Η ΘΕΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΙ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

__________

Η ΘΕΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Του κ. Πολυνείκη Θεοδωρόπουλου

=========

Ο π. Επιφάνιος, κατά κόσμον Ετεοκλής, όπως ανεφέρθη παραπάνω, απεκάλυψε την βαθύτατα θρησκευτική του φύση κυριολεκτικώς από τη νηπιακή του ηλικία.

Παράλληλα με τη βαθύτατη αυτή θρησκευτική του φύση, η Θεία Πρόνοια τον αξίωσε να έχει ως φύλακα άγγελο τη θεία του Αλεξάνδρα (αδελφή του πατέρα του), μία αγία γυναίκα, η οποία αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στον π. Επιφάνιο από τη νηπιακή του ηλικία και τον περιέβαλε με απεριόριστη αγάπη και στοργή μέχρι της εκδημίας της εις Κύριον, το έτος 1983.

Η ανατροφή του μικρού Ετεοκλή από τη θεία Αλεξάνδρα έγινε διότι οι γονείς του αναγκάζονταν να μένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στο χωριό - το οποίο βρίσκεται 20 χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα -, όπου είχαν να φροντίσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους και τα κτήματά τους. Υπό την επίβλεψη και προστασία της αγίας αυτής γυναικός, ο μικρός Ετεοκλής απεκάλυπτε συνεχώς κι εντονότερα, ότι το φυσικό του περιβάλλον ήταν οι Εκκλησίες και τα μοναστήρια, η Θεία Λατρεία, οι ιερές ακολουθίες, οι ύμνοι και οι ψαλμωδίες, η προσευχή και κοινωνία με το Θεό και Δημιουργό του, η αυστηρή τήρηση του εκκλησιαστικού τυπικού, η εγκράτεια και η νηστεία.

Δεν είχε κλείσει ακόμα το πέμπτο έτος της ηλικίας του, όταν άρχισε να νηστεύει συστηματικά και ν’ ακολουθεί μετά χαράς την οικογένειά του εις τους Ιερούς Ναούς και τα εξωκλήσια της Καλαμάτας. Παρακολουθούσε με πλήρη ευλάβεια τις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας, προσευχόταν κατανυκτικά και κοινωνούσε συνεχώς με δέος και αγαλλίαση τα Άχραντα Μυστήρια.

Είχε διαρκή την ανησυχία, μήπως οι πράξεις και οι διαλογισμοί του δεν ήταν ευάρεστοι στο Χριστό. Ήταν γενικώς υπάκουος και προσεκτικός, αλλά εάν συνέβαινε να υποπέσει όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας αυτής, σε ασήμαντη ανυπακοή ή παιδική αταξία και η θεία Αλεξάνδρα του ζητούσε να ηρεμήσει, αμέσως συμμορφωνόταν, πικραινόταν πολύ και τη ρωτούσε γεμάτος αγωνία: «Θεία, τώρα που κουνήθηκα λίγο μήπως έχασα τον Παράδεισο;». Και εκείνη του απαντούσε παιδαγωγικώς: «Παρά λίγο παιδάκι μου, θα τον έχανες, αλλά την τελευταία στιγμή τον ξανακέρδισες».

Όταν ως έφηβο τον ρωτούσαν: «Ετεοκλή, τι θα γίνεις, άμα μεγαλώσεις;», απαντούσε αμέσως: «Θα γίνω ιερεύς άγαμος». Και δεν ήταν συνηθισμένη παιδική απάντηση, που κατά κανόνα μεταβάλλεται «πριν ἀλέκτωρ φωνῆσαι». Ήταν απάντηση παιδιού μεν, αλλά σοβαρή και αμετακίνητη. Ήταν χαρακτηριστικό ότι, καθώς μεγάλωνε, ουδέποτε προβληματίστηκε για τον επαγγελματικό του προσανατολισμό, ούτε ταλαντεύτηκε στο σύνηθες σε ευσεβείς νέους δίλημμα: Έγγαμος ή άγαμος; Ο κατά κόσμον Ετεοκλής από παιδί είχε επιλέξει άπαξ διά παντός: Όχι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα και μάλιστα το ύψιστον, όχι δική του οικογένεια, αλλά την οικογένεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού.

Προικισμένος με ασυνήθιστη ευφυΐα, κινητικότητα, αγωνιστικότητα, ευστροφία, φιλομάθεια, διακριτικότητα, ευσπλαχνία, καρτερικότητα, συνέπεια, φιλοπονία, προνοητικότητα, ευθυκρισία, αυτοκριτική, διαλεκτικότητα, υπευθυνότητα, σεμνότητα, ασκητικότητα, αφιλοχρηματία, με ασυνήθη αποστροφή στην αυτοπροβολή και με ιδιαίτερη προσήλωση στην αφάνεια, υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό του και επιεικής με τον άλλους, με πνευματική αρχοντιά στη συμπεριφορά και τους τρόπους του, αληθινός ευπατρίδης, ο μετέπειτα π. Επιφάνιος καλλιεργούσε στο έπακρον τις παραπάνω αρετές του, για να τις θέσει όλες στην υπηρεσία του Χριστού.

Αυτή ήταν η αταλάντευτη αρχή, η οποία πυρπολούσε την ψυχή του, ως νηπίου, ως μαθητή του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ως φοιτητή και τέλος ως Αρχιμανδρίτη.

Αυτή η αρχή τον ανέβαζε αθόρυβα από βαθμίδα σε βαθμίδα στην κλίμακα της εν Χριστώ αγιότητας, η οποία στα τελευταία έτη της επιγείου ζωής του έλαβε τη μορφή μαρτυρίου.

Η υπερτάτη φιλοσοφία του ήταν αποτυπωμένη στην ευχή της Εκκλησίας: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

(Συνεχίζεται)