ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”

ΠΑΡΑΠΑΙΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Στην εφημερίδα “Ορθόδοξος Τύπος”, επεσήμανα ενδιαφέρον μυθιστόρημα, άγνωστου στον υπογράφοντα το παρόν άρθρο συντάκτη, που υπογράφει ως κ. Αντώνης Χαραλάμπης.

Το μυθιστόρημα -ή έστω διήγημα, δεν θα τα χαλάσουμε για το όνομα του λογοτεχνικού είδους- επιγράφεται “Συγκλονιστικαί ομολογίαι από χείλη Προκαθήμενων”.

Ο συντάκτης του παρουσιάζει τον εαυτό του να συνομιλεί με πλειάδα Προκαθήμενων για το Ουκρανικό -και άλλα θέματα που σχετίζει αυθαίρετα με το Ουκρανικό-, για να εκμαιεύσει αυθαίρετα συμπεράσματα που τον εξυπηρετούν.

Θλίβεται καταρχήν κανείς για την έπαρση, την οίηση και αλαζονεία του συντάκτη του διαλόγου, ο οποίος παρουσιάζει πλειάδα Προκαθημένων της Ορθοδοξίας να κάθονται παρά τους πόδας του σοφού Γαμαλιήλ -τουτέστιν του κ. Αντώνη Χαραλάμπη- για να τους διδάξει τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του για το Ουκρανικό.

Σε τελευταία ανάλυση -φυσικά- το άχαρο λογοτεχνικά διηγηματάκι λέγει τα ίδια και τα ίδια χιλιοτριμμένα ανόητα, ανούσια και προπαντός αθεολόγητα και πέρα για πέρα αντικανονικά επιχειρήματα που ακούονται κατά κόρον για το Ουκρανικό.

Ουδόλως μας εκπλήττει διότι οι “Ηρακλείς του στέμματος” της “Αγίας Ρωσσίας” καταφεύγουν σε μυθιστορήματα για να ξεδώσουν και να ανοητολογήσουν και να πουν τον πόνο τους τώρα που βλέπουν ότι οι εμμονές και οι ιδεοληψίες τους, έρχονται σε ένα τέλος διαφορετικό από αυτό που προσδοκούσαν ψυχή τε και σώματι και διανοία.

Απλά καταγράφουν στο παθητικό τους ακόμη μια αποτυχημένη εκστρατεία ή σταυροφορία αν θέλετε. 

Αναπόφευκτα τα τοιαύτα από ανθρώπους, οι οποίοι συστηματικά πρώτα πυροβολούν και μετά σημαδεύουν.

Το θέμα ήταν, από την αρχή, τόσο απλό και όμως ο καθένας για τις δικές του ιδεοληψίες ή αδιέξοδα προσπάθησε να του δώσει τις προεκτάσεις που ήθελε για να οδηγήσει τα πράγματα στον στόχο που επιδιώκει.

Τα είπαμε πολλές φορές. Ας τα ξαναπούμε.

Τι συμβαίνει στην Ουκρανία;

Οι μεγάλες δυνάμεις ερίζουν, με την δύναμη των όπλων και με την οικονομία, να κρατήσουν την Ουκρανία υπό την επιρροή τους.

Στην φοβερή αυτή διαμάχη ενεπλάκη δυστυχώς εκατέρωθεν και η Εκκλησία με αποτέλεσμα να ζούμε την σημερινή θλιβερή εκκλησιαστική κατάσταση.

Ορισμένοι -δεν λέμε ονόματα- νόμισαν ότι με το Ουκρανικό τους δίνεται η χρυσή ευκαιρία για να εξέλθουν από το αδιέξοδο που βρίσκονται εξαιτίας της Αποτείχισης που έκαναν.

Ορισμένοι άλλοι -και πάλιν δεν λέμε ονόματα- τρέφουν φονικό μίσος εναντίον του θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ουδέποτε κατάλαβα τον λόγο, αλλά αυτό ίσως δεν είναι παράξενο, αφού πιθανώτατα δεν τον αντιλαμβάνονται ούτε οι ίδιοι.

Άλλοι πάλιν έχουν ιδιαίτερο και ανύστακτο ενδιαφέρον για γεωστρατηγικές αναλύσεις που συνδέουν με την μασωνία. Το προσφιλές τους εντρύφημα.

Κάποιοι άλλοι διακατέχονται από ανεξήγητη Ρωσσολαγνεία και αρέσκονται να “Αγιογραφούν” τον Οικουμενισμό, τον εθνοφυλετισμό, τους νεωτερισμούς και την εκκοσμίκευση των Ρώσσων.

Ποιά είναι η ουσία του Ουκρανικού; 

Καταρχήν ότι ευτυχώς είναι Κανονικό και όχι Δογματικό θέμα.

Η λύση του Ουκρανικού θα δοθεί με τις αποφάσεις των Ορθόδοξων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, οι οποίες ελπίζουμε να επισφραγιστούν με Πανορθόδοξη Σύνοδο ή έστω με Σύναξη Προκαθήμενων.

Θα δώσουν λόγο στον Θεό όσοι δίνουν συνεχώς στους Οικουμενιστές Ρώσσους επιχειρήματα για να θεμελιώσουν Πανορθόδοξο Σχίσμα.