ΝΕΟ ΣΟΒΑΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΛΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗ

ΝΕΟ ΣΟΒΑΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΛΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Αναστάσιος”:

«Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με τα Κατηχητικά και άλλα συντέλεσαν να κρατηθώ στα κρίσιμα χρόνια της νιότης, της Εκκλησίας εντός»! Σταθερή επωδός της συμβίας, υπόμνημα αφοπλιστικό. Και η συμπλήρωση: «Ο Θεός δε θα με ρωτήσει για τα «αντί» Δυτικής θεολογίας και Ανατολικής, τις βυζαντινές γραφικότητες ή τη γοητευτική ορθόδοξη λεξιθηρία σας, αλλά αν και πόσο Τον αγάπησα στο πρόσωπο του ελάχιστου αδελφού»!

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από άρθρο του κ. Αθανάσιου Κοτταδάκη για τον ιδρυτή της αδελφότητας θεολόγων “Η Ζωή” π. Ευσέβιο Ματθόπουλο.

Το άρθρο του κ. Κοτταδάκη λέγει πολλές αλήθειες, αλλά εξυπηρετεί παράλληλα την οικουμενιστική και νεωτεριστική ατζέντα της θεολογικής σκέψης του κ. Κοτταδάκη.

Οι πάνω φράσεις, που παραθέσαμε στην αρχή του άρθρου μας, ανήκουν στη συμβία του κ. Κοτταδάκη και ο πολιός θεολόγος τις παραθέτει επαινετικά στο άρθρο του γεγονός που δείχνει το στίγμα της αντορθόδοξης θεολογικής του σκέψης.

Ο Θεός, αγαπητέ κ. Κοτταδάκη, θα μας κρίνει οπωσδήποτε με γνώμονα το μέτρο της αγάπης μας προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπό μας.

Αλλά θα μας κρίνει και σύμφωνα με την καθαρότητα της ομολογίας μας για τον Χριστό.

Αλλωστε τι είδους αγάπη έχουμε προς τους αιρετικούς, τους αλλόθρησκους και τους άθεους αν τους αποκρύβουμε ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μας και Σωτήρας όλου του κόσμου;

Οποιος δεν ομολογήσει τον Κύριο ενώπιον των ανθρώπων, δεν θα τον ομολογήσει ούτε ο Ιδιος ενώπιον του Πατρός Του, του εν τοις ουρανοίς!

Η αγάπη στην οποία αναφέρεστε, κ. Κοτταδάκη, είναι ανθρώπινη και όχι Θεανθρώπινη.

Είναι η αγάπη του κόσμου τούτου! Οχι η αγάπη του Χριστού.

Η γνησιότερη εκδήλωση αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας είναι να του πούμε ότι μόνον όποιος εγκεντριστεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ελπίδα σωτηρίας επειδή η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και μόνον διά του Χριστού υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.

Ο στόχος της χριστιανικής αγάπης δεν περιορίζεται στην παροχή υλικής βοήθειας ή ψυχολογικής υποστήριξης σε ένα εμπερίστατο συνάνθρωπό μας. Και αυτά ασφαλώς είναι απαραίτητα αλλά η ουσία και το τέλος της χριστιανικής αγάπης συνίσταται στο να ανοίξουμε στο συνάνθρωπό μας -με τη χάρη του Θεού- το απέραντο παράθυρο της πίστης για να αποκτήσει αίσθηση της αγάπης του Χριστού.

Ας μην κλείσω όμως την αναφορά μου στο θέμα χωρίς να παρακαλέσω τον κ. Κοτταδάκη να είναι πολύ πιο φειδωλός στους επαίνους του για τον π. Ηλία Μαστραγιαννόπουλο, τον μ. Δημήτρη Κουτρουμπή, τον κ. Γιανναρά και τον μ. Μέγιεντορφ.

Είναι επιβεβλημένο, βεβαίως, να απακρυνθούμε από τον σχολαστικισμό της δυτικής θεολογικής σκέψης, αλλά όχι για να εγκολπωθούμε τα ξυλοκέρατα των Ρώσων εμιγκρέδων διανοητών και τις νεορθόδοξες κατηγορίες της θεολογίας.