ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ Β΄

ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ

Β΄

Τὸ χρέος τῆς Ἱεραρχίας

Του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

2.) Τὴν πατρίδα θὰ σώσει ἡ Ὀρθοδοξία, ποὺ τώρα προδίδεται

Αὐτὸ πράγματι γιὰ τὸ ὁποῖο ἀπορεῖ κανεὶς εἶναι ἡ σοβαρὴ ἀρρώστια στὴν πνευματικὴ ὅραση πολλῶν, ἰδιαίτερα τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν μπροστὰ στὰ μάτια τους νὰ χάνεται ὄχι ἡ ἐπίγειαἀλλὰ ἡ οὐράνια πατρίδα, ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν, ποὺ κρέμεται ἀπὸ τὸ πετραχήλι τους καὶ δὲν πράττουν τίποτε γιὰ νὰ τὸ ἀποτρέψουν. Αὐτὸ ποὺ βλέπουν ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, χωρὶς θεολογικὲς σπουδὲς καὶ ὑψηλὰ ἀξιώματα, νὰ χάνεται, δηλαδὴ ἡ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Ὀρθοδοξία, νὰ προσβάλλονται θεμελιώδη δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία μας, πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ οἱ περὶ αὐτοὺς μυωπάζοντες κληρικοὶ δὲν τὸ βλέπουν, ὡσὰν νὰ μὴν γνωρίζουν τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὡσὰν νὰ τοὺς ἔχει ἀποκλείσει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν σωτηριώδη γνώση· «ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσι»[2].

Ἀσφαλῶς ὅλοι ἀγαποῦμε τὴν πατρίδα μας καὶ θλιβόμαστε γιὰ τὰ φαινόμενα πνευματικῆς κατάπτωσης καὶ παρακμῆς. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἦσαν φιλοπάτριδες· πόσες προσπάθειες ἔκανε γιὰ τὴν προσαγωγὴ τῶν ὁμοφύλων του Ἰουδαίων στὴν Ὀρθὴ Πίστη καὶ πόσο ἐθρήνησε γιὰ τὴν προβλεπόμενη ἀπὸ τὴν θεϊκή του ματιὰ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ[3]; 

Τὸ ἴδιο ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι πάντες, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἐγνώριζαν ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἐπίγεια, προσωρινή, πατρίδα μας εἶναι ἡ οὐράνια καὶ αἰώνια πατρίδα, πρὸς τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἔχουμε στραμμένη ὅλη τὴν ὕπαρξή μας, ὅλη τὴν ἀγάπη μας, ὅλα τὰ ἐνδιαφέροντά μας, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ μᾶς θέλει πολίτες, τοῦ Οὐρανοῦ· «Τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»[4]. Ἐδῶ στὴ γῆ εἴμαστε πάροικοι καὶ παρεπίδημοι[5], δὲν δίνουμε ἀξία στὰ γήϊνα ἀγαθά, δὲν προσκολλόμαστε σ᾽ αὐτά, ἀλλὰ προχωροῦμε πολὺ πιὸ πέρα, ὅπως λέγει, Πρὸς τοὺς νέους, ὁ φιλόπατρις Καππαδόκης Μ. Βασίλειος: «Ἐπὶ μακρότερον πρόϊμεν ταῖς ἐλπίσι καὶ πρὸς ἑτέρου βίου παρασκευὴν ἅπαντα πράττομεν»[6].

Μία γρήγορη ματιὰ στὴν Ἱερὰ Ἱστορία καὶ εἰδικὰ στὴν ἱστορία τοῦ Γένους μας εἶναι ἀρκετὴ νὰ καταδείξει ὅτι, ὅταν εἴμαστε κοντὰ στὸν Θεό, καὶ ἡ Πίστη μας εἶναι ἀκμαία καὶ δυνατή, ὁ Θεὸς σκεπάζει καὶ σώζει τὶς ἐπίγειες πατρίδες, ἐνῶ μακρυὰ ἀπὸ Αὐτὸν ὅλα ἀνατρέπονται καὶ καταστρέφονται· εἶναι πνευματικὸς νόμος, πνευματικὸ ἀξίωμα, τό «εἰ ὁ Θεὸς μεθ᾽ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ᾽ ἡμῶν». 

Ἑπομένως, ὅσοι θλίβονται καὶ λυποῦνται γιατὶ «χάνεται ἡ πατρίδα κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας», πρέπει νὰ δεχθοῦν ἀναντίρρητα ὅτι αὐτὸ συμβαίνει, διότι «χάνεται ἡ Πίστη μας», ὄχι κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας, ἀλλὰ ὁλοφάνετα μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, μπροστὰ στὰ μάτια μας, μὲ δράστες καὶ συνεργοὺς αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι φύλακες, πρόμαχοι καὶ ὑπερασπιστές της. 

Ὅλοι συμφωνοῦμε ὅτι ἐπιχειρεῖται μὲ χίλιους τρόπους καὶ μεθοδεύσεις ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ ἡ ἀποορθοδοξοποίηση, διότι Χριστιανισμὸς ἴσον Ὀρθοδοξία· ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία ποὺ διασώζει τὸν γνήσιο Χριστιανισμό, ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ ὀνομάζονται χριστιανικά, ὅλες οἱ ἄλλες πίστες εἶναι αἱρέσεις καὶ πλάνες, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἐκφράζοντας τὴν διαχρονικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας: «Ὅλες οἱ πίστες εἶνα ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες τοῦ Διαβόλου. Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, θεῖον, οὐράνιον, σωστόν, τέλειον καὶ διὰ λόγου μου καὶ διὰ λόγου σας, πὼς μόνη ἡ πίστις τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἁγία... νὰ χαίρεσθε καὶ νὰ εὐφραίνεσθε χιλιάδες φορὲς πὼς ἀξιωθήκατε καὶ εἶσθε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καὶ νὰ κλαίετε καὶ νὰ θρηνεῖτε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς, ἀπίστους καὶ αἱρετικούς, ὅπου περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος, εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Διαβόλου»[7].

(Συνεχίζεται)