ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Με πολλή χαρά αναγνώσαμε το κείμενο του Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεου. Αποτελεί, κατ’ ουσίαν, απάντηση εις όσα «του καταμαρτυρεί» ανερυθριάστως και άνευ τεκμηρίων ο Σεβ. Μεσσηνίας Χρυσόστομος. 

Καταρχήν επισημαίνουμε παρατήρηση του Σεβασμιώτατου ότι «η συζήτηση γίνεται καθυστερημένα, γιατί έπρεπε να γίνη πρίν υπογραφούν τα κείμενα αυτά στη Σύναξη Προκαθημένων στο Σαμπεζύ της Γενεύης τον Ιανουάριο». Αναμφιβόλως έχει δίκαιο ο Σεβ. Ναυπάκτου. Δεν μπορούν ορισμένοι ιεράρχες να συσκέπτονται ιεροκρυφίως, εν κρυπτώ και παραβύστω, επί δεκαετείες ολόκληρες και να περιμένουν οι επίσκοποι, οι λοιποί κληρικοί, μοναχοί και οι λαϊκοί να μελετήσουν, να προβληματιστούν και να τοποθετηθούν σε τόσο ζωτικά θέματα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Είναι ασφαλώς μη αποδεκτό κι έγινε, όχι τυχαία, αλλά για λόγους σκοπιμότητος.

Ένα άλλο σημείο της παρέμβασης του Σεβασμιώτατου αναφέρει ότι η Πεντηκοστή ορθώς επελέγη ως χρόνος συγκλήσεως της Πανορθοδόξου Συνόδου. Όμως οι συμμετέχοντες «πρέπει να έχουν αποστολικό και πατερικό φρόνημα και ζωή» και «να διακατέχονται από τη συνείδηση που διεπότιζε τους αγίους Πατέρες στις Οικουμενικές και Μεγάλες Συνόδους της Εκκλησίας». Ωραιότατες οι προδιαγραφές του Σεβασμιωτάτου. Όμως, άχρι του νυν τουλάχιστον, μόνο οι επίσκοποι της εν Βουλγαρία και της εν Γεωργία Εκκλησίας απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να βαδίσουν τον αποστολικό και πατερικό δρόμο. Αναμένουμε από τους επισκόπους της εν Ελλάδι Εκκλησίας να αναλάβουν το δυσχερές, υπό τις περιστάσεις, έργο της πορείας της Συνόδου στο Θεανθρώπινο δρόμο, όπως έλεγε κι ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Οι πιστοί αναμένουμε πολλά από τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος. Όσον αφορά τους επισκόπους της κατά Κύπρον Εκκλησίας ελπίζουμε να μην ανατρέψουν την παράδοση αιώνων (αρχομένην από του Αγίου Σπυρίδωνος) που ήθελε την Κύπριδα Εκκλησία στην πρωτοπορεία της υπεράσπισης της Πίστεως. 

Σ’ ένα άλλο σημείο της παρεμβάσεως του ο Σεβασμιώτατος σημειώνει: «Όσοι έχουν την εντύπωση ότι η Σύνοδος ομοιάζει με ένα επιστημονικό Συνέδριο ακαδημαϊκών θεολόγων σφάλλουν». Εδώ πρόκειται για ηχηρότατο ράπισμα στις ανερυθρίαστες παρειές των οικουμενιστών, οι οποίοι έχουν την πεποίθηση ότι η Εκκλησία του Χριστού αποτελεί αμπελοχώραφό τους και ως εκ τούτου δύνανται να «κόβουν και να ράβουν» κατά το δοκούν, όχι μόνο αποποινικοποιώντας, αλλά κατ’ ουσίαν δικαιώνοντας τους πάσης φύσεως κακόφρονες αιρετικούς κι ονομάζοντας τους «Εκκλησίες» (ίδε άρθρον 6 της Συνάξεως των Προκαθημένων). Η Εκκλησία έχει διαχρονικά άποψη για το τι είναι αίρεση και σχίσμα και δεν χρειάζεται αμφίσημες εκφράσεις και μασημένα λόγια για να ξεγελαστεί το ποίμνιο και να κατορθώσουν οι οικουμενιστές να βγάλουν «λάδι» τους προσφιλείς τους κακοδόξους. 

Προσυπογράφουμε ανεπίφυλακτα την πιο κάτω θέση του Σεβασμιώτατου: «Για να αποφευχθεί η εκκοσμικευμένη τακτική θα πρέπει όσοι συμμετάσχουν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας να στηριχθούν πάνω στη θεολογία της Εκκλησίας, να έχουν εκκλησιαστικό φρόνημα».