ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΑ ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΑ ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έστειλε προς τον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο πολυσέλιδο υπόμνημα για τον Οικουμενισμό.

Από το υπόμνημα αυτό παραθέτουμε απόσπασμα που αναφέρεται στην κακοδοξία της προδοτικής για την Ορθοδοξία Συμφωνίας του Μπαλαμάντ, η οποία αναγνώρισε τον Παπισμό και την Ορθοδοξία ως “αδελφές Εκκλησίες”, ως τους “δύο πνεύμονες”, άρα - κατά λογική αλληλουχία - αναγνώρισε την κακοδοξία περί “διηρημένης Εκκλησίας”, που διατύπωσε στη Σύνοδο της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2009, ο λυκοποιμένας της Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος Σαββάτος.

Το κακόδοξο κείμενο της συμφωνίας του Μπαλαμάντ, όχι μόνον δεν έτυχε πανορθόδοξης αναγνώρισης, όπως πολύ ορθά αναφέρει στο υπόμνημά του προς τον Παναγιότατο ο Σεβ. Πειραιώς, αφού έξι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν το απεδέχθησαν, αλλά επιπλέον η Εκκλησία της Κύπρου αποκήρυξε την υπογραφή της, μετά από παρέμβαση του Σεβ. Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσόστομου και με τη σύμφωνη γνώμη του τότε Μητροπολίτη Πάφου και νυν Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου.

Αρα ο Παναγιότατος, ο λυκοποιμένας της Μεσσηνίας ή έτερός τις ουδόλως νομιμοποιούνται να καθορίζουν τις ενέργειές τους κατά σαφή αντίθεση με το φρόνημα της πλειοψηφίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Ολόθυμα επικροτούμε το υπόμνημα του Σεβασμιότατου Πειραιώς προς τον Παναγιότατο ιδιαίτερα ως προς την αναφορά του στην επαίσχυντη συμφωνία του Μπαλαμάντ. 

Διερωτόμαστε μόνον για ποιο λόγο ο Σεβ. Πειραιώς δεν έστειλε αυτό το υπόμνημα προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος; 

Για ποιο λόγο δεν έθεσε αυτό το θέμα προς συζήτηση στην Ιεραρχία; 

Γιατί δεν υπέβαλε μήνυση κατά του λυκοποιμένα της Μεσσηνίας για τις δηλώσεις του στη σύνοδο της Ιεραρχίας;

Γράφτηκαν ήδη πολλές επιστολές. Εγιναν πολλές Ημερίδες. Στάληκαν πολλά υπομνήματα. Συντάχθηκαν περισπούδαστες μελέτες. Υπογράφτηκε Ομολογία της πίστεως για τον Οικουμενσμό. Γράφτηκαν δεκάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα σε περιοδικά και στον ιστοχώρο.

Ηρθε η ώρα τα θέματα της πίστεως να συζητηθούν στις συνόδους των επισκόπων.

Φτάνουν πια τα πανηγύρια. Φτάνουν τα πολυαρχιερατικά συλλείτουργα. Φτάνει η επίδειξη των πολύτιμων αμφίων την ώρα που ο κόσμος χάνει τη δουλειά του και μένει άστεγος. Φτάνει η περιφορά της κουφότητας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελληνικής επικράτειας και επέκεινα.

Ηρθε η ώρα  οι Σεβασμιότατοι Αρχιερείς και ο Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος να συζητήσουν στη σύνοδο της Ιεραρχίας τις αβαρίες της πίστεως. Τις προδοτικές για την Ορθοδοξία Συμφωνίες του Μπαλαμάντ και του Σαμπεζύ, τα προδοτικά κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε και της Ραβέννας και την κακοδοξία της “Βαπτισματικής θεολογίας”.

Ελπίζουμε διακαώς ότι ο Σεβ. Πειραιώς θα κινηθεί αποφασιστικά για να θέσει τα θέματα που αναλύει στο Υπόμνημα που έστειλε στον Παναγιότατο στη σύνοδο της Ιεραρχίας.

Παραθέτουμε στη συνέχεια μικρό απόσπασμα  

“Ἐπί τῶν ἀπαραδέκτων ἐξ ἐπόψεως θεολογικῆς, δογματικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς δηλώσεων Ὑμῶν, Παναγιώτατε Δέσποτα, ἐπισημαίνομεν ὅτι σφάλλετε. 

Σχετικά μέ τίς κακόδοξες οἰκουμενιστικές θεωρίες περί «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» καί «δύο πνευμόνων» καί τῆς Οὐνίας, εἶναι γνωστόν ὅτι αὐτές υἱοθετήθηκαν ἀπό τό ἀπαράδεκτο, ἐπαίσχυντο καί ἄστοχο ἐκκλησιολογικῶς κείμενο τοῦ Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993. Ἐκεῑ ἀναγνωρίζεται ἡ αἱρετική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ, ὄχι μόνο ὡς «Ἐκκλησία», ἀλλά καί ὡς «ἀδελφή Ἐκκλησία» μέ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Δηλαδή ἐξισώνεται ἐκκλησιολογικῶς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἐπίσης, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός θεωροῦνται ὡς «οἱ δύο πνεύμονες», μέ τούς ὁποίους δῆθεν ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἡ προσηλυτιστική μέθοδος, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ἐπάρατη καί δαιμονική Οὐνία, ἡ ὁποία προηγουμένως καταδικάσθηκε στή Βιέννη (26-31 Ἰανουαρίου 1990) καί στό Freising τοῦ Μονάχου (6-15 Ἰουνίου 1990) ἀπό Ὀρθοδόξους καί Παπικούς θεολόγους, στό Balamand τοῦ Λιβάνου ἀθωώθηκε πανηγυρικῶς, θεωρουμένη πλέον ὡς κοινῶς ἀποδεκτός τρόπος «ἑνώσεως» Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ (οὐνιτικοῦ τύπου ἕνωση). 

