ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ κ. ΝΙΚΟΥ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ Δ΄

ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ κ. ΝΙΚΟΥ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ

Δ΄

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Παίρνουμε το νήμα της συζήτησης από το σημείο που το αφήσαμε πριν λίγες μέρες, επειδή το επέβαλλε η επικαιρότητα.

Ας έρθουμε στην ουσία του άρθρου του μαθηματικού κ. Σακαλάκη! 

Η θεωρία για τα δύο άκρα δεν ανήκει καθόλου στον π. Επιφάνιο. Αλίμονό μας αν ο π. Επιφάνιος έλεγε δικές του θεωρίες, αντί να διδάσκει όσα πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Η θεωρία των δύο άκρων και η ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου ως δυνητικού συνιστούν την ουσία του Κανόνα που επικαλούνται όσοι αποτειχίστηκαν ή σκοπεύουν να αποτειχιστούν.

Οι τρείς Κανόνες της ΑΒ΄ Συνόδου που ασχολούνται με την αποτείχιση έγιναν, όχι για να εξωθήσουν τους πιστούς να προχωρήσουν σε σχίσμα, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Για να διασφαλίσουν ότι οι πιστοί δεν θα προχωρήσουν σε σχίσμα, αλλά θα περιοριστούν -αν το επιθυμούν- στη διακοπή του μνημοσύνου του οικείου αιρετίζοντος ιεράρχη πριν συνοδική διαγνώμη.

Τι λένε, λοιπόν, οι τρείς Κανόνες (ιγ΄, ιδ΄και ιε΄) της ΑΒ΄ Συνόδου;

Δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί λόγω ένας πρεσβύτερος να σταματήσει το μνημόσυνο του οικείου επισκόπου -ακόμη και αν πρόκειται λ.χ. για παγκοίνως γνωστό διαβεβλημένο ιεράρχη- πριν τη συνοδική καταδίκη του.

Η μόνη περίπτωση που επιτρέπεται και επαινείται η διακοπή του μνημοσύνου του οικείου ιεράρχη είναι αν κηρύσσει επ’ εκκλησίαις κατεγνωσμένη αίρεση γυμνή τη κεφαλή.

Άρα, όταν ο π. Επιφάνιος μιλούσε για τα δύο άκρα, το έκανε επειδή απέσταξε το γράμμα και το πνεύμα των τριών αυτών Κανόνων, οι οποίοι αφενός μεν αντιμάχονται το ένα άκρο -την αίρεση-, αλλά από την άλλη δεν οδηγούν στο άλλο άκρο: Το σχίσμα.

Ορισμένοι -δεν αναφέρομαι στον κ. Σακαλάκη- λένε: Μα βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι το σχίσμα και την αίρεση; 

Ασφαλώς και τα βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι.!

Οι Κανόνες λ.χ. που τιμωρούν αυστηρά τους κληρικούς και τους λαικούς που συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς διαλαμβάνουν ακριβώς το ίδιο γι' αυτούς που συμπροσεύχονται με σχισματικούς.

Εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχουν ούτε έγκυρα μυστήρια, ούτε χάρις, ούτε ευλογία, ούτε βεβαιότητα σωτηρίας. Τα χαρισματικά και τα κανονικά όρια της Εκκλησίας ταυτίζονται απολύτως, παρά τις περί αντιθέτου κακοδοξίες ορισμένων Ρώσσων εμιγκρέδων θεολόγων της Διασποράς, που οι Νεορθόδοξοι τους θεωρούν ισάξιους ή για να ακριβολογούμε ανώτερους από τους Αγίους Πατέρες.!!! 

Παρακολουθώ πάντοτε, με πολύ ενδιαφέρον, τα γραπτά του κ. Σακαλάκη. Είναι καλογραμμένα κείμενα. Η σκέψη του έχει μαθηματική δομή. Παραπέμπει στους Πατέρες -και δη στο Μέγα Βασίλειο-, για να στηρίξει τις θέσεις του. 

Δεν γνωρίζω αν αποτειχίστηκε. Αν το έκανε πολύ καλά έκανε επειδή ο οικείος του επίσκοπος -ο Σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος- κηρύσσει γυμνή τη κεφαλή πληθώρα κατεγνωσμένων αιρέσεων. 

Αν αποτειχίστηκε έχουμε χρέος απέναντι στον Χριστό να υποστηρίξουμε τον κ. Σακαλάκη και τον κάθε πατέρα και αδελφό μας που έκαναν κατά Θεόν διακοπή του μνημοσύνου του οικείου αιρετίζοντος ιεράρχη. Η αποτείχιση είναι αναφαίρετο κανονικό δικαίωμα των πιστών και η σαφής εντολή της Εκκλησίας είναι να επαινούμε -και όχι να καταδικάζουμε- όσους αποτειχίζονται από αιρετίζοντες επισκόπους πριν τη συνοδική καταδίκη τους. 

Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε ακλόνητοι να υποστηρίζουμε τον κ. Σακαλάκη και όλους τους αποτειχισμένους πατέρες και αδελφούς μας, όπως -άλλωστε- κάναμε από την αρχή που εκδηλώθηκαν οι αποτειχίσεις, 

1.) εφόσον -φυσικά- η αποτείχιση γίνεται από επισκόπους που κηρύσσουν επ’ εκκλησίαις γυμνή τη κεφαλή κατεγνωσμένη αίρεση, και, 

2.) εφόσον η αποτείχιση μένει στα πλαίσια της διακοπής του μνημοσύνου χωρίς να εκτρέπεται σε σχίσμα. 

Η υποχρέωσή μας αυτή είναι αδήριτη αρκεί και ο κ. Σακαλάκης και όλοι οι αποτειχισμένοι να παραμείνουν πιστοί στους όρους του ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου. 

Αν, παρ’ ελπίδα, προχωρήσουν σε σχίσμα, έχουμε ευθύνη απέναντι στο Χριστό να τους πούμε ότι, στη θεάρεστη τους προσπάθεια να πολεμήσουν τον Οικουμενισμό, έπεσαν θύματα του αντίδικου ημών και γκρεμοτσακίστηκαν στο άλλο δαιμονικό άκρο: Το σχίσμα. 

Αλίμονον και τρισαλίμονον αν ο αγώνας μας εναντίον του Οικουμενισμού μας οδηγήσει να γίνουμε σχισματικοί.

Αυτό δεν σημαίνει -φυσικά- ότι δεν θα αισθανθούμε απέραντη λύπη αν τους καθαιρέσουν οι Οικουμενιστές. Θα σηκώσουμε, οπωσδήποτε, φωνή διαμαρτυρίας για να καταδικάσουμε τον διωγμό τους, αλλά δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι η φιλάνθρωπη καρδία των Οικουμενιστών θα ορρωδήσει να χτυπήσει στο ψαχνό μόλις δοθεί η παραμικρή αφορμή.  

Θα ολοκληρώσουμε, στο επόμενο και τελευταίο άρθρο της σειράς, με την εξαγωγή των συμπερασμάτων.