ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

(1933-2012)

Υπό Aρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

===========

«Σᾶς ἔτυχε μικρή Μητρόπολη» τοῦ εἶπε παρουσίᾳ μου ὁ παπᾶς ἀπό τό χωριό μου, λίγες μέρες μετά τήν ἐνθρόνισή του (1980). Καί ἡ ἀπάντησή του: «Καλύτερα νά ἦταν ἀκόμα πιό μικρή. Γιά νά μπορέσω νά τήν διοικήσω, ὅσο τό δυνατόν πιό καλά!».

Καί κρατώντας στά χέρια του τό ἀκάνθινο πηδάλιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, κόπιασε, μόχθησε, πόνεσε, ἔκλαψε!

«Ἄν ἤξερα ἀπό πρίν τίς τεράστιες εὐθύνες πού ἔχει τό ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης, δέν θά τό δεχόμουν οὔτε κατά διάνοιαν!», ἐκμυστηρεύθηκε σέ φίλο μου (2010).

Ἀναλαμβάνοντας τά «τιμόνι» τῆς Μητροπόλεως, βρῆκε «ταμεῖο» μέ ἔσοδα μηδαμινά. Καί δανείσθηκε τότε (1980) ἀπό προσωπικό του φίλο 100.000 δραχμές γιά τίς ἀνάγκες τῆς Μητροπόλεως. Καί κατώρθωσε σέ μιά πενταετία, 1980-1985, μέ τίς εἰσφορές τῶν πιστῶν, (γιατί ἐνέπνεε σεβασμό καί ἐμπιστοσύνη), νά ἀνεγείρει στήν Πρέβεζα (12.000 τότε κατοίκων) ἕνα μεγάλο τριώροφο πνευματικό κέντρο, πού ἀποτελεῖ πραγματικό στολίδι γιά τήν πόλη.

Καί τί δέν ἔκανε καθόλη του τήν ἀρχιερατεία· μοναστήρια, ἐκκλησιές, πνευματικά κέντρα σέ ἐνορίες κ.λ.π.

Ὁ ἀρχιερέας λέγεται ποιμενάρχης, γιατί εἶναι ὁ «ἀρχηγός» τῶν ποιμένων, τῶν ἱερέων. Πού σημαίνει πώς ἡ κύρια του ἀποστολή εἶναι ἡ «ἐποπτεία» τῶν ἱερέων του, γιατί αὐτοί γεμίζουν ἤ ἀδειάζουν τίς ἐκκλησιές.

«Ὅποιος ἱερέας ζεῖ πνευματική ζωή, θά εἶμαι δοῦλος του», εἶπε στούς ἱερεῖς του ὁ ἀείμνηστος Μελέτιος κατά τήν πρώτη ἱερατική σύναξη (Ἀπρίλιος 1980).

«Ἔκοψε» (στήν σύναξη αὐτή) τούς καλούς ἱερεῖς, τούς χειροθέτησε Πνευματικούς, καί τούς κάλεσε γιά συνεργάτες του. Τούς διόρισε σέ κεντρικές ἐνορίες, γιά νά «μαγνητίζουν» τόν κόσμο.

«Γλείψιμο», «κολακεία», «μέσο» δέν περνοῦσαν στόν ἀρχιερέα Μελέτιο.

Θυμᾶμαι: Ἦταν Μάης τοῦ 1980 (λίγο μετά ἐνθρόνισή του), Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων. Πῆγε ἐπίτηδες σέ ἕνα μικρό καί ὀρεινό χωριό τῆς Φιλιππιάδος, (ἤμουν καί ἐγώ μαζί του), γιά νά τιμήσει ἕναν πραγματικά εὐλαβέστατο Ἱερέα, (Δ΄κατηγορίας). Καί μόνο πού ἔβλεπες τόν ἱερέα αὐτόν, ἀγάλλιαζε ἡ καρδιά σου. Τόν χειροθέτησε Πνευματικό, λίγο μετά τόν ἔκανε Πρωτοπρεσβύτερο, καί στή συνέχεια τόν διόρισε Ἀρχιερατικό Φιλιππιάδος!

Πολλές φορές ἔλεγε στίς χειροτονίες ἱερέων, πώς ὁ παπᾶς εἶναι ἡ θύρα πού ὁδηγεῖ στό Χριστό. Καί ἕνας καλός παπᾶς, γίνεται ἡ καλή αἰτία, νά ἔρθουν οἱ ἄνθρωποι στό Χριστό καί νά σωθοῦν. Γι’ αὐτό (ἐπαναλαμβάνουμε) εἶχε σέ πρώτη γραμμή τούς καλούς ἱερεῖς. (Ἔτσι ζωντάνεψε ἡ Μητρόπολη!).

Τούς ἱερεῖς πού ἔπεφταν σέ λάθη, τούς νουθετοῦσε μέ ἀγάπη, μέ διάκριση, (γιατί ὁ σκοπός του δέν ἦταν νά τούς ἐξουθενώσει, ἀλλά νά τούς θεραπεύσει).

