ΠΥΡΙΝΟ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

ΠΥΡΙΝΟ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==================

Επανέρχεται με πολύ ωμή γλώσσα ο Ομολογητής ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Κονίτσης, Πανοσ. Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος και βάζει τα πράγματα στη θέση τους χωρίς να χαρίζεται σε κανένα και χωρίς να φοβάται κανένα.

Συγκινητικές οι συνεχείς θαρραλέες παρεμβάσεις του που είναι βέβαιο ότι γίνονται σε βάρος της προαγωγής του σε επίσκοπο και που εμπνέουν τους πιστούς.

Δεν πρόκειται για “παλικαρισμούς”, όπως θα έλεγαν όσοι αρνούνται να ομολογήσουν την αλήθεια και να συγκρουστούν με τους βασικούς εκπροσώπους του Οικουμενισμού, αλλά για χριστιανική Ομολογία, δηλαδή Ομολογία με προσωπικό τίμημα.

Γράφει μεταξύ άλλων:

“Τα «παγκόσμια συνέδρια» και τα ποικίλα συμβούλια των «εκκλησιών» που τελευταίως φιλοξενούν οποιαδήποτε αηδιαστική διαστροφή και αισχρή ανωμαλία, και όλη η εν γένει κοσμοθεωρία των ποικίλων θρησκευτικών ηγετών και της πανσπερμίας των πολιτικών αρχηγών στη συνέχεια, ότι δήθεν όλοι είμαστε ένα και ότι οι θρησκείες δεν είναι παρά δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο Θεό, εξαιρέτως δε το κατάντημα των ορθοδόξων να συμπροσεύχονται και σχεδόν να συλλειτουργούν με τους καταδικασμένους αιρετικούς, όλα αυτά, κατά τραγικό τρόπο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Πρέπει να έχει κανείς αποκτήσει υψηλούς βαθμούς πνευματικής μυωπίας ώστε να μην βλέπει και να μη διακρίνει ότι τα τεκταινόμενα εξελίσσονται βάσει σατανικού σχεδίου ανομίας.

Και επίσης, θλίβεται κανείς όταν βλέπει πως ακόμα και άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για τον Χριστό, πρόσωπα που απομακρύνθηκαν από την κοινωνία των ανθρώπων, για μια υψηλή ζωή, ενώ ουσιαστικώς διαφωνούν με όλα αυτά τα θέατρα, ορισμένες φορές κρατούν μια περίεργη σιωπή. Ο λόγος τους δε περί «συνέσεως» κ.τ.λ. είναι τόσο επαναλαμβανόμενος και αποστεωμένος, ώστε κινδυνεύουν οι ευλογημένοι, να τον πιστέψουν και οι ίδιοι. Άραγε έπαυσε το πνεύμα των Στουδιτών στην καθ' ημάς Ανατολή ή σήμερα, δεν είμαστε  άξιοι για Μάρκους Ευγενικούς;...

 Άραγε οι αντιδράσεις μας τώρα θα περιορίζονται μόνο για τα οικονομικά και για τα εμβάσματα; Η φωνή μας τώρα θα υψώνεται μόνο για τα επιδόματα και τις συντάξεις; Και οι Ιερές μας Μονές θα διαμαρτύρονται μόνο για τη δυσβάσταχτη φορολογία η οποία τους επιβάλεται; 

Μήπως πάλι, αν υπάρχουν κάποιες, ελάχιστες ψυχές που αισθάνεται η καρδιά τους να φλογίζεται για την αγάπη του Χριστού και διαθέτουν τον άγιο ζήλο για το Σώμα Του, την Ορθόδοξη δηλ. Εκκλησία μας, μήπως τώρα εμείς οι «συνετοί» είμαστε έτοιμοι να τους συκοφαντήσουμε; Να τους χαρακτηρίσουμε ως τρελούς και παράφρονες, ως μισαλλόδοξους και ακραίους; Ή και κάποιες φορές, αναπολόγητους τους αφορίζουμε διότι μας ταράσσουν τα «λιμνάζοντα ύδατα» και αποκαλύπτουν την λυματολάσπη της πανθρησκείας και του διεθνισμού;”