ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ

ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Συνομιλώντας πριν πολλά χρόνια με κάποιον, που ως Αγιοταφίτης ιερομόναχος είχε συλλειτουργήσει με τον Άγιο Φιλούμενο του Φρέατος του Ιακώβ, ζήτησα να μάθω κάτι για τον Άγιο. Αυτή η συνομιλία είχε γίνει πολύ πριν την αγιοκατάταξή του. Για τον Άγιο Φιλούμενο γνώριζα μόνο αυτά, που είχαν γραφεί στον τύπο το έτος 1979 για το μαρτύριό του.

Ζητώντας λοιπόν  να μάθω περισσότερα για τον Άγιο Φιλούμενο, ο συνομιλητής μου, απάντησε με απλότητα: «Ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος … Να όταν  έλεγε στα ειρηνικά το ‘’Ειρήνη πάσι’’ τό έλεγε πολύ απλά, χωρίς το μουσικό ηχόχρωμα και χαμηλόφωνα». Το τόνισε ιδιαιτέρως, «Ήταν πολύ ταπεινός». Και αμέσως ο συνομιλητής μου άλλαξε ύφος προσθέτοντας «Πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Αβίαστα και αφελώς ζήτησα να μάθω τι εννοεί. «Να», μου είπε, με πιο έντονο  ύφος, αλλά και με θαυμασμό, «Όταν πήγαινε στην αγορά, δεν φοβόταν. Ομολογούσε την Πίστη του στους Μουσουλμάνους και στους Εβραίους. Δεν φοβόταν». 

Αυτά μονάχα μου είπε. Δεν ρώτησα τίποτε άλλο. Κατάλαβα τόσα πολλά. Εξάλλου το “εν ταπεινώσει” ομολογιακό θάρρος, χωρίς το αδόκιμον του ζήλου, κατέδειξε το Ομολογιακό κάλλος, του Αγιοταφίτη  Ιερομάρτυρα και Ομολογητού.

Ο θαυμασμός του συνομιλητή μου ήταν ολοφάνερος, για το Ομολογιακό κάλλος του Αγίου Φιλουμένου. Είναι μεγάλος Σταυρός όντως, η Ομολογία της Πίστης. Κάποιοι άλλοι ίσως πολύ εύκολα, ακολουθώντας το ολίσθημα της ανθρωπαρέσκειας, θα επαίροντο, για το πόσο «αγαπητοί» έγιναν στο «παζάρι», στην τόση των Μουσουλμάνων και Εβραίων πληθύν. Και αυτό φυσικά συνεπικουρούμενο, με το υπερήφανο και επιφανειακό “αίσθημα”, ότι τοιουτοτρόπως «ιεραποστολικώς» διάγουν.

Ας ενθυμηθούμε τα λόγια του Ομολογητού Γέροντος Παϊσίου, από την επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις ενέργειες του Πατριάρχη Αθηναγόρα «…Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα που έχουν φόβο Θεού…»

Είναι άτοπο λοιπόν να ομιλεί κανείς για συνύπαρξη θρησκειών. Μπορούμε να μιλήσουμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών. Είναι απαράδεκτη αυτή η θέση. Παντελώς λανθασμένη η αναφορά σε συνύπαρξη θρησκειών. Είναι ένας αλλότροπος συγκρητισμός. 

Παραθέτομε τον λόγο του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, σ’ όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας με την «τολμηρή» και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος». (Β΄Κορ. στ’ 14-16)