στίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, πού διαφυλάχθηκε ἀπό τίς Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους καί τούς θεοφόρους Πατέρες, καί νά διακηρύξει  ὅτι δέν εἶναι διατεθειμένη, χάριν μιᾶς ψευδοῦς καί ἐφημέρου συγκολλήσεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά ἀφαίρεσει ἤ νά πρόσθεσει ἰώτα ἕν στήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν».

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, πιστή στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς Ζ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρέπει νά ἐμφανίσει τήν ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδοθεῖσα πίστη σέ ὅλη τήν πληρότητά της καί καθαρότητα, διακηρύττοντας μέ τό στόμα τῶν συνοδικῶν ἐπισκόπων: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξε». Τό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι κάθε Σύνοδος πρέπει νά βρίσκεται σέ ἀπόλυτη συμφωνία μέ ὅλες τίς προγενέστερες Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους. Οἱ νεωτερίζοντες οἰκουμενιστές ἐπικαλοῦνται ὑπέρ τῶν ἀπαραδέκτων νεωτερισμῶν τους τά φλέγοντα προβλήματα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀτόμου. Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος θά πρέπει νά ἀναδειχθεῖ ἀμετακίνητος καί φωτεινός δείκτης τῶν ὁρίων τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ὁ μακαριστός λόγιος μοναχός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁμιλῶντας περί τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς Ζ' Ἁγίας καί  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γράφει: «Ἐάν σήμερον συνήρχετο μία Οἰκουμενική Σύνοδος, δύναταί τις νά φαντασθῆ ὅτι θά ἀπεφαίνετο διαφόρως ἀπ’ὅτι ἡ Ἑβδόμη; Ἐάν ναί, διατί ἀπό τήν πρώτην Οἰκουμενικήν μέχρι τήν Ἑβδόμην καί μέχρι τάς Τοπικάς, αἱ ὁποῖαι φθάνουν ἕως τόν 19^ον αἰῶνα, δέν ἐσημειώθησαν παρεκκλίσεις; Καί ἑτέρα ἀπορία εἰς ἀπάντησιν τῶν νεωτερικῶν. Ἐάν οἱ καιροί πρέπει νά προσδιορίζουν τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, διατί oἱ τελευταῖοι πρός ἡμᾶς Πατέρες ἐνέμειναν εἰς τήν διδασκαλίαν τῶν πρώτων αἰώνων; Καί ὄχι μόνον ἐνέμειναν, ἀλλά καί ἤντλησαν. Ὄχι κατά τρόπον δουλικόν, μιμητικόν, ἀλλά κατά ἐσωτερικήν κοινωνίαν, ἐκ ταὐτότητος βίου, ἀπό «νοῦν Χριστοῦ». 

Καί αὐτοί δέν εἶναι ὀλίγοι καί ἄσημοι. Πλήθη Ὁσίων καί Ὁμολογητῶν, πού ἀνέπνεαν Χριστόν, πλήθη ἁγίων διδασκάλων, ἀπό τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν μέχρι Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου καί τοῦ ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, τοῦ Πατριάρχου Γενναδίου, Εὐγενίου Βουλγάρεως, ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου, Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, ἁγίου Νικόδημου τοῦ Άγιορείτου καί μέχρις ἐσχάτων, ἕως τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Τί σημαίνει, λοιπόν, ἡ ἐμμονή εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ένότης μεταξύ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ἀκαταμάχητος αὐτή Consensus Patrum (συμφωνία τῶν Πατέρων); Τί ἄλλο ἀπό τό ὅτι αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατευθύνει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μέχρι τῶν ἡμερῶν μας; Βεβαίως, ἡ Ἐκκλησία δύναται νά ἀλλάσσει τρόπους δράσεως, μεθόδους, νά χρησιμοποιῇ κάποιαν συγκατάβασιν. Νά προσαρμόζεται, χωρίς νά ἀνατρέπῃ. Νά οἰκονομῇ, χωρίς νά καταργῇ… Ἡ οἰκονομία εἶναι γνωστή ἀπό τούς Ἀποστολικούς χρόνους, ὅτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ἐγένετο τά πάντα τοῖς πᾶσιν», εἰς θέ­ματα ἐντελῶς τυπικά. Ἀπόδειξις τούτου, ὅτι ὁ ἴδιος ἐκστομίζει βαρύτατον ἀνάθεμα εἰς πάντα, ὅστις θά «εὐηγγελίζετο παρ’ ὅ εὐηγγελίσθη» αὐτός ἔστω καί ἄν συνέβαινε τό ἀδύνατον, ὥστε ὁ εὐαγγελιζόμενος νά εἶναι «ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ».

(Συνεχίζεται)