Θυμᾶμαι: Διακονοῦσα (1983) στό βιβλιοπωλεῖο τῆς Μητροπόλεως (Πρέβεζα). Μπῆκε στό βιβλιοπωλεῖο ἕνας παπᾶς ἀπό χωριό τῆς ὀρεινῆς Ἄρτης, κάπως «ἀλαφιασμένος». «Νά ἰδεῖς τί ἔπαθα, (μοῦ διηγήθηκε ὁ παπᾶς). Πῆγα στό γραφεῖο τοῦ Δεσπότη, μέ καλοδέχθηκε, μέ ρώτησε τί κάνει ἡ οἰκογένειά μου, πῶς πάει ἡ ἐνορία καί ἄλλα. Ἄσε π. Φ.., εἴχαμε εἰπεῖ στήν τελευταία μας σύναξη, πώς οἱ ἱερεῖς δέν πρέπει νά καπνίζουν. Καί ὅμως ἕνας ἱερέας ἀπό τά χωριά σας συνεχίζει νά καπνίζει καί μάλιστα στό καφενεῖο τοῦ χωριοῦ!». «Δέσποτά μου, γιά μένα χτυπάει ἡ καμπάνα! Καπνίζω ἀκόμα!». «Τό ξέρω! Γι’αὐτό σοῦ τό λέω, εὐλογημένε! Κόψτο νά ἡσυχάσεις!»

Εἶναι κοινή ὁμολογία, πώς ἔδειχνε στοργή καί ἀγάπη σέ ὅλους ἀνεξαιρετως τούς ἱερεῖς του (καί ὄχι μόνο!). Πάντοτε τούς ἀγκάλιαζε μέ ἐγκαρδιότητα! Ὅλους! Καί τούς χάϊδευε μέ τρυφερότητα, ἀστράφτοντας τό πρόσωπό του ἀπό χαρά! Μιλοῦσε μαζί τους χωρίς νά ὑπολογίζει οὔτε χρόνο, οὔτε κόπο.

Τούς πολύτεκνους καί φτωχούς ἱερεῖς, τούς βοηθοῦσε οἰκονομικά καί μάλιστα γενναίως! (Ὄχι ἐπειδή τοῦ τό «ἐπέβαλαν» οἱ Ἱ. Κανόνες (ΝΘ΄ Ἁγίων Ἀποστόλων), ἀλλά ἐπειδή τοῦ τό «ἐπέβαλε» ἡ ἀγάπη του καί ἡ εὐσπλαγχνία του πρός τούς ἱερεῖς του).

Μέ τήν «στρατηγική» του αὐτή, οἱ ἱερεῖς του τόν ἀγάπησαν, καί αὐτό τό μετέδιδαν καί στό ποίμνιό τους, καί σιγά-σιγά ζωντάνεψε ἡ Μητρόπολη.

Τό 1980-81 διακονοῦσα στόν Ἅγιο Νικόλαο Πρεβέζης. Ὑπῆρχε Κυριακή πού ἐκκλησιάζονταν καί δέκα ἄτομα! Τό 1990 λειτούργησα μιά Κυριακή ὡς «ἐπισκέπτης», καί ἐξεπλάγην! Θά ἦταν στήν ἐκκλησία (χωρίς μνημόσυνο) καί 150 ἄτομα! Τό 1981, στή γιορτή τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους (πολιούχος τῆς Πρέβεζας) ἡ ἐκκλησία ἦταν μισοάδεια. Παραβρέθηκα, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς, μετά ἀπό δέκα περίπου χρόνια. Ἡ ἐκκλησία ἦταν γεμάτη! Ἐπί ἀρχιερατείας Μελετίου τό ἐκκλησίασμα σέ ὅλη τήν Μητρόπολη αὐξήθηκε κατακόρυφα! (Ὄντως μεγάλο, ἀνεκτίμητο ἔργο!).

Αὐτή ἡ ἀναγέννηση τῆς ἐπισκοπῆς, τόσο πολύ ἐντυπωσίασε τόν ἀμερικανό ὀρθόδοξο, λαϊκό, θεολόγο καθηγητή Stephen R. Lloyd- Moffett, ὥστε συνέγραψε τήν διδακτορική του διατριβή (σσ. 224) μέ αὐτό τό θέμα· τό πῶς δηλαδή ὁ Μητροπολίτης Μελέτιος κατάφερε νά ἀναγεννήσει τήν Μητρόπολή του. Τίτλος διατριβῆς του: «Beauty for ashes. The spiritual Transformation of a Modern Greek Commumity». (St. Vladimir’s Press Crestwood, New York, 2009).

Καί μόνο γι’ αὐτή τήν ἀνεκτίμητη προσφορά του στήν Ἱ. Μητρόπολη Νικοπόλεως, εἴμαστε βέβαιοι, πώς εἶχε καλή ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ψυχή του βρῆκε μέγα ἔλεος. (Τί πιό καλό γιά ἕναν Ἱεράρχη, ἀλλά καί γιά κάθε χριστιανό;). Αἰωνία του ἡ μνήμη του. ΑΜΗΝ.