Ἀντιλαμβανόμεθα, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὅτι Ὑμεῖς στηρίζεσθε σέ αὐτές τίς ἀποφάσεις. Γνωρίζετε ὅμως ὅτι ἡ συμφωνία τοῦ Balamand δέν ἀποτελεῖ πανορθόδοξη ἀπόφαση, διότι δέν τήν ὑπέγραψαν ἕξι τοπικές Ἐκκλησίες (Ἱεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ἑλλάδος, Τσεχοσλοβακίας). Δέν ὑπῆρξε, λοιπόν, καμμία Πανορθόδοξη Σύνοδος ἤ ἔγκριση τοῦ κειμένου τοῦ Balamand. Ἐνῷ, λοιπόν, δέν ὑπῆρξε Πανορθόδοξη υἱοθέτηση τοῦ κειμένου τοῦ Balamand, ἐν τούτοις ὑπῆρξε Πανορθόδοξη ἀπόφαση ἀκυρώσεως τοῦ κειμένου τοῦ Balamand στή Βαλτιμόρη τῆς Ἀμερικῆς στίς 9-19 Ἰουλίου τοῦ 2000, μέ τή συμμετοχή ἐκπροσώπων ὅλων τῶν Ὁρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί μάλιστα καί τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐπίσης, ὁ ὅρος «ἀδελφές ἐκκλησίες» δέν ἔχει υἱοθετηθεῖ, οὔτε κἄν στά κείμενα τῶν Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων μέχρι καί σήμερα. Βεβαίως, καί Πανορθόδοξη Σύνοδος νά γινόταν, πού θά ἐνέκρινε τόν ὅρο «ἀδελφές ἐκκλησίες» καί τίς ὑπόλοιπες οἰκουμενιστικές θεωρίες, θά ἦταν ἄκυρη, διότι θά εἶχε συγκληθεῖ ὡς ληστρική, ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις της θά ἔρχονταν σέ ἄμεση καί πλήρη ἀντίθεση μέ τήν καθολική καί διαχρονική ἁγιογραφική, ἀποστολική, ἱεροκανονική καί πατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν κοινή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
   

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πού χρησιμοποιήσατε στίς ὁμιλίες Ὑμῶν, ἐπισημαίνει καί ὑπογραμμίζει ὅτι δέν μποροῦμε, ἀπαγορεύεται ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀποκαλοῦμε τούς  ἀπίστους καί τούς αἱρετικούς «ἀδελφούς», ἐπειδή δεν ἔχουν ἀναγεννηθεῖ πνευματικῶς ἀπό τον Ἅγιο Τριαδικό Θεό διά τοῦ Ὀρθοδόξου Ἁγίου Βαπτίσματος.

Μετά ταῦτα, ἐρωτοῦμεν Ὑμᾶς, Παναγιώτατε Δέσποτα: Πῶς χρησιμοποιεῖτε τόν ὅρο «ἀδελφές ἐκκλησίες», ὅταν αὐτός εἶναι ἁγιοπατερικῶς ἀμάρτυρος καί μάλιστα πανορθοδόξως ἔχει ἀπορριφθεῖ καί ἀκυρωθεῖ; Διατί κάνετε ἐπιλεκτική χρήση τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων;

Πλέον συγκεκριμένως, ἐρωτοῦμεν εὐλόγως: Κατά τήν Θεοτίμητον Παναγιότητα Ὑμῶν, πόσες Ἐκκλησίες ὑπάρχουν; Μία ἤ πολλές; Ὁ Χριστός ἵδρυσε Μία ἤ πολλές ἐκκλησίες; Ὁ Χριστός δέν ἵδρυσε μόνο τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως Νικαίας-Κων/λεως; Ἀφοῦ, λοιπόν, συμφώνως πρός τούς Ὑμέτερους Λόγους ὑπάρχουν πολλές ἐκκλησίες καί ὅλοι οἱ αἱρετικοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, τότε ὑπάρχουν καί πολλοί Κύριοι, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα. Ὅμως, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, λέει ὅτι ὑπάρχει «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα». 

Στόν ὀρθόδοξο χῶρο κάνουμε λόγο γιά Ὀρθοδοξία (ὀρθή δόξα περί Θεοῦ) καί γιά αἵρεση, πλάνη (πλανεμένη, ἐσφαλμένη, διαστρεβλωμένη δόξα περί Θεοῦ). Ἀπό πότε, ὅμως, οἱ αἱρέσεις καί οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν ἐκκλησίες;